Tijd en Mens. Tijdschrift van de Nieuwe Generatie. Jaargang 1

[p. 17]

Hugo Claus
Drie blauwe gedichten voor Ellie

I

IK HAD HET LICHT UITGEDRAAID
De deur waaide open in het donker
Dan zijn de uren door de ramen ontsnapt

Wij waren alleen in dit prieel
Sinds dagen en dagen geburen

Maar het volgende ogenblik
is dit zo blij zo traag zo klaar verschuiven
van de uren in een rij naar buiten
weer onbeweeglijk gebleven

Alsof mijn fluwelen geburen
door je portret aan de muur
werden
aangerand.

[p. 18]

II

DE DAG ZIT IN ZIJN KOOI
en ik zit in mijn hemd

de wind rukt aan de winterruiten
de wind rukt aan de winkelramen buiten
de meiden schuren het gelaat der straten
de Vrijdag voor zij vrijen in de vrijdagavond
en de duinen zijn nog niet uitgewaaid

en denkende aan mijn blonde bloedende liefde
zeg ik tot mijn gebuur:

het zal niet duren
zij bedriegt mij met de wind
en ik ben toch twintig
en hij is toch veertienhonderdduizend jaar oud

en mijn gebuur in zijn hemd zegt:
de dichter kan nooit overwinnen

maar ik zeg:
ik zal de wind door de winkelruiten gooien
hem opvangen en hem aan stukken treden
en hem dan naar de schele meiden gooien
die nooit tevreden in het vrijen zijn

maar mijn gebuur in zijn hemd
terwijl hij naar zijn gebuur in de gevlekte spiegel kijkt
zegt heel treurig:

de dichter kan niet overwinnen

de dag zit in zijn kooi geklemd van uren.

[p. 19]

III

MET DE BAL VAN DE LACHENDE KINDEREN TEGEN DE MUUR

met het verstoppertje spelen 's avonds tegen de muur

met de vijvers in de zee

met de vogels op de verwaterde dijken tegen de muur

met de boten de boetelingen de priesters

met de huizen van plezier de vreemde landen op de kaart

met de Kunstenmakers de boeken de vrienden tegen de muur

met de avond en de inktnacht in één zak tegen de muur

met de dagen na mekaar en zonder grenzen tegen de muur

en ik trek het mij niet aan

als morgen of overmorgen

jij, mijn liefste groot kind

als een ernstig spelend en eenzaam kind

die sponsmuur die rookmuur

die kraakmuur die gloeimuur

uiteengeschoven en gebroken en te gronde hebt gericht

ik zeg het je nogmaals

ik trek het mij niet aan

wat er ook moge gebeuren

in dit plots open en plots leeg stoppelveld

dat je zal achterlaten.