De Tijdstroom. Jaargang 2

[p. 499]

Lied   André Deconinck

Nacht en wind ruischten aan 't raam
waar 'k mij bevond -
met steeds dezelfden naam
in mijnen mond,

en deden droomen van een woord
zoo ruischend als de wind
dat me als met bloemen overgoot,
lijk moederzoenen een klein kind -

maar 't droomen eindigt immer in het leed
mij zelf te kennen - en dat zij onbedacht,
van mij alleen het schoonste weet
en niets van wat ik was vóór dezen nacht.