Tijd en Mens. Tijdschrift van de Nieuwe Generatie. Jaargang 1

[p. 206]

Marianne Moore
De poezie

IK, OOK, IK HOUD ER NIET VAN, ER ZIJN DINGEN DIE

veel belangrijker zijn dan deze nonsens.

Alhoewel, als men haar leest, met een volmaakt misprijzen

ervoor natuurlijk, men er toch iets natuurlijks kan in ont-

dekken.

Handen die kunnen grijpen, ogen

die wijder kunnen worden, haar dat kan rijzen,

als het moet, deze dingen zijn belangrijk, niet omdat een

hoog-klinkende weergave er omheen kan gedraaid worden, maar om-
dat zij belangrijk zijn. Als zij zo hervormd zijn, dat wij hen onbe-
grijpelijk vinden, kan hetzelfde van ons gezegd worden, dat wij

niet bewonderen wat

wij niet begrijpen: de vleermuis

die met haar hoofd omlaag hangt en iets zoekt om

te eten, olifanten, die stoten, een wild paard, dat zich rolt, een on-
vermoeibare wolf onder een boom, de onbeweegbare criticus, wiens
vel trilt als dat van een paard dat een vlieg voelt,

de base-

ball-supporter, de statisticus -

en het geldt niet

een uitzondering te maken voor ‘zakendocumenten en

schoolboeken’; al deze merkwaardigheden zijn belangrijk. Men
moet echter een onderscheid maken: wanneer zij naar vóór gebracht
worden door halve poéten, is het resultaat geen poëzie

en zolang de dichters onder ons

‘realisten van

de verbeelding’ kunnen zijn boven

onbeschaamdheid en trivialiteit en

ter ontleding, ingebeelde tuinen met echte padden in kunnen voorstellen,
zullen wij dit niet hebben. Ondertussen,
als gij aan de ene kant,
het rauwe materiaal van de poëzie in
al zijn rauwheid vraagt en aan de andere kant
wat natuurlijk is, dan stelt gij belang in de poëzie.