De Tijdspiegel. Jaargang 38

Twee vermoeiden.

Ach! ik ben zoo moede,

Ik verlang naar rust

En naar al het goede

Aan een beetre kust.

Afgemat door 't kampen,

Met zoo weinig vrucht,

Tegen 's werelds rampen,

Slaak ik zucht bij zucht.

'k Heb met kracht gestreden

Tegen al het kwaad:

Om Gods hulp gebeden.

't Heeft mij niet gebaat!

't Onkruid bleef aan 't groeien,

Hoe vaak afgemaaid.

't Goede wou niet bloeien,

Dat ik heb gezaaid.

[p. 402]

 

Moedeloos en moede

 

Zonk ik eindlijk neer.

 

't Strijden voor het goede

 

Geeft noch vrucht noch eer.

 

 

 

Laat het misdrijf woeden,

 

Naar der boozen lust, -

 

Hart bij harte bloeden!

 

'k Gun mijn wapens rust.

Ach! ik ben zoo moede

Van den fellen strijd

Voor het ware en goede,

Gansch een levenstijd.

'k Moet eens ademhalen,

Met halfsluimrend oog.

Maar dan, zonder dralen,

Weer den blik omhoog

Naar de Bron des Levens,

Die de geesten drenkt,

Maar de zielen tevens

Steeds ten strijde wenkt.

Leven toch is strijden

Voor het hoogste goed:

Zege 't eêlst verblijden

Voor het rein gemoed.

Tot het eind gestreden!....

- Handen in den schoot,

Schermen met gebeden,

Sluimren is - de dood.

Of ik weinig oogstte...

't Heeft mij nooit bevreemd.

Wie verwacht het hoogste

In deez' dorren beemd!

Enkle zaadjes groeiden,

- Door mijn hand gestrooid -

Langzaam op en bloeiden,

Schoon niet rijk getooid.

[p. 403]

 

Maar ze blijven leven,

 

Nemen toe in kracht.

 

God zal warmte geven,

 

Waar hun bloei op wacht.

 

 

 

Dan prijkt iedre stengel

 

Met een bloemenkrans:

 

Schittrend kleurgemengel,

 

Rijk in geur en glans.

 

 

 

Vrome en eedle zielen,

 

Werkt met lust en kracht!

 

Englen zullen knielen

 

Voor dien geur, die pracht.

 

 

 

j.chr. gewin.