De Tijdspiegel. Jaargang 69

[p. 289]

Onuitgegeven gedichten^1..
Guido Gezelle.

Eerste plechtig missedoen.

Weg met de valschheid der wereldsche klanken

Edeler vreugde heeft ons herten bestraald.

't Heil waer wij heden den Hemel voor danken

Wordt maer in hemelsche zangen verhaeld;

Englen, die eeuwig in de opperste hoven

Zingt en eerbiedig den priester bewaekt,

Leent ons, om weerdig Gods mildheid te loven,

't Godlijke vier, dat uw boezemen blaekt.

Het blanke licht verdween in 't blauwe wierookgalmen,
De kerke dreunde vol van stem en orgelgalmen,
Geen sterveling die leefde of die veraed'men dorst,
Elk knielde en bad en sloeg zich biddend voor de borst.

Gods Engels lagen neder

En konden hunne veder

Van 't bang gezicht niet slaen:

Gij, Gij alléén bleeft staen!

1. Met toestemming van den Uitgever overgenomen uit: Guido Gezelle's Dichtwerken, Deel XI-XIV, die nog in dit jaar verschijnen bij L.J. Veen, Amsterdam.

[p. 290]

 

Gij, Gij allèén bleeft staen op 't autaer van den Hoogen

 

Gij broeder schriktet niet noch sluierdet uw' oogen

 

Maer stondt als Moyses vóór het aangezicht van God;

 

Ja meer, gij spraekt Hem toe, uw priesterlijk gebod

 

Drong door de hemelwanden

 

En deed dat in uw' handen

 

Het vlekkelooze Lam!

 

Gewillig nederkwam!

 

 

 

Mogte 't een krachtlooze menschemstem zingen

 

Al wat een vader in 't herte voelt dringen,

 

Toen hij Gods priester mag heeten: mijn kind!

 

Toen eene moeder hem smeekt om een zegen

 

Hem dien zij zelve in heur' schoot heeft gedregen:

 

Hoe zij heur' zoon dan met trotschheid bemint.

[p. 291]

Eeremisse.

De priester uit de school! Zoo spreekt me op onze dagen,
terwijl men eere en deugd met hem wil buitenjagen;
ons hert en wilt dat niet, dus uit een blij gemoed,
ontvangt, o priester Gods, den zuivren kindergroet!
Van U, die Priester zijt en Leeraar in Gods wegen,
verwachten immers wij den goeden priesterzegen,
opdat geleerd of niet in 't geen de wereld prijst,
wij weten mogen 't woord dat naar den hemel wijst.
God zelve is 't die dat leerde en die de Priestermonden
deed geheel de wereld door zijn hemelsch rijk verkonden,
met macht en kracht van Hem die leering en gedrag
alleen doet baten en alleen bekroonen mag.
Weest welkom dan bij ons, zoo welkom als bij dezen
die van de apostelen ook eens wierden afgewezen,
maar die Hij riep terug bij Hem en sprak dit woord:
bij mij de kinders laat, mijn rijk hun toebehoort.

[p. 292]

Geloofszendeling.

Gij zijt de bergen op-
geklommen, in de landen,
daar aâm en aderslag
vergaan, in 't zonnebranden;

in 's Heeren bergsteê rust

gij nu, en zegepraalt,

terwijl in uwe hand,

God zelve zonnestraalt.

Hij trok u weg van ons,
wij bleven in de dalen
wij wrochten, en gij gingt
voor ons den zegen halen

gewonnen in den dienst

van Hem, die alles ziet

en diepe, in 't diepste dal

der aarde ook gunsten giet.

Wij minnen Hem, dien gij
verkondigt, en wij hopen,
daar gij gevlogen gaat,
te volgen u, gekropen:

gij, langs de bergen, wij,

beneên de bergen, tot

dat wij u vinden eens,

en wederzien, in God!

[p. 293]

Gestorven dochterken.

Hoe menig zaad, uit 's Heeren hand
gevallen over 't akkerland,

dat niemand en zal oesten:

Gods schuren zijn 't en de onze niet,
die 't vrij van 't werelds akkerwied,

voor eeuwig hebben moesten.

Wij hadden, - 't was dit zaad gelijk, -
een dochterken, in deugden rijk,

dat opkwam, ongeschonden

van de aardsche kwalen. God aanzag
zijn' krankheid, zoo 't daar lijdend lag:

hij heeft er om gezonden.

't En wies hier niet; 't zal wassen daar,
geen tweemaal tien, maar honderd jaar,

maar eeuwig! - Wee, die moeten,

't zij ijdel, 't zij vol schuld gelaân,
uit 's werelds kwaden akker gaan,

en altijd blijven boeten!