De Tijdstroom. Jaargang 4

[p. 385]

[De Tijdstroom 1934 nr. 9]

De engel van den nacht   René Verbeek

Ze liggen samen in het hoge nest
de maan dreef voorbij. mijn duisternis
groeit volkomen. maar de stromen hingen
hun zingen in het wisen van hun bloed.
de ogen zijn niet meer maar de oevers blinken
onder de geloken wimpers prachtiger
dan mijn zwaard. vergeefs dit zwaard. want nimmer
ontroof ik hun de tuin waar zij beminden
het land waar zij vervoerd door voeren
nog minder in de dood -
Eén die mij gebood over hen te staan
en te slaan als het uur gekomen is
heeft - toen het heimwee naar zijnparadijs
deze twee in elkander dreeff en de reis
begon met het diep erbarmend kussen
van ieders leed en ieders donkre wonden -
de aloude smet der vaderen uitgewist.
hun harten werden voor ewig éen gemerkt
in een verbond met de ongeschonden aarde
en zo vervuld van haar oevers en stromen
en andere tekens in de duisternis
dat ik niets ontroven kan aan deze man
en 't kleine lief dat in zijn handen ligt,
nog minder in de dood -
als ik sla word ik een schitterend licht.