De Tijdstroom. Jaargang 2

[p. 32]

Een Orgelpuntje voor de Heer Ric Karin

Waarde Heer,

Ik wist heus niet dat U zó met uw ‘kwâjongensgemoed’ dweepte. Als slot voor mijn ‘hoogmoedig en brutaal pleidooi’ voor de literraire vrederechtbank, wens ik U alleen nog het volgende toe te fluisteren (natuurlik op de brutale en onhoffelike manier, die U mij zó welwillend toeschrijft).

Ondanks mijn door U gewraakt snobisme en Don Juan-isme kon ik er totnogtoe niet toe besluiten literatuur te weven rond kwâjongensachtige leugens. Ik bepaalde mij in mijn eerste brief niet tot brutaliteiten zoals U klakkeloos beweert: het waren feiten, mijn lieve kwajongen, die U niet tegensprak.

In de Parijse procedure heet dat ‘on se dégonfle’.

Ik durf ook verhopen dat U naar de heer du Perron een smeekbriefje hebt gezonden, waarin U hem nederig vraagt mij in Gods naam te willen ridiculiseren.

Buiten uwe bedrijvigheid van kwâjongen, moet U zich toch zelf kunnen rekenschap geven van de verregaande potsierlikheid van zo'n argument, of liever van zo'n taktiek. Op de koop toe poogt U dan nog voor de lezers van ‘DE TIJDSTROOM’ mijn zonderlinge mentaliteit te belichten. Oh, stralend licht.

Neem me dan niet kwalik: leugens en kwâjongensstreken lijken U klaarblijkelijk minder onhoffelik en minder brutaal dan de waarheid, zonder meer.

Ik twijfel er derhalve geen ogenblik aan, dat de heer Eddie du Perron Uw bedenkelik kwâjongensgemoed kan genezen. Dit is dan mijn vurige, onhoffelike en brutale wens.

Sans rancune

Uw dienstwillige

Willem Rombauts.

P.S. Ondergetekende heeft een hekel aan al deze kleinzielige schermutselingen.

[p. 33]

Mijn onbezweken opponent,

In mijn vorig wederwoord heb ik de twee redenen gesteld waarom ik verkoos U het bewijzend antwoord, omtrent mijn beweringen, schuldig te blijven. U schermutselt dan toch verder, en poogt dit stukje af te maken met wat nietsbeduidende spot, en met de bewering als zou ik me, na mijn leugens en kwâjongensstreken, terugtrekken, en een reddende uitweg willen zoeken in een beroep op hulp bij den heer Eddie du Perron. De hulp van dh. du Perron kan ik nu eigenlijk in dit geval hier goed ontberen, ken hem trouwens heelemaal niet, en kan ook best vermoeden dat hij van ons wederzijdsch proza betreffende zijn uitlating, die ik heb gedurfd te onderschrijven, niets afweet.

Liever dan Uw stijlrijke brief door nog verdere zelfverdediging te laten volgen, die ik toch blijkbaar minder behoef dan U, wil ik er eens voorgoed komaf mee maken.

Ik onderschreef dus de bewering van dh. Eddie du Perron dat U Van Ostayen plagieert.

Laat me uw critisch stuk nemen ‘Wie roept daar Penalty’, gericht tegen de jongeren van ‘De Tijdstroom’. Buiten de citaten ontwikkelt U daarin drie beweringen die ik even aan het proza van Paul Van Ostayen toetsen wil.

Eerste bewering:

U zegt: ‘Wij verkiezen ‘speels steekspel’ omdat wij derwijze onmiddellik geisoleerd staan in het klassieke tuchthuis der ‘spielerei’.

Van Ostayen: hij heeft gezegd dat wij, na een korte tijdspanne van geloof in de mensheid dit geloof weer hebben verloren en tot een blote (lyriese?) ‘spielerei’ zijn overgegaan.

U praat na: In bedoeld tuchthuis zijn de bewoners weinig talrijk, doordat maar weinig stervelingen vrede nemen met de minderwaardige titel als ‘speleman’.

Van Ostayen: U hebt volkomen gelijk, mijne Heeren, ik amuzeer mij maar...

Tweede bewering:

U onthield: Al deze biechten die staan of vallen met de oprechtheid van de biechteling... (En verder) Binnen het gebied der dichtkunst staan deze ‘confessions’ toch als vondelingskens...

Van Ostayen: Moens biecht voortdurend, ik schakel het ‘con-

[p. 34]

fession’-element uit. (verder:) Deze humaniteit waarop ge best een wissel trekt.

Derde bewering:

U praat klakkeloos na: In verband met de dichterlijke uitdrukking van de met ‘melos’ doordrenkte ontroering zindert het verlangen en de nood onder de eerste lijn van de toonladder: een sterke bloedader onder de huid.

Van Ostayen: Ik wil een gedicht dat gedicht is en slechts in zijn bijna onervaarbare trillingen uitkomst geeft. Dat het ethos daar zij als de blauwe ader onder de gladde gave huid.

Het moge U voldoende wezen, mijn waarde, om zooals U zegdet, gediscrediteerd te worden.

Mijn gewaardeerde opponent, hartstochtelijke criticus bij roeping en handige plagiaris bij toeval, ik groet U hartelijk en eveneens sans rancune.

KORTRIJK.

RIC KARIN

Nota van de redaksie. - Met deze twee brieven wordt het incident gesloten. Als Willem Rombauts een ‘hekel heeft aan al deze kleinzielige vitterijen’ willen we hem nochtans doen opmerken, dat hij die heeft begonnen.