Tijd en Mens. Tijdschrift van de Nieuwe Generatie. Jaargang 2

(1950-1951)– [tijdschrift] Tijd en Mens– rechtenstatus

Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd



[pagina 241]
[Tijd en Mens 1950] [Nummer 1] Remy C. Van de Kerckhove Jannie en de zee voor Georg de grote ruime zee de kleine tengere Jannie kleine reine menselijke schelp menselijke roze schelp tussen het witte schuivend schuim en het scherpe blauwe zand en de groene oneindigheid zijt gij Jannie een eeuwigheid Neem de zee mee Jannie neem gans de zee mee Jannie neem gans de diepe zee mee Jannie de schelpen de koralen de vissen de meerminnen de haaien de kwallen de inktvissen de verre stranden de scheve chinesen transvaal engeland brazilië JANNIE NEEM ALLES MEE neem de zee mee Jannie

[pagina 242]
Het erfdeel De eerste man De eerste vrouw De eerste erotiek voor duizelige eeuwen blind als jonge dieren tastend elkanders naamloze naaktheid Uit het niets de aardloze zee uit de aardloze zee de waterloze woestijn uit de waterloze woestijn de vruchtbare aarde En dan de dorpen de steden het huis de kamer de muren het puistige puin Onder de verkoolde bomen ontvangt de mens in alle eenzaamheid de nagelaten naaktheid als een eerst bezit een laatst bezit De laatste mens in de Europese vlakte met zijn allerlaatste bezit de nauwe navelstreng om duizelig op te dansen 't onevenwichtig ogenblik. Hij hoort het lachen van de dood

[pagina 243]
Art poétique Bloedloze aderlating geestelijke pijn herademen diep duizelig langzaam zo langzaam dat het bewuste leven niet meer voelend afhankelijk is van het rhythme doch verglijdt in een eeuwige bewegingloosheid Bewegingloosheid die de beweging bevrucht Leven de woorden Vuur aan het papier en in de zwarte rook krullen de mythologische letters naar de betekenisloosheid van het geheim In de chaotische hersenen spookt het woord de zin de betekenis de dolende daad verder Ga naar voetnoot(1)‘Gisteren sneeuwde het bommen’ b.v. iedereen weet (ook de gevangenen van de democratie) dat gisteren bommen VIELEN Ik alleen en zij die mijn zin lazen (uit doodsgevaar reizen mijn lezers incognito) weten dat het bommen ‘SNEEUWDE’ hoe ook de mythologische letters (vrijheid dronken horizon bv.) verbrandden in het vuur van een burgerlijke haard Zij echter die deze woorden lazen (zij zijn gegroet in hun reis naar het beloofde land) weten voor eeuwig dat het bommen ‘SNEEUWDE’. En eeuwig is een onaantastbaar begrip De woorden leven onaantastbaar

[pagina 244]
Een kleine ruïne muziek voor Jan Walravens in de grote stad Brussel. I de ruïnes warschau amsterdam londen berlijn en nog veel meer de ruïnes ideologieën bloed veroveringen in de verte in de diepte in de breedte maar TOEN de spankracht kraakte stortte de Marsmuziek inéén tot de ruïnes warschau amsterdam londen berlijn en nog veel meer er zijn grijze ruïnes er zijn rode ruïnes en gele de regenboog nabij van de ondergang de menselijke ruïnes de demonische ruïnes de engelachtige ruïne maar MIJN hemel is zo blauw zo blauw was MIJN hemel nooit want onder het blauwe van MIJN hemel glimt het blauwe tederblauwe van mijn DOOD en dat ik leef nu en éénmaal tot de doden zal behoren tot het wazige Rijk der schimmen dat zo fel geprezen is leven tussen de brokkelige ruïnes leven tussen waarheid en leugen de troosteloze leugen van het menselijke woord
[pagina 245]
de waarheid van het NIET dat aan het niet gepaard de positieve waarde baart van NIETS kom o kom o lichaam o mond verhitte lenden verhitte mond verhitte handen verhit begeren kom o kom mijn troosteloos hunkeren mijn vormloos hunkeren mijn beweging is te broos te broos zo broos als de ruïnes als de ruïnes zo broos zo broos als de stilte de stilte van een blauwe hemel de stilte van een boomgaard-leven de stilte van een boom de stilte van een bloem tussen de ruïnes bloeit de boomgaard de boomgaard bloeit wie zegt dat IK niet bloei tussen de ruïnes wie zegt dat mijn boomgaard wie zegt dat mijn bloem mijn hemel mijn ruïne niet leeft in de ruïne van een begoocheling van nacht bloeit mijn boomgaard van nacht bloeien mijn zinnen van nacht bloeien de bloemen de dageraad komt nooit terug nooit komt de dageraad terug de dageraad moet nooit terugkomen want de nacht bloeit
[pagina 246]
een nacht o een nacht o een nacht och kom och kom Adaïde Adaïde Adaïde zeg mij zeg mij zeg mij roep mij roep mij roep mij kus mij kus mij kus mij want het wazige rijk der schimmen het dolle rijk verovert ideologisch in mijn bloed de kleurloze ruïne van de dood warschau amsterdam londen nagasaki shangaï brussel brussel langs de kruidtuin en de berg van barmhartigheid langs de glimmende straten glimt mijn onschuld MIJN ONSCHULD MIJN ZONDE MIJN BARMHARTIGHEID MIJN IK antwerpen antwerpen de schelde ademt mijn begeren de lanen de lanen breken mijn lafheid uitéén
[pagina 247]
II In het heilige der heiligen branden mijn voetzolen een trage ruïnedans mijn laatste kaukasische marsmuziek mijn eerste letlandse erotiek als ik aan Uw brandende borsten raak als ik aan uw brandende lenden raak en aan Uw armen en aan Uw handen en aan Uw wangen en aan de kern de zenuwkern BARST ALLES LOS de kettingen de beschaving de zonde de zuiverheid de woestijn de zee de boeïen DE BOEIEN die ruïne aan ruïne vastbinden en U aan mij mijn lachende Adaïde BARSTEN LOS Kom Adaïde raak mij aan kus mij alsof wij beminden waren of burgers in een bange boot op een zwaanachtig meer
[pagina 248]
ALLES BARST LOS IN MIJ ADAIDE Dit nutteloos gevecht de tijd de waarden de poëzie de man de vrouw de opstandigheid de eeuwigheid de oprechtheid de liefde DE HAAT DE AFSCHUW DE WALG boven de ruïnes boven de zenuwkern staan wij recht en vechten voort ALLES BARST LOS ADAIDE VAARWEL
[pagina 249]
III WIE WENST OPNIEUW TE BEGINNEN te bouwen op de geschokte vestingen der ruïnes de stenen te wentelen voor de stinkende keldergaten de lamme lijken te begraven en de slapende gebombardeerde levenden op te roepen voor een nieuwe uitputtende nutteloze strijd IK IK IK zondig overspel van krachtvolle overdaad sluw mengsel van lafheden dankbare zoon van twee oorlogen 1 voor en 1 na de blijde geboorte van een volkskind waarom niet gedurende de blijde geboorte van dit volkskind Ik dank blindelings het leven bloedloze dank om ELLENDE om HAAT om MENSELIJKHEID een dank om WREEDHEID MAAR DEZE WOORDEN BEPALEN EEN NIEUWE BETEKENIS EEN NIEUWE INHOUD EEN NIEUWE SPRONG IK IK IK Centraal zenuwpunt Middelpunt vliegende kracht van hoogmoedige hoogmoed mens alleen alleen met mijn menselijkheid alleen alles voorbij IK ben voor mezelf een NIEUWE betekenis een nieuwe INHOUD een NIEUWE sprong
[pagina 250]
een tomeloze sprong door de papieren hoepel der IMMORELE MORAAL een morele immorele sprong waarvoor ik juich bevend en eenzaam Vaarwel Adaïde Ik behoor dit grote avontuur uit de brokkelige spokenruïnes aan de brandende horizonten rijzen NIEUWE gebouwen Ik dood mijn lafheid Adaïde LEVEN IK BEN DAAR.	voetnoot(1) Uit een gedicht verschenen in DE SCHIM VAN MEMLING De Sikkel - Antwerpen.

Vorige Volgende

[Tijd en Mens 1950]

[Nummer 1]

Remy C. Van de Kerckhove

Jannie en de zee

Het erfdeel

Art poétique

Een kleine ruïne muziek

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs