De Tijdspiegel. Jaargang 44

[Eerste deel]

[p. 1]

De gedenkschriften van een minister van Buitenlandsche Zaken.

De historische literatuur in Engeland is weder verrijkt met een werk, De Gedenkschriften van een gewezen Minister, dat niet onopgemerkt mag voorbijgaan. Heeft eenige jaren geleden het licht gezien de door Ashley bewerkte uitgave van Palmerston's correspondentie^(*), van den man, die eene zoo groote rol heeft gespeeld in de buitenlandsche staatkunde van het Eilandenrijk, - in 1884 zijn verschenen de Gedenkschriften van Lord Malmesbury, den Secretary for foreign affairs in de Tory-kabinetten^(†) van 1852 en 1858. Bij vergelijking dezer twee verzamelingen is het niet te ontkennen, dat, wat belangrijkheid aangaat, de correspondentie van Lord Palmerston de kroon spant, doch ook de herinneringen van den Tory-minister zijn niet van belang ontbloot. Waar in het eerste werk meer eene geschiedenis gevonden wordt van hetgeen in deze eeuw plaats gehad heeft, niet alleen gedurende den tijd, dat Palmerston de teugels van het bewind in handen had, doch ook toen deze aan de Whig-partij waren ontsnapt, vindt men in de Memoirs van den gewezen Tory-minister slechts korte aanteekeningen in chronologische volgorde van wat dag aan dag voorviel, indrukken, door de gebeurtenissen van den dag veroorzaakt, slechts nu en dan eene zeer enkele maal door uitvoerige betoogen afgewisseld, zooals hijzelf zegt: ‘I trust, that the readers of these Memoirs will not expect a continuous narrative, but rather a macédoine of memoranda diary and correspondence, recalling the social and political events of a busy life of seventy seven years’^(§).

Trouwens, eenige regelen verder erkent de schrijver, dat het er hem voornamelijk om te doen is, de geschiedenis der drie kabinetten van Lord Derby te schetsen, benevens het een en ander mede te deelen

(*) Wij bedoelen het in 1876 verschenen Life of Henry John Temple Viscount Palmerston with selections from his speeches and correspondence, waarvan ook eene Fransche bewerking door A. Craven verschenen is. Dit werk begint echter eerst met 1846. Vroeger (in 1871) had reeds Sir L. Bulwer een Life of Viscount Palmerston uitgegeven.

(†) In dit opstel zullen de woorden ‘Ministerie’ en ‘Kabinet’ door elkander gebruikt worden, ofschoon, zooals men weet, het laatste in het Engelsche staatsrecht beperkter beteekenis heeft.

(§) Memoirs of an ex-Minister, I, blz. 5. Wij citeeren steeds uit de Tauchnitz-editie van 1884.

[p. 2]

omtrent Napoleon III, met wien hij reeds in 1829 in aanraking is gekomen. Wanneer men dan ook de Memoirs leest, dan zal men er betrekkelijk niet veel in vinden, wat niet van elders, bij voorbeeld uit de correspondentie van Lord Palmerston, de gedenkschriften van Stockmar^(*), bekend is, doch het verschil ligt dan ook voornamelijk in de voorstelling der feiten. Op alles heeft natuurlijk de Tory-gezindheid van den edelen Lord den stempel gedrukt en daarenboven behoeft het bijkans geen betoog, dat de buitenlandsche politiek in de gedenkschriften van een Minister van Buitenlandsche Zaken, vooral gedurende de jaren, dat hij Foreign Secretary was, eene eerste plaats inneemt.

(*) Zie behalve Ashley's bovengenoemde uitgave Stockmar: Denkwürdigkeiten aus den Papieren des Freiherrn Christian Friedrich von Stockmar; voorts over dit tijdvak Martin: The life of the Prince Consort, en de kort geleden verschenen Greville Memoirs, part II, 3 deelen.

I.

De inleiding is zeer onderhoudend geschreven; daarin geeft de schrijver een kort overzicht van zijne jeugd en eerste jongelingsjaren. De jonge Fitzharris^(†) werd geboren op 25 Maart 1807 in Spring-Gardens, op denzelfden dag, dat zijn vader door den toenmaligen Foreign Secretary Canning tot onder-secretaris van staat bij Buitenlandsche Zaken benoemd werd, eene betrekking, welke hij echter zeer spoedig nederlegde, omdat hij zich niet kon vereenigen met de staatkunde van het kabinet tegenover Denemarken, om namelijk den Deenschen gezant onkundig te houden van de demonstratie, die men tegen de vloot van zijn land op het oog had en welke, zooals men weet, geëindigd is met het bombardement van Kopenhagen (1807) en de wegvoering der Deensche vloot naar de Engelsche havens.

De eerste gebeurtenis, die den jongen Fitzharris uit zijne prille jeugd nog is bijgebleven, is de groote wapenschouwing bij Spithead, op 23 Juni 1814, om den zoo juist gesloten vrede van Parijs te vieren, waarbij zijn vader, als gouverneur van het eiland Wight, tegenwoordig moest zijn^(§). Hij bracht zijne jeugd voornamelijk door op Heron-Court,

(†) Hij erfde den titel van Earl of Malmesbury eerst bij den dood van zijn vader in 1841. Memoirs, I, blz. 144.
De eerste Earl of Malmesbury, de grootvader van den ex-Minister, is de bekende Sir James Harris, die eene zoo groote rol gespeeld heeft in de politieke geschiedenis onzer Republiek. Men herinnert zich, dat hij de gezant was van het Engelsche Hof bij de Staten in 1785 en volgende jaren, dat hij de groote steun was van de Oranjepartij en het voornamelijk aan hem was toe te schrijven, dat, nadat de Fransche regeering door de terugroeping van La Vauguyon uit Den Haag en vooral na den dood van Vergennes en de komst van Montmorin eene meer actieve politiek had prijsgegeven, er eene overeenstemming tusschen Engeland en den pas opgetreden Koning van Pruisen tot stand kwam, waarvan het gevolg was, dat laatstgenoemde in 1787 de macht van den stadhouder herstelde.
In Bulwer's Life of Viscount Palmerston komen veel brieven voor aan dezen Lord Malmesbury over den politieken toestand van den dag. Zie o.a. over het jaar 1807 Tauchnitz-editie, I, bl. 88-108.

(§) Memoirs, I, blz. 7/8.

[p. 3]

een ‘old manor-house near Christchurch’, en op zijn zevende jaar werd hij, met zijn één jaar ouderen broeder, naar eene bijzondere school te Wimborne gezonden en genoot aldaar onderwijs onder leiding van een predikant, zekeren Bowle.

Hij bleef daar tot zijn tiende jaar, in 1817, en na tot 1820 in Heron-Court te zijn geweest, waar zijne studiën met behulp van een gouverneur werden voortgezet, vertrok hij met dezen in genoemd jaar naar Eton.

Met eerbied spreekt de jonge Fitzharris van dezen gouverneur. Mr. Cooke^(*), zoo heette hij, was een uitstekend classiek geleerde; zijne grootste verdienste bestond hierin, dat hij er zich voornamelijk op toelegde, algemeene ontwikkeling bij zijne leerlingen aan te kweeken, en hen o.a. liefde trachtte te doen krijgen voor schilderkunst, bouwkunst, natuurlijke geschiedenis en geologie.

Te Eton-college waren ongeveer zeshonderd jongelieden, waarvan er slechts zeer weinigen, zooals bij den hoogen adel gebruikelijk was, nog een eigen gouverneur bij zich hadden. Ofschoon dat ook met den jongen Fitzharris zelven het geval was, vindt deze het toch af te keuren: ‘as these gentlemen’ (d.w.z. de gouverneurs) ‘always help their pupils and thereby give a false measure of their capacity’.

Het was juist de tijd, dat geheel Engeland in beweging werd gebracht door het proces van Koningin Caroline, waarin de pupillen der inrichting, waarom begreep hij niet recht, voor den Koning partij trokken, iets, wat dikwijls tot botsingen met het landvolk leidde.

In 1821 stierf Lord Malmesbury, des jongen Fitzharris' grootvader, en in 1822 vertrok zijn broeder, die tot nog toe met hem samen geweest was, ten einde zijne verdere opleiding te genieten op het Zeevaartkundig college te Portsmouth. In de wintervacanties, welke de jonge man dikwijls te Willon en Bowood doorbracht, ontmoette hij in laatstgenoemde plaats voor het eerst Stanley, den lateren Lord Derby, toen, zooals in de gedenkschriften te lezen staat: ‘looked up to by the Whigs as full of promise’. Verder zag hij daar o.a. Lord Lansdowne, een der leiders van de Whigs, en den dichter Tom Moore, die de kleinste man was, dien hij ooit gezien heeft^(†).

Met weemoed scheidde de jonge Fitzharris in 1823 van Eton, bleef toen twee jaren op Heron-Court en ging vandaar zijne studiën voortzetten in Oriel-College te Oxford, waar hij tot 1827 bleef.

Na vervolgens eenige bezoeken te hebben afgelegd, o.a. bij zijn aanstaanden schoonvader Lord Tankerville te Chillingham, ondernam hij met een vriend, Montague Parker, als de meeste Engelsche jongelieden van adel en fortuin eene reis door Europa. Ons land scheen op den jongen Lord een zonderlingen indruk gemaakt te hebben: ‘A country totally unlike any other and well worth knowing in its belle laideur.’

(*) Memoirs, I, bladz. 10-19.

(†) Memoirs, I, bladz. 22.

[p. 4]

Te 's-Gravenhage, waar de jongelieden bij Sir Charles Bagot, den Engelschen gezant, ontvangen werden, trof hem vooral de ‘marvellous constitution’ of ‘Dutch women’^(*). Van Holland uit werd de reis voortgezet naar Duitschland en Zwitserland en in October 1828 langs den pas geopenden weg over den Simplon naar Noord-Italië. Dit schoone land zuchtte toen nog onder Oostenrijk's ijzeren hand, en ieder, die in de geschiedenis dezer eeuw geen vreemdeling is, zal wel kunnen begrijpen, dat de jonge Lord niet malsch oordeelt over den toestand van Italië.

Te Rome maakte hij o.a. kennis met de Gravin Guiccioli, eene der aanbidsters van Byron, die nog eene collectie minnebrieven van dezen bezat, welke, zooals de jonge Lord vertelt, meest van Engelsche dames afkomstig waren, ‘such was the folly and enthusiasm, which his verses inspired at the time’^(†). Ook dient hier de aandacht gevestigd te worden op eene receptie, die hij bijwoonde bij den beruchten Koning Bomba te Napels. De Koning zag er meer uit als een Engelsche pachter dan wel als een tiran, en wat de jonge Prinses Christina aangaat, die later Koningin van Spanje zou worden, de jonge Lord vertelt van haar, dat zij de oorzaak was van meer dan één slachtoffer, dat in de gevangenis zuchtte, en dat hare manier van omgaan met mannen reeds toenmaals voorspelde, wat na haar huwelijk met den ouden Ferdinand VII zou geschieden. In het voorbijgaan vindt de jonge Fitzharris nog gelegenheid, om zijdelings af te geven op Palmerston's politiek, waarbij de revolutionnaire woelingen in Spanje en Italië werden aangemoedigd, vooral in verband met zijn succes in België en Portugal. Doch Fitzharris' verblijf te Rome is vooral hierom merkwaardig, omdat het den lateren Lord Malmesbury in kennis bracht met den lateren Napoleon III. Niemand zou dezen zulk een romantischen levensloop hebben voorspeld. ‘He was a wild harum-scarum youth, or what the French call a crâne, riding at full galop down the streets etc’^(§). Later zullen wij echter gelegenheid hebben erop te wijzen, dat Napoleon toen reeds aan den jongen edelman verzekerde, dat het doel van zijne eerzucht was, keizer te zijn.

In het najaar van 1829 keerde Fitzharris naar Engeland terug en huwde in April van het volgende jaar met Lady Emma Tankerville, dochter van een der hevigste Whigs. - Aan een bezoek, dat de

(*) Memoirs, I, bladz. 25. De jonge Lord vertelt daar, dat hij, met zijn vriend op een diner bij genoemden gezant gevraagd zijnde, zijn wit vest wilde laten wasschen. Toen zij het noodig hadden, kwam hun knecht hun zeggen, dat ‘un grand malheur lui était arrivé et que la blanchisseuse, qui avait les gilets, venait d'accoucher’. Er scheen nu voor de twee jongelieden niets anders over te blijven, dan in zwarte kleeren te verschijnen, doch hoe groot was niet hunne verwondering en blijdschap tevens, toen zij op het uur, waarop zij de vesten noodig hadden, de jonge moeder ermede zagen binnenkomen, schijnbaar zoo wel, alsof er niets gebeurd was: ‘although her baby was only twelve hours old’.

(†) Memoirs, I, bladz. 39.

(§) Memoirs, I, bladz. 40.

[p. 5]

schoonzoon toen met den schoonvader bracht te Howick bij den ouden Grey, ontleent eerstgenoemde nog de volgende bijzonderheid.

Earl Grey woonde daar te midden van zijne zoons, dochters en schoonzoons, waarvan Lord Durham en Mr. Ellice grooten invloed op hun schoonvader oefenden. - Twee dingen troffen den jongen Fitzharris; vooreerst, dat de kinderen allen hun vader en moeder bij den doopnaam noemden, en ten tweede de zucht tot debat bij de gansche familie; zoo werd steeds gedisputeerd, wat de kortste weg zou zijn tusschen Howick en Alnwick, eene der naastbijgelegen plaatsen. De familie scheen den jongen Lord nog als eene soort van schooljongen te beschouwen; in zijne tegenwoordigheid werden ‘sans gêne’ de plannen besproken, om de Tory-partij van het kussen te dringen, wat, zooals men weet, in November 1830 gelukt is. Lord Grey verklaarde ook eens^(*), dat de drie grootste ‘rascals’ in de wereld waren: Castlereagh, die toen reeds dood was, Brougham en Talleyrand; en des te beter herinnert de jonge Tory zich deze ontboezeming, omdat, toen dezelfde Grey drie maanden later een Ministerie moest vormen, hij genoodzaakt was, Brougham kanselier te maken en Talleyrand als Frankrijk's ambassadeur te ontvangen. - De gesprekken, die de jonge Fitzharris moest hooren, liepen, het is duidelijk, over de aanstaande kabinetswisseling en de zoozeer noodige hervorming van het oude, historische kiesstelsel.

Wij vinden hier gelegenheid, nu ook de jonge Lord het maatschappelijk leven zal intreden, een korten blik te slaan op den toestand, waarin Engeland in 1830 verkeerde, om te zien, hoe de latere Minister van Buitenlandsche Zaken bij zijne terugkomst uit Italië zijn vaderland vond.

(*) Memoirs, I, bladz. 43.

II.

Gedurende bijna dertig jaren had de Tory-partij het roer van Staat in handen gehad en het behoeft, dunkt ons, geen betoog, dat die jaren in belang niet onderdoen voor eenig tijdvak der geschiedenis.

Toen in het jaar 1789 de groote omwenteling, gericht tegen adel en geestelijkheid, in Frankrijk was uitgebroken, was deze beweging aanvankelijk door de Engelsche staatslieden, zooals Burke, met ingenomenheid begroet; zij begrepen, dat thans in Frankrijk en in zekeren zin op het geheele vasteland van Europa de strijd zou worden gestreden, die in Engeland reeds eene eeuw te voren met den val der Stuarts was beslist en die door een bevoegd deskundige de ‘perfection of boldness and of prudence’ zou worden genoemd^(†). Toen echter spoedig die beweging de perken te buiten ging, zelfs voor een koningsmoord niet terugdeinsde en daarop een schrikbewind volgde, zooals men bijkans nooit had aanschouwd, verflauwde die sympathie, ja, zij

(†) Zie Russell's bekend werk: An essay on the history of the English Government and Constitution, Londen, 1865, bladz. 86.

[p. 6]

ging tot openlijke vijandschap over, toen de Fransche Republiek hare zinspreuk van ‘vrijheid, gelijkheid en broederschap’ ook over de grenzen wilde doen ingang vinden.

Daarin juist zag Pitt eene der gevaarlijkste uitingen der Fransche omwenteling en met al de kracht, die in hem was, kwam hij tegen die strekking op; Engeland was dan ook de ziel zoowel van den coalitie-oorlog van 1793 als van dien van 1798 en toen de Nationale Conventie, na eerst voor een Directoire te hebben plaats gemaakt, overging in de heerschappij van één man, eerst met den titel van Consul, doch die zich later de Keizerskroon op de slapen drukte, bleef het Eilandenrijk zijne politiek volgen. Toch zoude de Britsche regeering aanvankelijk niet de kracht hebben, om Napoleon's val te verhaasten. Eerst moest Italië aan den overwinnaar behooren, in den slag bij Austerlitz Oostenrijk worden vernederd, daarna Pruisen te Tilsit de wet worden gesteld. België behoorde reeds sinds 1793 aan Frankrijk en ook in de Bataafsche Republiek had men twee jaren later de Fransche ‘broeders’ ingehaald. Na een schijnkoningschap van Napoleon's broeder werd ook Holland bij het keizerrijk ingelijfd.

Engeland bleef zich steeds tegen den overweldiger verzetten en kampte reeds van 1807 af in Spanje met afwisselend geluk. Toen dan ook Napoleon, niets meer ontziende, den Russischen Keizer wilde dwingen, tot het Continentaalstelsel toe te treden, ten gevolge van het weigeren van dezen de verkoeling tusschen Frankrijk en Rusland hoe langer hoe grooter werd en ten laatste een oorlog tusschen hen beiden uitbrak, zag het Ministerie-Liverpool, waarin Castlereagh als Minister van Buitenlandsche Zaken gezeten was, te recht in, dat, verstonden de beide mogendheden zich, er vooreerst aan Napoleon's veroveringen geen einde zou komen. Vandaar, dat Engeland al het zijne ertoe bijdroeg, om ter zee ten minste Rusland zooveel mogelijk te helpen, en dat het er dit land toe bracht, met Turkije in 1812 den vrede te Bucharest te teekenen, ten einde vrijer in zijne bewegingen te zijn.

De tocht naar Rusland, het is overbekend, mislukte; de keurbenden van bijna alle natiën kwamen in den barren winter van 1812 om het leven, en op de velden van Leipzig, in October van het volgend jaar, werd het lot van Europa beslist. Immers, de regeering der honderd dagen, welke met den slag van Waterloo eindigde, was slechts eene episode en diende, om te bewijzen, hoe het Napoleontische stelsel in Frankrijk zelf al zijne kracht had verloren.

Het is nu niet te verwonderen, dat Engeland, het eenige land, hetwelk nooit met den Keizer in vrede had geleefd, bestemd was, eene groote rol te spelen op het Weener Congres, dat in November 1814 bijeenkwam, om de kaart van Europa te herzien; dat men het aan Castlereagh in de eerste plaats te danken had, niet alleen dat het Congres rekening hield met het feit, dat Frankrijk toch altijd eene groote mogendheid behoorde te blijven, maar ook dat aan de plannen

[p. 7]

van den Russischen Keizer, daarin door Pruisen gesteund, - men herinnere zich Saksen en Polen - paal en perken werden gesteld. Diende het bovenstaande, om te betoogen, hoe machtig Engeland's buitenlandsche positie in het begin dezer eeuw was, thans nog een enkel woord, om erop te wijzen, dat toch ook de nieuwe tijdkring in Groot-Britannië nieuwe ideeën had doen geboren worden.

Er kon natuurlijk in Engeland geene sprake zijn van het verlangen naar eene geschreven grondwet; Engeland had reeds in de 13^de eeuw eene vertegenwoordiging van het volk, op een tijdstip, dat nog gansch Europa onder absolute vorsten gebukt ging. En ofschoon die Magna Charta dikwijls met voeten was getreden, ofschoon met name onder Elizabeth het Parlement weinig beteekenis had, boette toch haar tweede opvolger met zijn leven voor het niet luisteren naar de wenschen van dat Parlement. De eerste Engelsche Republiek eindigde in een protectorschap, dat krachtig naar buiten, despotisch naar binnen handelde. Daarna kwamen de Stuarts weder terug en met hen ook de strijd met het Parlement. Toen deze conflicten nu dagelijks grootere afmetingen aannamen en daarbij kwam, dat ook de tweede Stuart na de restauratie, in vereeniging met Lodewijk XIV, de Katholieke Kerk in Engeland wilde invoeren, vormde zich eene machtige partij, bestaande zoowel uit Tories als uit Whigs, die zich daartegen met alle macht verzette. Doch Jakob II had geene kinderen en hij was oud en bij zijn dood zou alles veranderen. Toen nu echter uit zijn huwelijk met eene Italiaansche Prinses een zoon geboren werd en men dus het vooruitzicht had, dat de Katholieke propaganda na zijn dood niet zou eindigen, ging men tot het uiterste over en bood de kroon aan Willem III aan, den Stadhouder van Holland en Zeeland. De ‘declaration of rights’ bevestigde toen opnieuw alle vrijheden en stelde de rechten der volksvertegenwoordiging vast. Na Willem's dood kwam Anna en na haar het huis Hannover, waaronder het Parlement al meer en meer macht en aanzien verkreeg. Is het nu wonder, dat hoe meer dit het geval werd, hoe meer men tot de overtuiging kwam, dat de elementen, welke die vertegenwoordiging samenstelden, wijziging behoefden? Is het wonder, dat langzamerhand op verandering van een kiesstelsel werd aangedrongen, waarbij elke gemeenschap naar zijne beteekenis parlementsleden zou afvaardigen, en dat die ideeën vooral door wat in Frankrijk gebeurd was, werden gevoed? Het is toch niet te ontkennen, dat het kiesrecht, product van historische toestanden, hetwelk sinds eeuwen geene verandering had ondergaan, hoegenaamd niet meer in overeenstemming was met de werkelijkheid. Zoo misten steden als Manchester, Birmingham, welke gedurende de 13^de en 14^de eeuw nog onbekende plaatsen waren, het recht, om vertegenwoordigers te kiezen, en beschikten daarentegen in het Lagerhuis een aantal Pairs over meer dan honderd vijftig plaatsen, de zoogenaamde ‘rotten boroughs’, waarin ze, door hunne onderhoorigen, de door hen gewilde personen

[p. 8]

lieten afvaardigen. De handel in parlementsplaatsen tierde dan ook welig en was soms, als winstgevende zaak, het eigendom van sommige families^(*). De eerste poging tot verbetering van het kiesrecht werd door Pitt gedaan, doch deze poging faalde. Langzamerhand, nadat in Europa en Engeland eenigszins de stormen waren uitgewoed, die het begin dezer eeuw had gebracht, waardoor de aandacht van den binnenlandschen toestand was afgeleid, geraakten de denkbeelden weer op den voorgrond, die op eene hervorming van het kiesrecht aandrongen en die het eene anomalie achtten, dat Engeland, het aloude land van het Constitutionalisme, in veel opzichten, wat dat kiesrecht aangaat, niet kon wedijveren met de pasklaar gemaakte staatsregelingen der overige Europeesche volkeren; vandaar dan ook, dat al spoedig de overtuiging ingang vond, dat nieuwe mannen met nieuwe denkbeelden vereischt werden, dat, met andere woorden, een hervormingskabinet noodzakelijk was. Immers, van de Tory-regeering van Lord Liverpool was geene ingrijpende verandering in het kiesstelsel te wachten, eene regeering trouwens, welke zeker niet de blaam verdient, die Disraeli^(†) op haar werpt, als zouden toen al Engeland's leidende staatslieden, op Peel na, middelmatigheden geweest zijn.

Na den dood van Liverpool en Canning in 1827 en de tusschenregeering van Lord Goderich nam Wellington de regeering over, doch bevond zich, alhoewel tegen zijn zin de emancipatie der Katholieken in 1829 werd doorgedreven, in groote moeielijkheden, aangezien hij, de volbloed Tory, allerminst voor eene hervormingsbeweging te vinden was. Toen volgde de Juli-omwenteling, de komst van Louis Philippe en de gisting in geheel Europa, vooral Italië en Duitschland, welke gisting natuurlijk aan de voorstanders eener kiesrechthervorming in Engeland te stade moest komen. Uit de troonrede van 2 November 1830 bleek echter, dat de nieuwe Koning Willem IV nog van geene verandering van Ministerie wilde weten en Wellington vooreerst wilde handhaven. Nadat echter de bekende redenaar Brougham, bij de discussie over het adres van antwoord op de troonrede, zijn oogmerk had medegedeeld, om een wetsontwerp tot uitbreiding van het kiesrecht voor te stellen, en nadat het Ministerie, naar aanleiding van een gerucht van een beraamden aanslag op 's Konings leven, een aantal troepen naar de hoofdstad had ontboden en de pogingen, om zich op dit punt in het Parlement te verdedigen, ijdel waren gebleken, bleven de Ministers op 15 November, bij eene stemming over de civiele lijst, in de minderheid. Men weet, wat gevolgd is. Ofschoon Willem IV persoonlijk meer Tory-gezindheid aan den dag legde, wat èn in 1832 èn in

(*) Een staaltje daarvan treft men o.a. aan in Disraeli's roman Coningsby; zie bijv. blz. 10 (editie van 1862). Zie over den invloed der regeering bij parlementsverkiezingen de geschiedenis der Hampshire election in 1806 in Bulwer's Life of Viscount Palmerston, I, bl. 62-64.

(†) Coningsby, bldz. 49.

[p. 9]

1834 ten overvloede nog zou blijken, meende hij ook uit vrees voor zijn troon hier te moeten toegeven en kwam het zoolang verwachte hervormingsministerie met Grey aan het bewind. In dit kabinet had Palmerston voor het eerst de buitenlandsche zaken en Lord Russell het bestuur over de binnenlandsche aangelegenheden. Op 1 Maart 1831 diende deze eene reformbill in. Het was echter niet te verwonderen, dat het voor het grootste gedeelte uit Tories bestaand Lagerhuis de voordracht verwierp. Het Parlement werd toen ontbonden en na wederindiening van het ontwerp in het nieuwe Lagerhuis volgde de aanneming met eene meerderheid van 109 stemmen. Op den daaropvolgenden dag, 20 September 1831, bij 't Hoogerhuis ingediend, werd het wetsontwerp echter op 8 October d.a.v. door de Lords verworpen, iets, wat eene groote gisting veroorzaakte, welke tot gewelddadigheden tegen bekende Pairs leidde, waarvan wij straks een staaltje uit Malmesbury's dagboek zullen mededeelen.

Nadat in den winter onderhandeld was tusschen de partijen, bracht Russell in het begin van 1832 de bill weder, doch in eenigszins gewijzigden vorm, in het Lagerhuis. Nadat ze daar was aangenomen, greep wel in het Hoogerhuis de tweede lezing plaats, doch werd het Ministerie bij de derde lezing overstemd. Daarop poogde de Minister-president Grey van Willem IV een zoogenaamd Pairshub te verkrijgen, waardoor een aantal liberaalgezinde Lords aan het Hoogerhuis zouden worden toegevoegd, doch - de Koning weigerde, waarop Grey zijn ontslag vraagde en Wellington weder met de vorming van een Ministerie belast werd, wat algemeene ontsteltenis veroorzaakte; men vreesde, dat de zoolang gewenschte maatregel toch nog op den tegenstand der Pairs zou schipbreuk lijden. Tegen den zin van het Lagerhuis kon echter Wellington geene Tory-regeering vormen en op 18 Mei trad Grey wederom op, waarna de Koning hem machtigde, zooveel Pairs te benoemen, als hij behoefde. Doch het was niet meer noodig; de tegenstand was gebroken en in Juni werd de reformbill voor Engeland, in Juli voor Schotland en Ierland in het Hoogerhuis met groote meerderheid aangenomen. Op het laatst van 1832 werd het Parlement weder ontbonden en het nieuwe, dat in 1833 bijeenkwam, bleef het overwicht der Whigs handhaven. Al was dus in Engeland, vreedzamer dan elders, hervorming der bestaande toestanden tot stand gekomen, niet te ontkennen is het, dat de jaren 1830-1832 jaren van groote spanning en agitatie geweest zijn.

Van deze agitatie nu vinden we ook in Malmesbury's inleiding verschillende staaltjes. Zoo deelt hij o.a. mede, dat hij in het Hoogerhuis Lord Carnarvon, een Whig, Grey hoorde aanspreken en verklaren ten aanzien der reformbill: ‘To propose so revolutionary a measure he must have a fool's head on his shoulders or a traitor's heart in his bosom’^(*).

(*) Memoirs, I, bladz. 44.

[p. 10]

Ook als bewijs, hoe heftig de gemoederen in beweging gebracht waren door de hervormingskoorts, diene het volgende.

Toen, zooals wij boven herinnerden, de reformbill in October 1831 door het Hoogerhuis werd verworpen, had Lord Tankerville, Malmesbury's schoonvader, tegen het ontwerp gestemd. Op zijne terugreis naar zijn kasteel te Chillingham, op welke terugreis Fitzharris met zijne vrouw hem vergezelden, werd het rijtuig, waarin het gezelschap gezeten was, bij Darlington op steenen onthaald en trachtte eene woedende menigte hen op te houden. Gelukkig, dat de koetsier zich goed hield, de zweep over de paarden legde en weldra uit het gezicht van het ongastvrije dorp was. De koets was onherkenbaar, lag vol steenen, het voorste gedeelte was geheel verpletterd en de paneelen ingedrukt; het was dan ook een wonder, dat allen er met kleine schrammen afkwamen. Toen Fitzharris zag, wat zou gebeuren, duwde hij zijne vrouw onder de bank en gelukkig ook, want eenige oogenblikken later had zij een grooten straatsteen tegen het hoofd gekregen, welke nu op hare leege plaats terechtkwam. Eenige mijlen verder - de reis duurde vier dagen ongeveer - moesten ze in eene herberg wachten, totdat het donker was; de toestand, waarin de koets verkeerde, had mogelijk de bevolking in andere dorpen uitgelokt, om te herhalen, wat te Darlington was geschied. Men bedenke hierbij, dat dit alles met opzet was voorbereid en de steenen gereedlagen, als ware het ammunitie, om den eersten Pair, die Darlington voorbijreed, na tegen de reformbill gestemd te hebben, te tuchtigen.

Verscheidene dergelijke gevallen deden zich voor^(*) en het ergste van alles was niet alleen, dat de plaatselijke autoriteiten niet tusschen beide kwamen, om die barbaarschheden te beletten, doch ook, dat alle schadeloosstelling aan Lord Tankerville geweigerd werd en zelfs de boosdoeners niet eens gestraft werden.

Gedurende den strijd over de reformbill in bovengenoemde jaren schenen de lagere klassen de zonderlingste verwachtingen te koesteren, overtuigd, dat eene kiesrechthervorming hun geheelen toestand zou veranderen en verbeteren. Zoo vertelt Malmesbury: ‘Servants left their places, feeling sure, that some hour they need never serve again. Marriages were put off until the great redemption of the poor from poverty was effected and orators were not wanting to foster these follies’^(†).

Het land scheen in een delirium te verkeeren. Trouwens, de jaren 1830, 1831 en 1832 behooren tot de meest bewogen jaren der eeuw. Hadden reeds de jaren 1820 en 1821 doen zien, dat de volken onder de regeling van 1815 niet volkomen gelukkig waren, de Juli-omwenteling zou dit voor Frankrijk bevestigen en eene burgermonarchie grond-

(*) Memoirs, bladz. 1-5: ‘This was but one of many similar acts of violence all over England and Scotland, connected with the progress of the Reformbill.’

(†) Memoirs, I, bldz. 45.

[p. 11]

vesten, die zich in 1848 al even gehaat had gemaakt als de clericale neigingen van een Karel X.

Bij omwentelingen kwamen overal ziekte, misgewas. Engeland is de eenige staat, waar de ideeën van hervorming vruchten gedragen hebben; immers, behalve Frankrijk werd overal de toestand hersteld van vóór 1830, en Metternich bleef oppermachtig in den Bond en in Italië.

De broeder van Malmesbury's schoonmoeder, de Hertog De Guiche, begeleidde Karel X op zijne reis naar Edinburgh. De Hertog was vergezeld van zijne geheele familie, waaronder ook zijn zoontje, die later Hertog De Gramont is geworden en in 1870 als Frankrijk's Minister van Buitenlandsche Zaken door zijne heftige redevoeringen den krijg met Duitschland min of meer heeft uitgelokt^(*).

In het najaar van 1830 braken in Engeland agrarische woelingen uit en de jeugdige Fitzharris droeg het zijne ertoe bij, om ze te onderdrukken^(†).

Van grooten invloed op Malmesbury's politieke loopbaan is geweest de kennismaking met Lord Stanley, den lateren Lord Derby, in 1834. Al spoedig werden beide mannen, die elkander later zouden noodig hebben, vrienden en die vriendschap duurde tot Derby's dood in 1869. Die politieke loopbaan begon in 1846, toen de Torypartij door de maatregelen, welke Peel ten aanzien der graanwetten voorstelde, in twee groote fracties werd gesplitst; de jonge Lord nam met den Hertog van Richmond en Lord George Bentink een werkzaam deel aan den strijd; hij was overtuigd, dat de afschaffing der graanwetten, zooals Peel wilde, - en die dan ook in 1846 tot stand gekomen is - de ondergang zou zijn van allen, die direct of indirect hunne inkomsten uit landgoederen trokken^(§), eene bewering, die thans waarschijnlijk niemand meer zal volhouden.

Toen in 1852 de Tories aan het roer kwamen, maakte Derby Lord Malmesbury Minister van Buitenlandsche Zaken, evenals in 1858. Toen Lord Derby voor de derde maal Minister-president werd, bedankte Malmesbury voor het Ministerie van Buitenlandsche zaken en werd Privy seal (1866).

Deze portefeuille behield hij, toen Disraeli Premier was geworden in 1868 en later in 1874. In 1876 nam hij echter uit hoofde van doofheid zijn ontslag, en bleef sinds ambteloos.

In 1844 werd door hem uitgegeven de Diplomatic Journal and correspondence van zijn grootvader Lord Malmesbury en daaraan schrijft hij toe, dat hij in 1852 geen nieuweling was in politieke zaken, evenals zijne meeste collega's^(**).

(*) Memoirs, I, bldz. 45 en 46; vgl. ook bldz. 52.

(†) Memoirs, I, bldz. 46 en 47.

(§) Memoirs, I, bldz. 48.

(**) Het moet dan ook minstens verwondering wekken, dat men in de Greville Memoirs (Part II, volume III, bldz. 473) leest, dat Malmesbury zou zijn: ‘not an incapable man at all, though inexperienced to the greatest degree’.

[p. 12]

III.

Beschouwen wij in het kort de rol van Lord Malmesbury in de twee kabinetten, waarvan hij, als Minister van Buitenlandsche zaken, deel heeft uitgemaakt.

Zooals bekend is, was de coup d'état van Napoleon^(*) eene der aanleidende oorzaken van den val van het Whig-kabinet van Lord John Russell, dat van 1846 afbestond. Had reeds gedurende de laatste jaren dit Ministerie blijken van vijandschap van het Lagerhuis ondervonden, ja, was John Russell er zelfs toe gekomen, om, nadat hij zich tevergeefs verzet had, uit naam der Regeering tegen de alle jaren herhaalde poging van zekeren Locke King, om een wetsontwerp in te dienen, ten doel hebbende uitbreiding van kiesrecht, het ontslag van het Ministerie aan de Koningin te vragen (Februari 1851), eene aanvrage, waarop hij eerst terugkwam, toen het bleek, dat de Tories toen nog geene regeering konden vormen^(†), de val van Palmerston, op het eind van hetzelfde jaar, was de voorbode van den val der Whigs. Immers, Palmerston was de man, die kracht gaf aan Lord Russell's regeering, die, toen het geheele kabinet reeds impopulair was geworden, in het debat over Don Pacifio op meesterlijke wijze zijne buitenlandsche staatkunde had verdedigd, al was die staatkunde dan ook soms in lijnrechten strijd met de gematigde politiek van de meerderheid van het kabinet. Dit zou al meer en meer blijken, ja, zou de oorzaak zijn van zijn val.

Men weet de aanleiding.

Was het reeds meermalen voorgekomen, dat Palmerston, die met het bestuur der buitenlandsche betrekkingen belast was, geheel eigenmachtig voorschriften zond aan de gezanten bij de verschillende hoven van Europa of ook wel de dépêches veranderde, nadat zij in den Ministerraad waren besproken en vastgesteld, - men herinnere zich, wat in 1850 en 1851 met Napels en Griekenland was voorgevallen - hetgeen op het laatst van 1851 gebeurde, was het ergst van alles. Toen gaf hij zonder omwegen aan den gezant van Napoleon te kennen, dat hij den Coup d'état van 2 December volkomen goedkeurde. Men verbeelde zich de ontsteltenis van Lord Normanby, Engeland's gezant te Parijs, toen Walewski, de Fransche Minister van Buitenlandsche Zaken, hem gepolst hebbende over de houding van Engeland in dezen en een zeer gereserveerd antwoord van den Britschen gezant ontvangen hebbende, dezen te gemoet voerde, dat hij alreeds tijding had, dat zijne Regeering Napoleon's daad volkomen goedkeurde! De oplossing van dit raadsel volgde weldra en het gevolg was, dat Palmerston uit

(*) Zie over dien coup d'état nog eenige bijzonderheden in het eerste deel, bldz. 304-309 der Memoirs.

(†) Vgl. de Greville Memoirs, Part II, Vol. III, bldz. 378 en volgt. Daar wordt ook naar Malmesbury verwezen.

[p. 13]

het kabinet moest treden en Lord Granville in zijne plaats optrad^(*). Doch nu waren ook de dagen van het Whig-kabinet geteld. In Februari 1852 diende de Regeering eene militiabill in, waartegen dadelijk Palmerston in verzet kwam. Door zijn invloed werd een ingrijpend amendement aangenomen, waarop het kabinet zijn ontslag aan de Koningin vraagde^(†). De Tories kwamen toen aan het bewind met Lord Derby, en het schijnt, dat Palmerston zelf eerst er ernstig aan heeft gedacht, om ook deel van dit kabinet uit te maken, waarin de Koningin toestemde, onder voorwaarde, dat hij niet leader van het Lagerhuis zou zijn. De onderhandelingen tusschen Palmerston en Lord Derby schijnen echter op de economische quaestie te zijn afgesprongen; ten minste, in de Memoirs, meermalen aangehaald, leest men^(§): ‘Lord Palmerston refuses to join lord Derby on account of protection.’ In Lord Derby's kabinet nu had Malmesbury zitting als Minister van Buitenlandsche Zaken of zooals de titel in Engeland luidt: ‘Foreign Secretary’. Gaan we den toestand van Europa na op dat oogenblik en de verhouding van Engeland tot de continentale kabinetten bij den val der Whigs, dan komen we tot de slotsom, dat de taak van den nieuwen Minister niet gemakkelijk was. Toch geve men hem de eer, die hem toekomt; hij heeft gedurende den korten tijd, dat hij aan het bestuur was,

(*) In het eerste deel van Malmesbury's Memoirs, bldz. 309, wordt gewag gemaakt van een officieel artikel in de Times op 26 December 1851, waarin te kennen wordt gegeven, dat Palmerston's goedkeuring van den coup d'état de reden tot zijne aftreding was. De schrijver voegt er echter bij: ‘It is however evident there has been some intrigue besides.’ Het is trouwens bekend, dat zoowel de Koningin als het Whigkabinet gaarne van Palmerston verlost wilden wezen en daarom de eerste de beste gelegenheid aangrepen, om hem zijn ontslag te geven. Wezen wij boven in den tekst reeds op zijne wonderlijke manier van handelen tegenover zijn Souverein en zijne collega's, waar het zaken van het hoogste gewicht gold, uit de Greville Memoirs blijkt, met hoeveel moeite Palmerston is weerhouden geworden, om den Hongaarschen vrijheidsheld Kossuth te zijnen huize te ontvangen. (October 1851.) Daarbij kwam, dat zijn antwoord aan eene deputatie uit Islington en Finsbury, waarin hij zijne sympathie uitdrukte voor Hongarije, hem tegenover Oostenrijk vooral onmogelijk had gemaakt.
Zie deze Memoirs, I, bldz. 415, 433 en 434.

(†) Memoirs, II, bldz. 13.

(§) Memoirs, II, bldz. 16. Dit wordt bevestigd door Martin Life of the prince consort, II, bldz. 442. Trouwens, dit was niet de eerste maal, dat Palmerston zich met de conservatieven poogde te verbinden. Het is toch bekend, dat toen Palmerston door het tegen den zin zijner collega's in 1840 doen tot stand komen van het tractaat van 15 Juli en het succes, hetwelk hij bij de Tories daardoor had, omdat het tractaat neerkwam op een verbreken der alliantie met Frankrijk, ernstig eraan heeft gedacht, in een Tory-kabinet, dat elk oogenblik kon optreden, over te gaan. Melbourne, de toenmalige eerste Minister, ontkende dit zelfs niet. Een onoverkomelijken hinderpaal vormde echter toen Peel's wantrouwen en Aberdeen's afkeer van den Whigminister. Zie de Greville Memoirs, Part II, vol. I, bldz. 363 en 364.
Men herinnert zich overigens, dat Palmerston langen tijd deel heeft uitgemaakt van het kabinet Liverpool, dat hij met Huskisson, Dudley, Peel tot de partij van Canning behoorde, die in het midden stond tusschen Whigs en Tories, en dat hij dan ook als vertegenwoordiger dezer partij na Canning's dood overging in het kortstondige Ministerie-Goderich en zelfs van Januari 1828 tot Mei van hetzelfde jaar niet terugdeinsde, om in het kabinet van den Hertog Van Wellington plaats te nemen. Zie hierover Bulwer's Life of Palmerston I, bl. 169 en volg.

[p. 14]

alles gedaan, om, zoover de eer van Groot-Britannië toeliet, de verhouding tot de mogendheden zoo vriendschappelijk mogelijk te doen zijn.

Gedurende het jaar 1852 - het blijkt ook uit deze Memoirs - trekt Frankrijk aller aandacht. Nadat de Julimonarchie was gevallen en gedurende een korten tijd de proef met het republikeinsche regeeringsstelsel was genomen, was door den coup d'état van 2 December 1851 nagenoeg eene despotische regeering gegrondvest. Toen Malmesbury als Minister optrad, was men in Europa nog steeds in het onzekere, wat Napoleon in het schild voerde. Verschillende brieven van diplomatieke agenten in het buitenland, ja, zelfs van het hoofd van het kabinet aan Lord Malmesbury toonen, dat men in 1852 bevreesd was voor eene vijandige houding van Frankrijk; geruchten over eene eventueele landing in Engeland deden de ronde^(*). Reeds in een brief van 19 Maart 1852, aan den Engelschen ambassadeur te Petersburg, vestigde Malmesbury de aandacht op de mogelijke gevaren, die Europa door Napoleon's eerzucht bedreigden. En zoo iemand, dan kon hij, Malmesbury, dat weten, die den jongen Napoleon reeds in 1829 te Rome had leeren kennen en daarna zijne pogingen van 1836 en 1840 met weemoed had gadegeslagen. ‘To be emperor’, zoo schreef Malmesbury, ‘has been his marotte since he was twenty years old, when I recollect his mother used to laugh at him, for indulging such a dream.’ Malmesbury's grootste vrees was, dat Napoleon aan de tractaten van 1815 zou gaan tornen; vandaar zijn raad aan genoemden gezant, om toch vooral duidelijk te doen uitkomen, dat ‘the great Powers look upon the settlement of 1815 as final’, dat de mogendheden, en zeker niet Engeland, eene bezetting van België door Fransche troepen zouden gedoogen^(†). Geen wonder dan ook, dat het kabinet te recht inzag, dat vermeerdering der levende strijdkrachten, eene herstelling der militie dringend noodzakelijk was. Wel bestond in Engeland eene wet van 1808, die den militiedienst regelde, doch toen in 1813 het gevaar voor Fransche invallen was geweken, kwam die dienst weder in onbruik en werd er sinds niets meer aan gedaan. Reeds het vorige kabinet had gemeend, weer op dit onderwerp te moeten terugkomen, met het gevolg, dat het bij het aannemen van Palmerston's amendement op de door John Russell ingediende militiabill moest aftreden.

Het kabinet-Derby was gelukkiger en zag zijn wetsontwerp tot reorganisatie der militie op 27 April 1852 in het Lagerhuis aangenomen, met eene meerderheid van 150 stemmen^(§). De reden, dat het Tory-kabinet over zulk eene groote meerderheid kon beschikken, lag zeer zeker in de vrees, dat er een oorlog met Frankrijk zou kunnen uitbreken; aan haar was het wellicht toe te schrijven, dat veel Whigs en een

(*) Zie bijv. Memoirs, II, bldz. 36 en 73.

(†) Memoirs, II, bldz. 41.

(§) Memoirs, II, bldz. 44, vgl. bldz. 54.

[p. 15]

aantal Peelieten^(*) met de conservatieven medestemden. En die vrees bleef het gansche jaar door bestaan; zoo maakte Lord Brougham Malmesbury er opmerkzaam op, ‘that there is everywhere, and in these proceedings in the tour, of Louis Napoleon a most unpleasant military feeling, breaking out on every occasion’, daarbij vooral steunende op het oordeel van Cavaignac en eindigende met de woorden: ‘Assuredly we cannot be too well prepared.’ Dit was geschreven op 1 October 1852^(†). Twee dagen daarna spreekt Lord Derby als zijne overtuiging uit, dat de President der Fransche Republiek door zijne positie tot een inval in Engeland gedwongen wordt^(§), en op den 24^sten van dezelfde maand teekent Malmesbury in zijn dagboek aan: ‘The queen writes anxiously about the national defences, universal apprehension of war, if the French empire is proclaimed’^(**). En Malmesbury zelf? Wij meenen, dat het een geluk voor Engeland geweest is, hem in dat veelbewogen jaar tot leider der buitenlandsche betrekkingen te hebben. Immers, uit zijn dagboek blijkt, dat de vrees hem niet dreef tot eene onvoorzichtige politiek en dat hij niet geloofde zelfs, dat Napoleon dergelijke plannen koesterde, als men hem toeschreef. In zijn antwoord op het boven gememoreerd schrijven van Lord Derby erkent Malmesbury, dat allerwege een gevoel van onrust, van spanning heerscht, doch hij voegt er zeer juist bij:^(††) ‘This general terror of what is coming is a presentiment, for none can give any reasons founded on facts, to show the sinister feelings and intentions of Louis Napoleon.’ Verder gaande, zegt hij te gelooven, dat hij wel alleen staat, doch dat hij daarvoor verschillende argumenten heeft. Die argumenten schijnen ons niet geheel en al onjuist toe. Vooreerst: Napoleon is van nature niet afkeerig van de Engelschen; hij verkeert veel in hun gezelschap. Dan had, twintig jaren geleden, Napoleon hem, Malmesbury, verzekerd, dat de grootste fout van zijn oom, den eersten Napoleon, geweest was, met Engeland niet op goeden voet te hebben gestaan. Doch Malmesbury neemt nu voor een oogenblik aan, dat Napoleon oorlog wil; waarom zou hij dien dan zoeken door een inval in België? Engeland is wel - door het tractaat van 1839 - gebonden, om België bij te staan, maar Rusland, Oostenrijk en Pruisen evenzeer, en nu is het wel mogelijk, dat deze drie rijken zich zullen stilhouden, als Napoleon België aanvalt, doch deze loopt dan toch altijd gevaar, ze aan Engeland's zijde te zien. Daarom kan Malmesbury niet begrijpen, dat, als Napoleon werkelijk met Engeland wil oorlogvoeren,

(*) De Peelieten waren de partijgenooten van den in 1850 gestorven Robert Peel, die, door tot het vrijhandelstelsel over te gaan en het initiatief te nemen tot het afschaffen der graanwetten, eene scheuring in de gelederen der Tories had doen ontstaan. De leider der in 1852 meest bekende Peelieten was Sir James Graham. Gladstone behoorde er ook toe.

(†) Memoirs, II, bldz. 65 en 66.

(§) Memoirs, II, bldz. 70.

(**) Memoirs, II, bldz. 76.

(††) Memoirs, II, bldz. 73.

[p. 16]

hij geen twist zoekt over iets anders, bij voorbeeld over Egypte, Newfoundland, over de houding der pers. Malmesbury voegt er nog bij, dat, sinds Napoleon President der Republiek is, hij steeds jegens Engeland vriendschappelijke gevoelens heeft gekoesterd en elk onderwerp, waarover geschil mogelijk zou zijn, zorgvuldig vermeden.

Al geeft Malmesbury dus toe, dat er geruchten in omloop zijn, hij is overtuigd, dat, nu een oorlog met Engeland den eersten Napoleon heeft doen vallen, diens neef zal trachten, in vrede met het eilandenrijk te leven.

Later komt Malmesbury er in zijn dagboek nogmaals op terug, dat de plannen, die hem zoo nu en dan worden toegezonden, om een inval in Engeland te doen, moeielijk ernstig gemeend kunnen geacht worden^(*).

In diezelfde dagen was Malmesbury met zijne gezanten ook in onderhandeling over den titel, dien Napoleon als keizer zou voeren, want dat het reeds van 2 December 1851 af diens plan was, om zich de keizerskroon op de slapen te drukken, werd als aan geen twijfel onderhevig beschouwd^(†).

Malmesbury beweerde in een gesprek met Walewski, Napoleon's gezant te Londen, dat het bijna niet aanging voor de groote mogendheden, hem Napoleon III te noemen, omdat zij, daargelaten dat alsdan de clausule der Weener-tractaten omtrent de familie Bonaparte eene doode letter zou worden, nooit een Napoleon II hadden erkend, en zelfs gedurende het leven van dezen, den Hertog van Reichstadt^(§), geen bezwaar hadden gemaakt tegen de troonsbestijging van Lodewijk XVIII, Karel X en Lodewijk Filips. Walewski scheen door deze redeneering zoo overtuigd, dat hij verklaarde, dat Malmesbury gelijk had en hij een en ander aan Napoleon zou mededeelen^(**). Deze liet hierop Cowly, Engeland's ambassadeur te Parijs, bij zich komen en zeide hem, dat hij het keizerrijk niet als erfelijk beschouwde, en wel vooreerst, omdat hij zich anders Napoleon V had genoemd, daar zoowel zijn oom Jozef als zijn vader Lodewijk den Hertog van Reichstadt overleefd hadden; ten tweede, omdat, had hij zich als erfelijk vorst beschouwd, hij geene verkiezing had noodig gehad, en ten laatste, omdat hij dan ook in dat geval zijne regeering had gedateerd van den dood van zijn neef of zijn vader.

Nadat de Fransche Regeering analoge verklaringen over het cijfer III, door Napoleon te voeren, schriftelijk had gegeven, bestond er van Engeland's zijde geene reden, om de erkenning van het keizerrijk te

(*) Memoirs, II, bldz. 77.

(†) Lord Cowley, Lord Normanby's opvolger als Engelsch gezant te Parijs, schreef reeds 4 Juni (Memoirs, II, bldz. 51), ‘that the Empire was settled in the mind of the President’.

(§) Deze was in 1832 te Weenen gestorven.

(**) Memoirs, II, bldz. 79. Den volgenden dag stond dit gesprek in de Morning-Post, een toen door Frankrijk gesubsidieerd blad.

[p. 17]

weigeren. Dit geschiedde dan ook op 4 December 1852^(*). Op den 17^den December daaraanvolgende viel het kabinet op eene quaestie van binnenlandsche politiek, en het daarop volgend zoogenaamd coalitie-kabinet onder Aberdeen plukte al dadelijk de vruchten van Malmesbury's verzoenende staatkunde jegens Napoleon. Immers, door de houding van Frankrijk in 1853 werd een volkomen démenti gegeven aan de geruchten, die in 1852 waren in omloop geweest, en werd het mogelijk, dat er in 1854 eene alliantie tusschen de beide Westersche mogendheden tot stand kwam, om aan Rusland's eischen in het Oosten paal en perk te stellen. Was een zoo verzoenend Minister als Malmesbury in dat veel bewogen jaar 1852 niet met het bestuur der buitenlandsche betrekkingen bekleed geweest, de verwijdering tusschen Engeland en Frankrijk ware gebleven, ja, mogelijk grooter geworden, dan zij reeds was, en het gevolg zou geweest zijn, dat Rusland den Zieken Man den genadeslag had gegeven en toen reeds met Turkije gebeurd was, wat, helaas! in 1864 met Denemarken is geschied.

Des te meer betreuren wij dan ook, dat toen niet dezelfde man Minister van Buitenlandsche Zaken was als in 1852, omdat juist van hem de regeling der Deensche zaken, door het tractaat van Londen van 1852, dagteekent. Zelfs Greville, in loftuitingen vooral op het Derby-kabinet van 1852 zoo karig, zwaait hier Malmesbury onverdeelden lof toe^(†).

Toen de Februari-omwenteling in 1848 ook in Duitschland alle gemoederen in beweging bracht en er den stoot gaf tot eene eenheidsbeweging, waarvan het Parlement van Frankfort eene der vruchten was, had zich deze beweging ook uitgestrekt tot Sleeswijk en Holstein, waar reeds jaren te voren stemmen waren opgegaan^(§), die ook in Duitschland weerklank vonden, en welke stemmen de afscheiding der hertogdommen van Denemarken verlangden.

Het is nu niet te ontkennen, dat de staatsrechtelijke verhouding dezer landen tot Denemarken zeer ingewikkeld was^(**), en dat er reeds in het begin dezer eeuw in Duitschland pogingen waren aangewend, om te bewijzen, dat de Koning van Denemarken geen heerscher van Sleeswijk en Holstein behoorde te zijn. Voeg daarbij de eerzucht van den Hertog van Augustenburg, die in 1837 reeds trachtte aan te toonen, dat de opvolging in de hertogdommen hem alleen toekwam, en het is dan niet te verwonderen, dat in 1838 het Sleeswijk-Holsteinisme reeds zijne erkende en invloedrijke woordvoerders had, die de separatis-

(*) Memoirs, II, bldz. 84, 85, 89, 90.

(†) Zie The Greville Memoirs, Part. II, Vol. III, bldz. 472 en 473.

(§) Het credo van het Sleeswijk-Holsteinisme was geformuleerd door Dahlmann, geboren te Mecklemburg. Hij is o.a. hoogleeraar in de geschiedenis geweest te Kopenhagen en woonde indertijd te Kiel. Hij was een der leden van het Rijksparlement in 1848.

(**) Men zie o.a. eene duidelijke uiteenzetting van een en ander in De Gids van 1864, van Prof. Dr. Engelbregt, ook afzonderlijk verschenen onder den titel van: Sleeswijk-Holstein tegenover Denemarken. Historisch overzicht; Amsterdam, Van Kampen, 1864.

[p. 18]

tische neigingen aanwakkerden en het zaad van verdeeldheid strooiden, dat later zoo welig zou opschieten. Doch geen wonder tevens, dat, had al de in 1839 gestorven Korting van Denemarken, Frederik VI, zich weinig hierom bekommerd, zijn opvolger Christiaan VIII in 1846 den bekenden openbaren brief van 8 Juli in het licht gaf, waarin hij zich verklaarde voor de een- en ondeelbaarheid van den Deenschen Staat en waarin hij tevens de zoogenaamde koningswet van 1665 ook op Sleeswijk van toepassing verklaarde^(*).

In Duitschland ging nu één kreet van verontwaardiging op; de Heidelbergsche professoren verhieven het eerst de stem tegen de beleediging aan de eer en het recht hunner natie; - de universiteiten van Bonn, Leipzig, Göttingen volgden dit voorbeeld; de vertegenwoordigingen van Baden, Wurtemberg en Beieren weerklonken van hevige uitvallen; de Hertogen van Augustenburg, die van Glücksburg, de Groothertog van Oldenburg protesteerden bij den rijksdag van Frankfort en zelfs deze vond de zaak gewichtig genoeg, om op 17 September 1846 te verklaren, dat het zich de rechten van den Duitschen Bond en de agnaten voorbehield^(†). Toen dan ook in 1848 Frederik VII op den Deenschen troon kwam, brak de opstand uit; het Frankforter Parlement bemoeide zich al spoedig met de Sleeswijk-Holsteinsche quaestie, en, nadat een Deensch leger in den zomer van 1848 bijna geheel Sleeswijk bezet had, werd dat door den Pruisischen Generaal Wrangel weder uit deze stellingen verdreven en trokken de Pruisen al spoedig op Jutland's territoir. Rusland en Engeland kwamen tusschen beiden en bewerkten op 2 Juli 1848 een wapenstilstand. Daarbij werd bepaald, dat Sleeswijk in den Duitschen Bond zou worden opgenomen, zoodat de zaak aanvankelijk eene voor Duitschland gunstige wending nam. Terwijl de onderhandelingen nu nog voortduurden, had Denemarken bondgenooten gezocht en was het den krijg weder begonnen, die eindigde met het tractaat van Malmö^(§) van 26 Augustus 1850, dat tot hevige beraadslagingen in het Frankforter Parlement aanleiding gaf, omdat Pruisen dit verdrag eigenmachtig met Denemarken had gesloten. Het voorstel van Dahlmann in de Frankforter nationale vergadering, om de uitvoering van den wapenstilstand te schorsen, werd aangenomen met 238 tegen 221 stemmen en het gevolg was, dat het Rijksministerie zijn ontslag aan den Rijksbestuurder vraagde en Dahlmann met de vorming van een nieuw kabinet werd belast. Aangezien deze niet slaagde, bleef het oorspronkelijk ministerie-Von Schmerling aan het bewind. Na hevige discussiën, waarbij de meerderheid der commissie tot onderzoek van het gebeurde omtrent den wapenstilstand, tot verwerping van dezen concludeerde,

(*) Deze koningswet vestigde de onbeperkte macht der koningen van Denemarken en kende aan het regeerend huis van Oldenburg de erfelijkheid toe.

(†) J. Klaczko., Études de diplomatie, bldz. 229 en 230.

(§) Daarbij werd bepaald, dat de vijandelijkheden zeven maanden zouden ophouden.

[p. 19]

nam de vergadering met eene meerderheid van 22 stemmen de conclusie der minderheid van de commissie aan, waarbij de wapenstilstand werd goedgekeurd.

Intusschen hadden de mogendheden, bij een op 4 Juli 1850 te Londen geteekend protocol, de ondeelbaarheid van den Deenschen staat tot grondbeginsel aangenomen, en het verdient nu vooral opmerking met het oog op wat in 1865 is voorgevallen, dat behalve Oostenrijk, Engeland, Frankrijk, Rusland, Zweden en Denemarken, ook Pruisen zijne instemming met dit staatsstuk, al zij 't ook bij geheim tractaat, zonder voorbehoud heeft te kennen gegeven. De mogendheden onderhandelden daarop over de wijze, hoe de orde van opvolging zou worden geregeld; het was toch hun doel, Prins Christiaan von Glücksburg als toekomstig erfgenaam van alle Deensche staten te huldigen.

Ten einde nu diens rechten onaantastbaar te maken, verklaarde Keizer Nicolaas van Rusland in een protocol van 5 Juni 1851, aan den Prins Von Glücksburg af te staan alle rechten, welke de oudste tak der familie Holstein-Gottorp op eenig gedeelte der staten van Frederik VII zou kunnen doen gelden. Van de andere takken derzelfde familie verkreeg men gelijke verklaringen en zelfs de Hertog van Augustenburg liet zich voor eene zekere som van het hof van Kopenhagen die rechten en titels afkoopen.

Zoo kwam dan het tractaat van 8 Mei 1852 van Londen tot stand, waarbij de rechten van den Prins Von Glücksburg op alle staten onder de heerschappij van Frederik VII onherroepelijk werden erkend^(*).

De Engelsche Minister van Buitenlandsche Zaken heeft nu het zijne ertoe bijgedragen, om te maken, dat dit tractaat, hetwelk reeds door Palmerston was voorbereid, spoedig gesloten werd.

Malmesbury kon natuurlijk niet weten, wat later zou gebouren, doch hij zag zeer goed in, dat in internationale regeling van dit twistpunt de eenige mogelijkheid lag, om de quaestie later niet opnieuw te doen ter sprake komen. In eene dépêche van 18 Maart 1852 drukt hij Engeland's vertegenwoordiger bij het hof van Berlijn vooral op het hart, dat de Koning van Pruisen wel zou doen, den Hertog van Augustenburg duidelijk te maken, dat, als deze nog langer poogde de overeenkomst tegen te houden, in de hoop nog iets meer voor den afstand te zullen krijgen, hij de kans liep, dat de mogendheden de thans voor hem zoo gunstige voorwaarden introkken. Tevens drong Malmesbury aan op spoedige teekening van het tractaat^(†). In latere dépèches van April van hetzelfde jaar^(§) beweerde hij geene bedenkingen te hebben tegen sommige door Rusland voorgestelde veranderingen in de ontwerp-conventie, doch wel bezwaar te zien - en dat waarschijnlijk, omdat het dan zoolang zou duren, - in eene goedkeuring door den

(*) Zie J. Klaczko, Études de diplomatie, bldz. 240 en 241.

(†) Memoirs, II, bldz. 33, 34.

(§) Memoirs, II, bldz. 42, 47.

[p. 20]

Rijksdag van Frankfort. Malmesbury dacht, dat geene der mogendheden het recht van den Rijksdag zoude erkend hebben, om tusschen beiden te komen; bezwaarlijk kon hij veronderstellen, dat elf, twaalf jaren later, toen het geval zich voordeed, bij het tractaat voorzien, en de eenstemmigheid der mogendheden, die dit hadden geteekend, tot het verledene behoorde, dit argument zou worden ingeroepen, om de ongeldigheid van het tractaat te betoogen, en tevens, dat de Hertog van Augustenburg met de grootst mogelijke onbeschaamdheid op de opvolging in de hertogdommen zou aanspraak maken.

Zoowel het herstel der goede betrekkingen met Frankrijk als het sluiten van het verdrag van 1852 behooren tot de belangrijkste zaken onder Malmesbury's eerste Ministerschap. Dit neemt natuurlijk niet weg, dat hij ook aan andere aangelegenheden zijne aandacht wijdde gedurende den korten tijd, dat dit hem vergund was. Zoo is het aan hem te danken, dat de verstandhouding met Oostenrijk, welke onder het vorig Ministerie ten gevolge van Palmerston's staatkunde vrij koel was geweest^(*), weder verbeterde, al is het dan ook niet te ontkennen, dat de dood van den Vorst van Schwarzenberg, kort na het optreden van Lord Derby's kabinet, het zijne daartoe bijdroeg. En des te opmerkelijker is het, dat Malmesbury die goede verstandhouding met Oostenrijk heeft bewaard, omdat zich spoedig een geval voordeed, waarin zij weer ernstig op de proef zou gesteld worden. Wij bedoelen de geschiedenis, die met zekeren Mather gebeurde, waaraan veel brieven van Malmesbury gewijd zijn^(†).

Een zekere Mather, wonende te Florence, dus in Toskane, had niet verkozen uit den weg te gaan voor een korps van Oostenrijksche soldaten, hetwelk door de straten trok. De bevelvoerende officier had den jonkman daarop met zijne sabel zoo duchtig geslagen, dat hij eene wond aan het hoofd ontving. De vader reclameerde toen bij den Engelschen chargé d'affaires, Mr. Scarlett te Florence. Aangezien het er Malmesbury ook vooral om te doen was, Toskane's zelfstandigheid te constateeren, niettegenstaande eene Oostenrijksche bezetting, had hij genoemden Scarlett, die den gezantschapspost ad interim voor Bulwer waarnam, opgedragen, aan het Toskaansche gouvernement eene schadeloosstelling te vragen, en wel niet minder dan 500 L. Scarlett stelde zich echter met 200 tevreden, wat Malmesbury's ontevredenheid gaande maakte. Daarbij kwam, dat de Toskaansche regeering hoegenaamd geene spijt

(*) Boven wezen wij er reeds op, dat Lord Russell al zijn invloed had moeten gebruiken, opdat Kossuth, de bekende Hongaarsche agitator, niet door Palmerston zou worden ontvangen. Ook had Engeland's pertinente weigering, om de geheele Oostenrijksche monarchie na het Olmützer verdrag (November 1850) in den Duitschen Bond te doen opnemen, eene weigering, waarin Palmerston door Frankrijk en Rusland gesteund werd, bij de leiders der Oostenrijksche politiek kwaad bloed gezet. En die spanning was nog verhoogd door de beleediging, aan den bekenden Generaal Haynau, te Londen aangedaan, toen deze de groote bierbrouwerij van Barkley was gaan zien.

(†) Vgl. Memoirs II, bldz. 39, 48, 49, 53, 54.

[p. 21]

over de zaak gevoelde, doch eenvoudig beweerde de som te betalen ‘from charity’. Uit de toen daarover met de Oostenrijksche regeering gewisselde stukken bleek tot Malmesbury's ongenoegen, dat Oostenrijk Toskane evenzoo beschouwde als Parma en Modena, namelijk een land, waarover het protectoraat uitoefende^(*). Toch schijnt deze zaak tot aller genoegen geregeld te zijn; zij werd door Lord John Russell in het Parlement ter sprake gebracht. Doch eerst het volgende Ministerie slaagde erin, met Oostenrijk op goeden voet te komen; - immers, nog in November 1852 teekent Malmesbury aan, dat Oostenrijk weigert officieren te zenden naar de begrafenis van den Hertog van Wellington, ‘so furious are they still at the attack, made upon Marshal Haynau in the streets of London’^(†).

Een ander punt van gewicht gedurende Malmesbury's eerste Ministerschap was de regeling der troonopvolging in Griekenland^(§).

Volledigheidshalve vestigen we nog de aandacht op de onderhandelingen over de visscherijquaestie in de Canadasche wateren met Noord-Amerika^(**), eene quaestie, die eerst in 1871 bij het tractaat van Washington hare oplossing heeft gevonden; verder op de onderhandelingen met Pruisen en Frankrijk over de verhouding van Zwitserland tot Neuchâtel^(††), die later tot het tractaat van 1857 hebben gevoerd, waarbij de Koning van Pruisen van alle rechten op Neuchâtel afstand deed. In zijne politiek ten opzichte van Egypte en Turkije was Malmesbury's grondbeginsel, de integriteit te bewaren van het Turksche Rijk en niet te gedoogen, dat de tractaten van 1841 verbroken werden^(§§). Het is niet Engeland's belang, zoo zegt hij, dat de Pacha onafhankelijk wordt, omdat de mogelijkheid bestaat, dat in het vervolg een pacha onder Franschen invloed den weg naar Indië onveilig kon maken.

Malmesbury zag ook zeer goed in, dat de quaestie der heilige plaatsen, ‘if roughly handled’, tot oorlog aanleiding zou kunnen geven^(***). Doch toen dit punt, dat o.a. het voorspel van den Krim-oorlog vormde, ernstig aan de orde kwam, was het Derby-ministerie reeds gevallen en had Lord Aberdeen het zoogenaamde coalitie-kabinet gevormd, dat Engeland van eind December 1852 tot Februari 1855 zou regeeren.

(Wordt vervolgd.)

J.B. Breukelman.

(*) Memoirs, II, bl. 56.

(†) Memoirs, II, bl. 79, zie boven bl. 20, noot.

(§) Memoirs, II, bldz. 67, 70, 74, 85. Bij het in 1852 gesloten tractaat werd bepaald, dat de kinderen van Prins Adelbert, welke Koning Otto moesten opvolgen, in den Griekschen godsdienst zouden worden opgevoed. Dit tractaat zou nooit effect hebben; immers, in 1863 werd Otto van Beieren verjaagd.

(**) Memoirs, II, bldz. 56, 57, 73.

(††) Memoirs, II, bldz. 54.

(§§) Memoirs, II, bldz. 43.

(***) Memoirs, II, bldz. 24.