Tijd en Mens. Tijdschrift van de Nieuwe Generatie. Jaargang 4

[p. 1]

[Tijd en Mens 1953]

[Nummer 1]

Aan Van Ostaijen

Soms wordt de herfstelijke, de brakke, de bronstige avond
Wordt de kamer in mijn hoofd een tuin
Waarin een jongeling gaat en feest houdt
Als ik luister.

Die als een jonge berk werd geveld,
Die brandend was in het kalken huis van
Broederschap en Mensenliefde en er het klokkenhuis der tamme
Rijmen at,
Die zijn wit land niet vond, zijn fosforen Rijn niet vond,
Hij was een kind der haven, een verrukte jager,
Een kaper in deze laagte,
Een schuimer van deze zandige zee,
Een heldere, waarbij mijn hart de harde maten der heilige
Ellende slaat.

Zijn tong was nachtschadelijk, zijn letters waren
Helse wieren.

Nu rust na de zege in de grenzeloze grond
De merel van zijn stem. En de boten der onrust
Eindigden in zijn taal.
Maar ongehinderd blijft de aarde en hinkende stappen
Onze voeten.
Wij zijn onvoorbereid. Hij ligt. Niets is hem nader
Dan onze woorden die zijn wieren beklemd herhalen als letters.
De kei van zijn tongval rolt nader, breekt in ons mondgewelf
En slaat en wentelt.

Hij breekt de band, hij is het leder dat mij bijt,
Hij houdt mij samen soms,

[p. 2]

 

Wanneer ik door deze straat van koeien, garnizoenen, verzenmakers

 

Ga, wanneer de avond,

 

Stil als een oude, stille vrouw

 

(het gras zwijgt, gekweld in ons land,

 

gespleten ons glooiend veld)

 

Ons samen in boeien knelt.

HUGO CLAUS