De Tijdspiegel. Jaargang 42

[p. 466]

Uit den vreemde, meegedeeld door mevr. van Westrheene.
Het lievenheersbeestje.

Melanie is mijne verloofde; ik heb haar lief. Die verzekering zal niemand verwonderen. Ik geloof, dat ik beter doe, als ik op de mededeeling, dat wij met elkander verloofd zijn,... laat eens zien, sedert hoelang - sedert vier weken... laat volgen: wij hebben elkander lief - wij, elkander.

Ja! Want Melanie zegt, dat zij mij even liefheeft, als ik haar heb, en ik geloof het. Waarom zou ik het niet gelooven? Zij geeft er mij dagelijks herhaalde blijken van. Zij vliegt mij, bij voorbeeld, met stormachtige blijdschap om den hals, als ik binnenkom; zij bedenkt mij met duizend verrassingen; zij schrijft mij de teederste brieven; zij fluistert het mij telkens toe, als wij alleen zijn en dicht tegen elkander aangedrongen zitten, in het verborgen jasmijnenpriëel, in het park, of ginds aan den rand van het bosch, waar het vriendelijke beekje voorbijruischt...

Waarom zou ik dan niet gelooven, dat Melanie mij liefheeft?

Het is tusschen vier en vijf uren. Wij zitten in het park.

Eene plechtige stilte heerscht in het rond. Ik heb mijn arm om den blanken hals van Melanie geslagen. Zij leunt haar hoofd tegen mijne wang.

Wij spreken geen woord. De diepe stilte van dit plekje natuur houdt onze tong geboeid. Bovendien, wat zouden wij zeggen?

Wij hebben reeds zoo dikwijls de zoete taal der liefde gesproken; het is óók zoet, in liefde te zwijgen.

Vóór ons teekent de zon kleine, goudgele plekjes op het matgroene gras; zij flikkert tusschen de takken, alsof zij, tot tijdverdrijf, een weinig met ons wilde spelen en stoeien. Doch wij storen ons niet veel aan haar. Wij wachten vol verlangen naar den avond, die ons koelte en maneschijn zal brengen; dan zullen wij een eind ver op het meer gaan roeien.

De maan is, alles wèl beschouwd, toch bescheidener dan de zon.

Daar overvalt Melanie eensklaps eene rilling. Ik merk het.

‘Ik had daar een gevoel,’ zeide zij, toen ik haar vragend aankeek, ‘alsof er een worm, eene rups of een ander insect over mijn nek liep; och toe! kijk eens goed... ik kàn er niet tegen... Hier vlak onder mijn achterhoofd... Ziet gij niets?’

En zij deed haar best, om mij met hare hand de plek te wijzen, waar zij het prikkelende gevoel had gehad.

Ik keek en kon in het eerst niets ontdekken. Doch eindelijk zag ik toch een bontgespikkeld lievenheersbeestje, dat juist van een vrijgebleven stukje van den hals van mijn meisje op den rand van den zachten, zijdeachtigen omslagdoek was gekomen.

[p. 467]

Ik nam het kleine ding zeer voorzichtig eraf en zette het met mijne linkerhand op den rug van mijne andere.

‘Zie,’ zeide ik, ‘hier hebben wij nu den kleinen boosdoener; het is een allerliefst geteekend lievenheersbeestje. Dat beduidt geluk. Men mag die diertjes niet dooden. Wij willen het dus zorgvuldig op een groen blad nederzetten... dan kan het zijns weegs gaan. - Ik mag gaarne zulk een lievenheersbeestje zien; gij ook niet?’ vroeg ik aan mijn meisje en wilde te gelijk het diertje naar een blad van den naasten heester brengen.

‘Ik? Ik? Ik heb een afkeer van dat kruipende, sluipende gedierte, van dat insectengebroed,’ antwoordde Melanie en in hetzelfde oogenblik sloeg zij met den knop van hare parasol op het lievenheersbeestje, zoodat de fijn geteekende vleugeltjes van elkander sprongen en het teedere lijfje verpletterd werd.

Het was geschied, eer ik het kleine ding door eene snelle beweging kon redden.

Ik hield het platgeslagen lichaampje in mijne hand en keek mijn meisje een paar seconden lang vragend aan.

Eindelijk vroeg ik haar: ‘Heeft uwe moeder u niet geleerd, dat men een lievenheersbeestje niet dooden mag?.... Het volksgeloof zegt, dat een lievenheersbeestje geluk aanbrengt.’

Melanie lachte. Hare parelwitte tandjes blonken mij toe.

‘Niet doodmaken?’ antwoordde zij. ‘Foei, welk een dom bijgeloof. Ik kan geen enkel insect verdragen...’

‘Bijgeloof, liefste?... Nu, gij zult wel gelijk hebben; het zal wel bijgeloof zijn... Doch wij, dichters, zijn allen min of meer bijgeloovig... dat mag men ons niet kwalijknemen.’

‘Wat zijt gij, dichters, al niet! Gij meent duizend voorrechten te hebben. Maar, al wil ik er u negenhonderd negen en negentig laten - bijgeloovig zijn, neen! Dat is al te dom... Het is anti-modern...’

Dat zeggende, lachte Melanie hartelijk... Ik hoor haar gaarne lachen. Er ligt iets krachtigs, iets zelfbewusts in haar lach. Doch nu hinderde het mij.

Ik keerde mij van haar af en wierp het verpletterde insectenlichaampje op den grond.

Wij bleven beiden eenige oogenblikken zwijgen.

Melanie scheen het lievenheersbeestje reeds vergeten te hebben, want eensklaps zeide zij:

‘Hoe verheug ik mij in ons roeipartijtje van van avond! Maar kom, Felix, eerst willen wij nog een uurtje met Mama praten; wij moesten naar binnen gaan. Mamaatje zal reeds naar ons verlangen. Zij kan niet lang alleen zijn. - Ja, hoe zij het maken moet, als gij mij hebt weggehaald!... Ik denk, dat zij op een goeden dag nog eens in een trein gaat zitten en ons komt overvallen... En dan... dan hebt gij uwe schoonmoeder in huis. En dat zou u best lijken! Opperbest!’

Dat laatste had Melanie er op half plagenden, half strijdlustigen toon bijgevoegd.

Zij wilde blijkbaar onderzoeken, of ik boos was.

Doch ik bleef zwijgen.

Melanie stond op en trok haar doek hooger om haar hals, alsof zij het koud had. Daarop ging zij een paar stappen vooruit. Ik wachtte nog eenige

[p. 468]

seconden, eigenlijk onwillekeurig; toen stond ik insgelijks op en liep achter haar aan. Bij de trap, die naar de villa leidt, gaf ik haar mijn arm.

Terwijl ik naast Melanie voortklom, dacht ik mijns ondanks:

‘In bijgeloof ligt poëzie. Melanie heeft alle bijgeloof voor domheid uitgemaakt. Onbarmhartig heeft zij een onschuldig diertje gedood... Nog zijn wij niet getrouwd... Zal het huwelijk de... poëzie bevorderen?’

Daar zijn wij boven. Mamaatje wacht ons reeds op het balkon. Zij wenkt ons groetend toe en vraagt:

‘Kinderen, wat zullen wij van avond eten?’

Melanie weet raad... Zij slaat allerlei dingen voor. Mama stemt toe. Wij zullen een keurig souper hebben.

Ik zal eene uitstekende huisvrouw in Melanie bezitten.

Poëzie en huwelijk. - Huwelijk en poëzie?

Zijn het niet integendeel onvereenigbare tegenstellingen?

Ik weet het niet.

Ik zal erover nadenken, als wij in den maneschijn op het meer roeien. Misschien zal ik met Melanie zelve eens over dat punt praten.

Ik denk, dat zij ook dan raad zal weten.