De Tijdspiegel. Jaargang 11

[p. 376]

Jongelings-droomen,

door J. van Beers, tweede druk.
Universiteits-blad, beide bij H.J. van Kesteren. Amst. 1854.

Met weinige woorden wenschen wij nogmaals de Jongelings-droomen van den uitstekenden Vlaamschen dichter aan te bevelen, van welke onlangs een tweede druk het licht zag, ten bewijze, dat men ook in Noord-Nederland de kostbare Zuid-Nederlandsche lettervruchten weet op prijs te stellen. Door dien 2den druk heeft het uitwendige veel gewonnen, en bij goed papier en eene goede letter, zijn de illustratien, waarmede elk gedicht aanvangt, allerkeurigst. In de gedichten zelve is door den schrijver, met uitzondering van enkele woorden, weinig verandering gemaakt, hetgeen eigenlijk ook niet behoefde, daar reeds bij den 1sten druk alles ons voorkwam genoeg gepolijst te zijn. En nu, wat zullen wij den uitstekenden dichtbundel toewenschen, na onze tamelijk uitvoerige aankondiging in het Mei-nommer van den Tijdspiegel 1853? zeker wederom een ruim debiet, en ten gevolge daarvan, dat de uitmuntende poëzij door menigen jongeling verstaan, door menige jonge dochter begrepen worde, wier zielen te midden der koude, dorre proza-werkelijkheid des levens, de zucht naar het ideale niet verloren hebben, maar even als zuster Livarda een engel vond, die haar hemelwaarts droeg, zoo ook dien engel der liefde mogten ontmoeten, die ‘aus dem trüben Erdenleben, uns erweckt zu höherm Streben.’

musamator.

Hoe groot het aantal onzer dag- en weekbladen ook moge zijn, toch werd er tot dusverre in de studenten-maatschappij, die eene wereld op zichzelve vormt, een blad gemist, hetgeen als waardig orgaan haar zou kunnen vertegenwoordigen. Maar eindelijk werd ook aan deze behoefte voldaan, en is er een Universiteits-blad in het licht verschenen, hetgeen inderdaad in den titel reeds veel belóóft. Er heeft zich te midden der Amsterdamsche studenten eene redactie gevormd, die, zoo als wij in het 1ste nommer van genoemd blad (1 Maart) vinden, uit de vier heeren Roodhuijzen, Rogge, Lijndrajer en Zimmerman zamengesteld is. Het woord dat zij voorop zetten en vooraf zenden, is kort, maar fiksch. Zij geven zich daarin rekenschap van de hope, die in hen is, en hen aanmoedigde om de taak op zich te nemen, wier moeijelijkheid ook wij ons niet ontveinzen. Als vier augurs hebben zij naar de vier hemelstreken gezien, en hunne verwachting werd niet te leur gesteld, toen zij het oog sloegen uit de Amstelstad, als het middelpunt, naar het westelijk Leiden, naar het oostelijk Utrecht, naar het noordelijk Groningen en - naar het zuidelijk Gent. Ofschoon hun blad niet de zinspreuk draagt: Vis unita fortior, nogtans was dit hun de conditio sine qua non om een Universiteits-orgaan in het leven te roepen. Greift nur hinein ins volle Menschen-(of Studien-) leben, Und wo ihr's packt,

[p. 377]

da ist's interessant, dit zullen zij als hun doel op den voorgrond hebben gesteld, toen zij spraken van ‘een ingrijpen in de studenten-wereld.’ Tegen drie rigtingen trekken zij te velde. Zij willen niet de rigting die vrijheid tot bandeloosheid maakt, immers deze is den jongeling onwaardig, die zich onder de zonen der kuische Minerva schaart. Terwijl zij deze rigting te regt willen verstikken, kunnen zij zich evenmin vereenigen met het andere uiterste, ‘waar eenzijdigheid in beschouwingswijze’ heerscht. Wat zij willen voorstaan is alles, wat in hun oog den naam van student tot een eeretitel doet zijn. Kunde staat met humaniteit bij hen op den voorgrond, - ja, die beide moeten gepaard gaan, opdat de student echt geleerd, maar ook echt humaan, - en als zoodanig het sieraad zij in die maatschappij, welke hem onder hare leden telt. Terwijl de vrijheid en het regt den echten student boven alles gaan, zal hij zijne pligten niet nalaten. Uitkomen zal hij voor de waarheid, en waar hij dwaalt, - immers ieder mensch kan dwalen, - zal hij zijne dwaling erkennen. De inhoud van het blad moet volgens den wensch der redactie degelijk zijn en veelzijdig, opdat het dienstbaar zij aan ontwikkeling en vorming. Wat nu de stukken zelve betreft, die wij tot dusverre lazen, zoo deed ons in n^o. 2 het stukje ‘de vervulling der vacature te Utrecht’ veel genoegen. Al kennen wij den schrijver niet, wij deelen in zijne ‘hervorstechende’ liefde en achting voor Prof. Moll, een man, dien ook wij ons gelukkig rekenden, eenmaal onzen onderwijzer te hebben mogen noemen. Gaarne hadden wij hem, den echt humanen geleerde, die voor zijne leerlingen niet slechts leeraar, maar ook vriend is, te Utrecht als hoogleeraar gezien, al vertrouwen wij ook, dat de benoeming, die thans geschied is, voor de wetenschap, voor de hoogeschool en hare kweekelingen rijpe en rijke vruchten zal dragen. Het stuk van H.W.T. uit Leyden in n^o. 4, heeft ons als repliek niet bevredigd. Met veel genoegen lazen wij de opmerkingen betreffende de: Lessen over de geschiedenis der gewijde welsprekendheid, door T., en over het geheel ook de verslagen over de Studenten-Almanakken. De schetsen uit het Studentenleven hopen wij dat gelezen en getoetst zullen worden aan de waarheid, die noch door vergroot-, noch door verkleinglas ziet. Toch wenschen wij, dat de inhoud van alles nog pittiger, nog degelijker worde, en verwachten hier veel van den tijd, in wiens maandspiegel het blad der Universiteiten zich even heeft afgekaatst. Wij juichen der Nederlandsche studenten-maatschappij van harte toe, wanneer zij liever van een Universiteits-blad, dan van een lichtbrengend Akademie-orgaan weten wil. Zoo vinde het blad véél inteekenaren, zoo vorme en veredele het de studentenmaatschappij, wie ik hartgrondig een vivat, floreat, crescat! toewensche, als

oud-student.