Tijd en Mens. Tijdschrift van de Nieuwe Generatie. Jaargang 3

[p. 1]

[Tijd en Mens 1952]

[Nummer 1]

April in Paris

De golvende tralies der Avenue des Champs

o hoge en bleke velden
daar danst een kind en verliest
onmachtig alle wintertonen van verdriet en
dood en honger vaarwel dag grijze dagen
tussen de pleistertonen o zang der parken

ja wij zijn verloren wij willen
regen en hagel
niet meer wederkeren in dat traag land
van ossen en aardappelvelden en als ik in de polders was
ik stak er drie dorpen in brand
en plantte er een boom en bouwde er een huis
en ging er wonen en blies op een horen
zodat de kraaien het overbrachtten
zodat de raven doorvlamd uit de bomen vlogen
zodat het jonge hout spleet en het land
in voren beefde maar ik ben in het licht
en gij ziet mij komen en spreken: dag
April dag

Elysees en de straat eindigt als een kalme rivier
eindigt als een: dag Charlie hoe vaart gij?
zo de zomer komt zonder achterdocht en zonder
veilige handen
niet geremd niet gehinderd door
- ik weet het al ik wist het ik heb het
de hele lange tijd (tijd met heupen en organen) geweten
de veilige vingers van kennis en geheugen en
voortijdig sterven
zo ik er morgen in de zomer niet meer was
ja eindigt als een: dag Charlie ga liggen in het zand

[p. 2]

 

de koning drinkt o koralen en ertsen van kolenmijnen

 

in mij uit mekaar gespat

 

met in mijn ledematen de zwarte nerven

 

 

 

elysees

 

 

 

lager nu en teder als het rag het slijm der hooispin

 

als de gekleurde gevlekte pupil van een sterk groen dier

 

dat elk seizoen van kleur verandert

 

als mijn zang bevlekt en gehavend en

 

door tanden geraakt

 

als honderd heesters in de tuinen palen in de straat en

 

tralies aan de huizen

 

dode de ontbloeide rand der dingen

 

aan mijn onyx-blik geklemd met het water en het laatste ijs

 

terwijl in

 

 

 

elysees

 

 

 

dag Charlie bebloede havik hoge stem

 

die mijn gangen gaat en mij met een nieuw gelaat met een

 

dierenblik in de zomeravondstraat doet lopen

 

 

 

de drie vrouwen van de morgen op mekaar klimmen

 

en de lantaarnen doven

 

terwijl in de gouden geschramde vlakte

 

de grauwe nachtvrouw uit de tuinen vlucht

 

en ik de kardinaal ontmoet die in de hagen watert

 

en zie

 

 

 

de dode lantaarnen begroeten mekaar

 

de honden roepen de wind brengt regen

 

dag koning

 

dag prins

 

en het gesprek der koningsgezinden verlicht

 

ons slapend huis en de dag gaat schuilen

[p. 3]

 

in de struikelstenen

 

 

 

de president zal sterven

 

 

 

zo roept ons de allereerste dagbladventer tegen

 

ook dit zullen wij dus nog eens overleven

 

 

 

de nacht is een vrouw

 

o honderdduizend lippen

 

en met de morgen komen 2 gelijke treurige Chinezen

 

in ons wakkerwordend huis en spreken

 

en zeggen ongehoorde zinnen met hun handen

 

over kastelen of gevangenissen

 

(zij kijken door de tralies van hun vingers)

 

en wij in dit wit en dagelijks Parijs

 

wij worden water en vloeien open

 

en zijn dan ineens verblind verhuisd

 

en vinden de morgen niet meer en denken Chinees

 

en duiken onder bruggen en zijn de Seine

 

 

 

indien de morgen Oosters was

 

indien cheng-wa nu was: de zon gaat op

 

of was: de zon gaat onder

 

of was: een grote vis of vissenvoedsel

 

of was: wij willen brood en hebben slaap

 

 

 

de trefzieke vingers van de dag

 

strelen het gelaat der straten open

 

de dag is een tweede vrouw

 

o honderdduizend lippen.

hugo claus