De Tijdstroom. Jaargang 4

[p. 98]

De zee en de knaap   Albe

Et was een knaap aan de zee gezeten
- zijn kleine naam werd ras vergeten.

Hij graafde een kuiltje in 't klamme zand,
wijl wandelden mensen achtloos aan 't strand.

Van elke baar die aanbruisen kwam
hij een handpalm zilveren water nam

en vulde er geduldig het kuiltje mee:
daarin wou hij scheppen de wijde zee.

Zijn engel heeft hem niet verweten
hoe dwaas hij aan de zee was gezeten.

En toen het spel hem niet meer beviel
- zijn doening dacht hij niet: steriel,

verliet de knap het verruklike strand
en heeft de zee het kuiltje verzand.

(Uit: De Poëet.)