De Tijdstroom. Jaargang 2

[p. 433]

[De Tijdstroom 1932 nr. 10]

Leven

Verantwoording.

Wij zijn besloten niet langer binnen de grenzen te blijven die wij aanvankelijk aan ons streven in dit tijdschrift hadden gesteld. De nood van ons volk en de menschheid is zoodanig geworden, dat het niet goed te praten zou vallen, als wij hem zwijgend voorbij moesten zien. Niet dat zulks het geval was tot hiertoe, dat de redactieleden en de medewerkers van ons blad, hun politieke en sociale plicht verloochend zouden hebben, doch wij hoopten elders gelegenheid te vinden voor een werking, die wij voor de ruimte en in het kader van dit tijdschrift min passend vonden. De ervaring van maanden ver heeft ons echter geleerd dat onze houding misbegrepen en weleens moedwillig verkeerd kon uitgelegd worden - en anderzijds dat ons in andere organen de mogelijkheid werd ontzegd om zonder beperking, onze vrijheid van spreken en handelen te bewaren.

Wij hebben altijd verdedigd dat de kunst aan een persoonlijk verdiept gemeenschapsleven ontbloeien moet. Wij hebben altijd voorgehouden dat de kunstenaar naarmate hij inniger samenleeft met zijn volk ook volkscher kunst kan scheppen, dit is een kunst die tot de gemeenschap spreken zou en aan haar schoonheidshonger voldoen. Doch wij hebben tevens vooropgesteld dat dit gemeenzame beleven door de persoonlijkheid van den kunstenaar den eigen vorm van het herscheppen moet bepalen, en dat het ten slotte, de kunstenaar als enkeling is, die de stof een vorm geeft. Wie zich aan enkele woorden liet vangen, en ons veroordeelde om den zin, dien hij er graag in las, kan er zich thans eens temeer over vergewissen dat wij allerminst verlangden ons te stellen buiten de vele vraagstukken die de moderne wereld bekommeren.

Wij zullen in dit blad voortaan alle aandacht aan die vraagstukken wijden, hun oorzaken, verschijnselen en gevolgen bestudeeren, ons uitspreken over een oplossing, deze die wij als geloovigen voor de beste erkennen zullen. Wij zullen het pogen te doen als groep. Het inzicht, de waarheid en de rechtvaardigheid vóór alles te dienen, zal onze afzonderlijke stemmen in éénklank brengen. Wij ontveinzen ons niet een verantwoordelijk en zwaar werk te hebben aangevat. Wij

[p. 434]

zullen echter den moed hebben onze krachten ervoor sterker te maken door studie en ervaring. Wij zullen den moed hebben onafhankelijk te zijn - en ons desnoods van allen losrukken om ons ideaal volledig te kunnen dienen.

Wij zullen dit doen, niet alleenlijk buiten en boven de politieke partijen en verdeeldheden die ons volk verscheuren - doch gaande vóór het volk zelf. Wij behooren tot het volk in zijn geheelheid en zijn eenheid en wij zullen werken voor het volk in zijn geheelheid en zijn eenheid zonder deze of gene groep onze hulp toe te zeggen. Wij hebben alleen het algemeen welzijn voor oogen, het geestelijke en het tijdelijke, wie hetzelfde betracht zullen wij trouwvol steunen. Onze vijanden zijn dezen die de rangorde der waarden verbreken en het deel kiezen voor het geheel, het eigen belang vóór het algemeene, het kleine vóór het groote.

Onze taak is soldaten te zijn, verkenners, voorgangers en opwekkers tot een schooner toekomst voor ons volk en de andere volkeren. Wie ons daarin helpen wil, zullen wij dankbaar om zijn helpen blijven. Wij zoeken kameraadschap, ook buiten de landsgrenzen, met al de jongeren die voor het zelfde ideaal hun streven richten willen. Wij moeten met hen allen de stoottroepen vormen voor het kristendom, de gerechtigheid en de waarheid.

A.D.