De Tijdspiegel. Jaargang 34

[p. 172]

Twee liederen.
Aan G.S.J.

I
Dauwdruppelen.

De maan beschijnt zoo vriendlijk
Het dichte woud, het dal:
Men ziet heur zilverglansen
Op 't aardrijk overal.

Ze dekt als met een sluier
Doorzichtig, schoon en rijk,
Natuur in d'avondstonde,
Een jonge bruid gelijk.

En al de bloemen vlechten
Zich samen hecht in een;
Haar zoetste geuren zenden
Ze al groetend tot haar heen.

Doch kleurt des hemels kimmen
De frissche dageraad:
Men ziet die teêre bloemen
In vochten dauw gebaad.

En al die drupplen schittren
In kleuren duizend schoon,
Zoodra de morgenzonne
Omhoog rijst tot haar troon.

Die drupplen zijn de tranen
Der kindren der natuur,
Die weemoed hen deed weenen
In 't bittre scheidensuur.

Maar toch.... zij geven laafnis
En frissche levenskracht:
De bloemen gaan ontluiken
In nog veel schooner pracht.

[p. 173]

 

Ook menschen doet het scheiden

 

Soms bittre zielesmart:

 

Hun tranen schenken hope,

 

En loutren steeds hun hart.

II.
Wie zijt gij?

Wie zijt gij, zuster uit den Hoogen?
Hoe hemelsch is uw rein gelaat,
Wat teedre gloed straalt uit uw oogen,
Wat licht omgeeft U waar gij gaat!

Wie zijt gij, die in sombre dagen
Een straal van glans nog schijnen doet,
Het leed verzacht, het kruis helpt dragen,
De kracht vernieuwt door levensmoed?

En of de orkanen wilder gieren,
Alom en steeds zijt gij nabij,
Gij weet het doornen pad te sieren,
Der ziel te schenken harmony.

Wie zijt gij, die de laatste stonden,
Vol bangen strijd, door taal verzacht,
Uit liefde en vrede nauw verbonden,
En fluistrend troost: ‘het is volbracht’?

Uw naam verkonden hemelklanken,
Onsterflijk zijt ge als 't Eeuwig Licht....
Gij mensch! kniel nêer om God te danken:
U straalt de Hoop in 't aangezicht.

a.f.j. reiger.

Amsterdam.