De Tijdstroom. Jaargang 2

[p. 50]

Uit het twede boek van Ruusbroec's brulocht.

De opgaande zon der ziel.

Die eerste toecomst cristi in begheerlijcker oefeninghen, dat es een inwendich ghevoelijc driven des heylichs gheest die ons stoket ende drivet tot allen duechden. Dese toecomst wille wij ghelijcken den schine ende der cracht der sonnen, die in eenen oghenblicke, van daer si opghaet, verlicht ende doorschijnt ende verhit alle die werelt. Also ghelijckerwijs blict ende schijnt ende verlicht die eewighe zonne cristus, die woent in dat overste des gheest; ende verlicht ende ontfunct dat nederste tsmenchen, dat es lijflijcke herte ende die ghevoelijcke crachte. Ende dit gesciet in corter tijt dan in eenen oghenblicke, want gods werc es snel. Maer die⁽¹⁾ dit gheschien sal, hi moet inwendich met verstandeghen oghen siende sijn.

Die sonne die schijnt in overlant⁽²⁾ in midden der werelt jeghen⁽³⁾ dat gheberchte. Si maect daer vroegher somer ende vele goeder vruchte ende sterker wijn [ende]⁽⁴⁾ dat lant vol vrouden. Die selve sonne ghevet haren schijn in nederlant, in dat inde van eertrijcke. Dat lantscap es couder ende die crachte der hitten es mindere. Nochtan bringhet si daer vele goeder vruchte; maer men vendet daer luttel wijns.

Die mensche die woenen in dat nederste deel haers selfs, biden uutwendighen sennen, ende doch met goeder meyningen in sedelijcken duechden, met uutwendigher oefeninghen ende inder gracien gods, si bringhen vele goeder vruchten der duechden in menigher wijs. Maer des wijns in inwindigher vrouden ende gheestelijcs troost ghevoelen si cleyne. Die mensche die nu wilt ghevoelen den schijn der ewigher sonnen die cristus selve es, die sal siende sijn, ende wonen in dat gheberchte, in overlant, met vergaderinge alle sire crachte, ende opverheven sijn met herten te gode, vri ende ontcommert van lieve ende van leede ende van allen creatueren. Daer schijnt cristus die

(1) Versta: dien.

(2) Het hooge Rijnland en Zwitserland.

(3) tegen.

(4) Naar de andere hss. verbeterd uit dan.

[p. 51]

zonne der gherechticheit in die vrie verhavene herten, ende dat sijn die berghe die ic meyne.

Cristus die gloriose zonne ende die godlijcke claerheit, in sire inwindigher toecomst verlicht ende doerschijnt ende ontfunct, in die crachte sijns geests, dat vrie herte ende alle die crachte der zielen. Ende dit es dae⁽⁵⁾ eerste werc der inwindigher toecomst in begherlijcker oefeninghen.

Ghelijckerwijs dat die cracht ende die natuere des viers ontfunct die [materie]⁽⁶⁾ die bereet es ten viere, alsoe ontfunct cristus die bereede vrie verhavene herten met innigher hitten sire inwindigher toecomst.

(5) Versta: dat.

(6) Naar de andere hss. uit natuere verbeterd.

Nota v.d. redaksie:

Dit fragment werd ons bezorgd door E.P. Reypens S.J. die medewerkt aan de originele uitgave van Ruusbroec's volledig werk bij ‘Het Kompas’ te Mechelen. We zeggen hem voor zijn bereidwilligheid hartelik dank.