Tijd en Mens. Tijdschrift van de Nieuwe Generatie. Jaargang 1

[p. 56]

Toone Brulin
Sombere wolken

Opgedragen aan Mona

HET WAS OP HET UUR DAT HET KIND MET HET KIPpenhoofd voorbijkwam.

De Dame van het Minnewater plukte een zwarte roos.

Op de blauw-arduinen drempel van de ‘Rode Ezel’ neergehurkt, stopte de schele hovenier zijn stenen pijp en wierp met minachting een steentje in de Damsche vaart.

Juist daar, op de plaats waar het water kringelde, eerst in kleine cirkels, daarna in wijdere bogen, bibberden de wanstallige gummiehoofden van twee etalagepoppen. Hun lippen bewogen zich even. Met een zachte, nevelige kus ademden ze over het rimpelige watervlak, lichtjes. Ze waren vorige winter bij het schaatsen door het ijs gezakt en verdronken. ‘Jammerlijk’ verdronken kon men in de kranten lezen.

De hovenier grinnikte. Hij spuwde nonchalant nog eens op de bibbergezichten en sloop de gelagkamer in.

De anjelieren op de vensterbank draaiden zich naar de zon.

Het kippenhoofd stond met wijd open mond op het sluisje te gapen. Er kroop een modderige krab over haar zondagse lakschoentjes. Toen de Dame uit de tuin trad was het uur reeds gevorderd. Ze keek naar het kind en merkte dat het nu de krab met een zekere afschuw in de handen hield. En langzaam begon het de poten van het dier een voor een uit te trekken. Tegen de sluismuur in het water plakten nog andere krabben.

Toen het tuinhek dichtklapte, schrok het meisje, trok een grimas met mond en ogen en vluchtte een hoeve binnen.

De Dame was slechts op visite.

Lena zweefde de asphaltweg over met goud op de borsten, diamanten in het haar en zilver aan de voeten. In twee wrongen strengde het rossig haar achter in de nek.

De Dame stond roerloos te kijken, vreemd ontroerd. Zo stond ze als Lena het pad beklom. Haar smalle doorzichtige vingers gleden vluchtig over het marmeren voorhoofd. Even keek ze naar de zwaluwen, die wild uit de galmgaten van de toren vielen en rakeling over de botte kasseien scheerden.

De tijd zal keren, dacht ze.

Doelloos scharrelde de manke klokkenluider op het platte torendak rond. Hij snoof een heerlijke frisse lucht, die kriebelde in zijn neus-

[p. 57]

gaten. Toen legde hij zich plat op de zinken dakrand en peilde met zieke ogen in de diepte.

Het scheen dat in de verte de Duitsers een brug ondermijnden.

De molenwieken draaiden trager.

In de wei, dicht achter de witte molen draafde een glanzende hengst. De molenwieken vielen stil.

Plots loste een grimmige steen uit het mos der grijs-groene muren en stortte loodrecht omlaag in het grasveld. Enkele meter slechts voorbij de spelende kinderen.

De klokkenluider schrok.

Meteen donderde het over de velden en ginds aan de brug vlogen stukken metselwerk, stenen en aarde de lucht in. Een zwarte wolk dreef over het land naar het Oosten. Gelaten.

Het wangedrochtje met het misvormde hoofd stortte in een krisis ten gronde voor het beeld van Van Maerlant.

De Dame kreeg een schok. Lena riep.

In de verte flikkerden wegtrekkende bajonetten. De laatste karrewielen knarsten.

Lena weende hete tranen omdat ze haar goud verloor. Ze was lelijk als ze huilde. Het kind huilde ook nog steeds. En de honden uit de omtrek ook.

Toen keerde inderdaad de tijd en viel de dag.

Zoals hij viel op Noah, die redde wat er te redden viel. Maar Noah kon ook niet alles zien in de duisternis...

Dan werd er gewacht... gewacht...

De dauw van de morgen sloop heimelijk als een dief over de stoppels van het afgewaaide koren. Vlugger dan men dacht.

De haan kraaide.

De Dame was verdwenen. Op de tafel in de villa. In de logeerkamer. En op de grond. Lagen souveniers.

Maar men kon nog andere dingen gedenken... Hoe men haar terug vond. Drie dagen later. Wijd-opengespalkte ogen die in vele angsten staren. Vingers, die in laatste kramp een stervende zwarte roos in haar schoot beschermen. En in de koude pupillen van haar starre ogen: foto's van stalen helmen en opgeblazen bruggen.

Daarna zat de hovenier weer op zijn drempel. Het bleef duister in zijn ondoorgrondelijk gemoed. Met een korte slag verjoeg hij de vliegen van zijn kale schedel. Hij richtte zijn hoofd opwaarts naar de sombere wolken en vroeg zich af of het nu gauw zou regenen.