De Tijdspiegel. Jaargang 10

[p. 1]

De mensch en de tijd.
Mijmering op den nieuwjaarsmorgen.

Alsloopende Tijd! Eenig grootmagtig Monarch, die alleen, verheven boven erfregt en constitutie, verkondigen moogt, dat er niets op dit benedenrond was, is, noch wezen zal, 't geen niet bukt voor uwen schepter. Voor uwen adem verdwijnen de elkander opvolgende geslachten der menschen; onder uwe reuzenvuist zinken de gewrochten hunner handen ineen, hunne paleizen zoowel als hunne hutten, ja, eens storten hunne piramiden in puin. Al wat menschen groots en verhevens en goeds verrigtten, of nietigs, laags en zondigs pleegden - het snelt voorbij. Volken en Staten bloeijen om te verwelken; geslachten worden geboren om te sterven; stelsels en beginselen worden toegejuicht, om straks veroordeeld, en weldra door andere vervangen te worden. Alleen de merkwaardigste feiten en bedrijven worden door de stift der geschiedenis op weinige kostbare bladzijden voor de toekomende geslachten bewaard. De namen van millioenen bij millioenen worden vergeten, als hun stof vermengd is met het stof der aarde.

Wat geheimzinnig schrift komt gij, grijze Beheerscher! op dezen eersten dag des jaars griffelen op de zoo even ontsloten poort, waardoor het menschengeslacht zich weder voorwaarts beweegt, om het nieuwe, onbekende spoor in te slaan? Is het de aanvang van een volzin, die gedurende het naderende twaalftal maanden zal aangevuld worden tot eene statige ode, tot een krachtig heldenlied, tot een somberen klaagzang, of tot een bloedig, hartverscheurend treurspel?

Eerste morgenstond van het pas geboren jaar, door velen met tranen van blijdschap en dankbaarheid, door menigen met zuchten van weemoed, van droefenis en rouw begroet, wat tal van gewaarwordingen en aandoeningen, van wenschen en verwachtingen, welke mengeling van vrees en hoop verwekt gij in het menschenhart? Waarom heft gij niet een slip van den ondoordringbaren sluijer omhoog, dien de sterveling vaak wenscht, maar nimmer vermag op te slaan, den sluijer, die de toekomst verbergt voor zijn vorschenden blik?

Vragen op vragen verdringen zich in 's menschen geest - en - niemand kan hem het antwoord geven. Zal het nieuwe tijdperk een bloemenkleed spreiden voor de thans levende geslachten, of zal het ze voeren langs eene baan vol scherpe doornen en kwetsende distelen, of zal het ze drijven door eene opgezwollen zee van bloed en tranen? Zullen er rookende oorlogstoortsen gezwaaid, of groenende olijfboomen geplant worden? Zal we-

[p. 2]

derom ginds en elders eene onstuimige menigte, wier brein verhit, wier verbeelding verwilderd, wier leven verdierlijkt is, het regt van den opstand prediken, en met baldadige hand onheil en verderf verbreiden? Zal de gezegende invloed eener verstandelijke en zedelijke beschaving allengs de massaas doordringen, en regt en geregtigheid, waarheid en vrede haren zetel meer en meer vestigen onder de wereldvolken?

Eigenaardig stemt de eerste morgenstond van den aangevangen tijdkring de snaren van het menschenhart tot de welluidende toonen des gebeds, en zijn geest verheft zich op de wieken der gewijde aandacht tot den Eeuwigen Vader in de hemelen. Dan trilt de harp zijns gemoeds, en allengs lossen de wanklanken dezes tijds en des aardschen levens zich op in de bekoorlijkste harmoniën, die het oor zijns geestes uit hooger sferen verneemt. De loeijende stormwind, die zich dreigend scheen te verheffen, wordt tot een zacht en liefelijk suizen; de angstwekkende kreten tot hartverheffende jubelzangen, en de bloedige vaandels tot banieren des vredes. Hij aanschouwt orde in den chaos, en eenheid in de verwarring. Zijn vertrouwen op Hem, die alles beschikt, is versterkt, zijne hoop op Hem, die alles vermag, is verlevendigd, en een lichtstraal uit de hoogte verheldert wat in dikke duisternissen en opeengestapelde neveldampen gehuld lag.

Eerste morgen van een nieuw jaar, nieuwe gave des Algoeden, dringt gij den mensch niet tot vernieuwing en bevestiging van goede, edele, vrome, christelijke voornemens en besluiten, die te vaak naar den achtergrond geschoven, uitgesteld en verdaagd werden, maar dàt nu, zijn geweten zegt het hem luide, niet langer mogen worden? Ja! de traan van ongeveinsd, opregt berouw glinstert op dezen morgen in zijn oog, zoo als de dauwdruppel parelt in den bloemkelk, en bij hem ontluikt eene bloem voor het hoogere leven, die te zijner tijd vrucht zal dragen. Met opgeheven hoofd en verruimd hart gaat hij voorwaarts, gedachtig aan het naderend eind van den aardschen togt, aan het doel van dien togt, aan het vaderland, dat hem wacht.

Welkom dan eerste morgen van den nieuw ontsloten tijdkring, ook gij roept ons immers weder om tot Hem te gaan, in Wien alleen het heil der menschheid en des menschen is, Die verkwikking heeft en rust en vrede voor allen!