Tijd en Mens. Tijdschrift van de Nieuwe Generatie. Jaargang 3

[p. 141]

Klein feminarium

De wenkbrauwen zijn het kleed der ogen. Geschoren en door potloodstreepjes vervangen wenkbrauwen: ogen in ‘tutu’. (Daarom zijn zij ook zo bijzonder geschikt voor de flirt, die een Spitzendans der ogen is.)

Bakvisogen staan meestal op twaalf uur (of even vóór twaalf), die van ‘rijpe’ vrouwen op kwart voor drie.

Amerikaanse vrouwen hebben bijzonder mooie benen: er gaat dan ook, als van alle mooie dingen, iets plechtigs van uit (de benen van Betty Grable herinneren aan het enigszins verschrikte, lichtelijk komieke, maar toch op de een of andere manier plechtige air van een konijn dat aan de oren uit een hoge hoed getrokken wordt). Franse vrouwenbenen zijn zorgelozer, een beetje nonchalant soms, maar van een goedlachse nonchalance: de geringste aanleiding, één vluchtige blik in hun richting, is voldoende om er ‘een kuiltje’ in te toveren.

De ‘hoge hak’ is de hnpressario van het vrouwenbeen.

Een vrouw die haar benen kruist heeft altijd iets van een professor die Hegel citeert.

Parfums zijn de pseudopodiën van de vrouw.

Parfums accentueren de curven van het vrouwenlichaam, de geur van zeep maakt haar lichaam ‘hoekig’. Vrouwen die naar zeep ruiken doen altijd aan de cubistische wandschilderingen in moderne postkantoren denken.

De kleine borsten van bakvissen hebben iets vragends, iets over-zichzelf-verbaasds. Zij kijken als mijnheer Jourdain toen hij vernam dat hij proza sprak: men heeft hun zojuist verteld dat zij ‘sexe’ spreken.

[p. 142]

Bij vrouwen heeft de knieschijf de functie van een tweede oog, een meer primitief, ‘onderbewust’ en ‘ongecensureerd’ oog. Zijden kousen hebben op dit oog hetzelfde effect als belladonna op het ‘bewuste’ oog: zij vergroten de pupil en maken de ogentaal welsprekender.

De echtgenoten van vrouwen die aan theosofie doen zien er altijd uit als liftboys.

De liefkozing is het ultraviolet van de taal.

Sommige elegante vrouwen zijn zich zo bewust van haar élégance dat zij zich voortdurend tussen aanhalingstekens schijnen te bewegen.

Gelakte nagels cursiveren de taal der handen.

Ada: een naam van een verlegen moederlijkheid. Meisjes die Ada heten lijken altijd méér ruimte in te nemen dan zij in werkelijkheid doen: zij zijn omgeven door een niemandsland van onverdeelde bonbons en ongestreelde kinderharen.

Liefde is een koorts van de ogen en een hallucinatie van de handen.

Klein bestiarium

Wist u dat het maar een sprookje is dat vissen onder water kunnen leven?... Het is maar gelukkig dat de vissen het zelf óók niet weten. Dat wil zeggen, op een gegeven ogenblik komen zij er tóch achter en dan verdrinken zij ook onherroepelijk. Maar zij komen er niet allemaal even gauw achter. De stekelbaarsjes zijn het pienterst: die hebben het in hun kleuterjaren al door en worden dan ook nooit ouder. Ook de sardientjes

[p. 143]

ontdekken al spoedig de waarheid; bij de schelvis duurt het wat langer, terwijl de kabeljauw al beslist aan de achterlijke kant is. Maar dan de potvissen! Het lijkt wel of die er hun leven lang niet achter komen. Wat zullen de astrale lichaampjes van de verdronken stekelbaarsjes een heidense pret hebben om deze botteriken!

Spinnen worden geboren uit verzwegen hatelijkheden. Mensen die veel bezoek ontvangen hebben veel spinnen in huis.

De olifant had zo vreselijk graag een antilope willen zijn. Hij keek dan ook erg op zijn neus toen hij tot de ontdekking kwam dat hij een olifant was. Maar hij is een ‘good sport’, de olifant, en het is bepaald roerend te zien hoe hij hardnekkig zijn best doet een andere kant uit te kijken, terwijl iedereen toch onmiddellijk in de gaten heeft dat hij in werkelijkheid op een enorme manier op zijn neus kijkt.

Een ooievaar ziet er altijd uit of hij zijn paraplu heeft vergeten.

...en andere kleinigheden

Knipoog: het ene oog rent achter de neus om naar het andere om het even onder de oksels te kietelen.

De grijns is de strip-tease van de glimlach.

Het is begrijpelijk dat in deze moeilijke tijden de ‘authentieke’ glimlach een zeldzame verschijning is en de meeste mensen zich met goedkope imitatie-glimlachen moeten behelpen. Er bestaan overigens zeer goede imitaties; jammer dat ze vaak weer bedorven worden doordat zoveel vrouwen vergeten er het prijsje af te halen.

[p. 144]

Margrieten zijn madeliefjes die eindelijk begrepen hebben wat al die jongemensen van ze willen.

De parijse politiemannen in hun brede capes hebben iets moederlijks over zich: zij maken meer de indruk de kindermeisjes dan de vervolgers der misdaad te zijn.

De snelheid van het geluid bedraagt 300 m per seconde; 's zondags echter slechts 150 m.

Wanneer men naar loensende mensen luistert, heeft men voortdurend het gevoel dat zij in de aanvoegende wijs spreken.

Het rhythme in de poëzie is geïnspireerd op de beweging van het vrouwenlichaam, in het bijzonder op de golving van haar heupen. Het rijm is geïnspireerd op het harmonisch samen-‘klinken’ van twee rijpe borsten; in de twintiger jaren, toen borsten ‘uit de mode’ raakten, verdween ook het rijm uit de poëzie.

De blos is de parasol van het schaamtegevoel.

paul rodenko