De Tijdstroom. Jaargang 1

[p. 295]

De Bruid

IV

In die tijd regeerde in Austrazië Pepijn van Herstal, de tweede meier, die liever koningen beheerste dan zelf koning te heten. Hij was wijs en moedig en de Kerk zeer genegen, hoewel hij zwaar had gezondigd.

Toevallig nu was er eens vrede in het land. En de meier was met een gevolg van edelen ter jacht gekomen in het bos van Bilsen. Want ofschoon veel wilde dieren waren verdrongen, sinds Landrada daar haar klooster bouwde, het bos was zeer uitgestrekt, en er waren reebokken en herten, zelfs wolven, vossen en everzwijnen; ja, tor een schaarse beer.

Tussen de hoge eiken door reed rustig de bonte stoet. De dienaren, die voorgingen, speurden in het kreupelhout. Dof donsten de hoeven der paarden op het mos. Soms riep een hoornmelodie de verre echos wakker in het dichte kruinengewelf, of zong iemand een wapenlied, dat ijl weerklonk.

Zo stond Pepijn, die vooraanreed, ineens voor het konvent. Hij had er niet aan gedacht, en het verraste hem. Maar nu viel het hem te binnen. Ja, men had hem eens verteld dat Landrada, zijn nicht, in het Beluwebos een klooster had gebouwd. En toen, wanneer hij hoorde dat ze het wilde woud met het schaarse onsmakelijke voedsel had verkozen boven haar ouders en een weelderig familieleven, had hij met zo'n gekke keuze wel hartelik de draak gestoken. En later was van heel de zaak hem niets meer te binnen gekomen. Maar, nu hij toch hier was, wilde hij niet voorbijgaan, zonder haar te groeten.

Intussen in het klooster had het hoornen de aandacht gewekt. Ze hadden van daaruit algauw de kleurige stoet bemerkt en Pepijn herkend. Als hij dan meende de klopper neer te laten op de poort, ging deze wijdopen en daar stonden al de nonnen en de jonkvrouwen, om hem te ontvangen met de eerbied, die ze verschuldigd waren aan een zo moedig verdediger van het heilig geloof.

Als hij met zijn gezellen was afgestegen en het hartelike welkom had gehoord, verlangde hij, dat de abdis, zijn heilige nicht, hem het monasterium zou tonen. Ze gingen, na de kapel de kamers door, en kwamen laatst ook in de zaal, waar de jonkvrouwen, die in het klooster werden opgevoed, allerhande fijn handwerk doende waren. Pepijn keek rond, of hij een onder ze herkennen zou. Neen. - Maar daar trof zijn oog een meisje, dat schoner was dan de andere. - Zo schoon had hij nog geen gezien. En nog meer bevielen hem haar lieve zedigheid en haar hoofsheid. Hij dacht aan Karel, zijn tweede zoon, die een bastaard was. Want Grimoald, zijn oudste en wettige zoon, was reeds gehuwd met Theudesinde, die de dochter was van Radbod, de koning der Friezen.

Intusschen was de avond gevallen en het werd te laat om naar Metz, de koninklike stad terug te keren. Daarom bood Landrada de meier voor de nacht de gastvrijheid van het klooster aan. Pepijn aanvaardde.

Als hij voor het avondmaal met zijn gevolg aan tafel zat, ondervroeg hij de abdis over de jonkvrouwen, en bracht zo het gesprek op het mooie meisje. Hij vroeg wie ze was.

- Kent ge haar niet? Het is Amelberga, de dochter van Kristiaan onze bloedverwant, de zuster van uw hoveling Rodien.

Hoe aangenaam trof het de meier. En hij dacht weer aan Karel, zijn zoon, terwijl Landrada voortging met de lof te maken van haar edel pleegkind. Ze vertelde hoe de nonnen aan haar godsvrucht een voorbeeld namen, hoe ze soms meer een engel dan een mens geleek, hoe gehoorzaam ze was en eerbiedig, hoe ze steeds nederig de nonnen hielp aan de vergroting van het klooster en nog meer andere dingen.

Pepijn wilde dan ook seffens zijn nichtje zien en hij liet Amelberga in de eetzaal komen. Hij ging haar tegemoet en omhelsde haar. Dan moest ze neven hem aanzitten. En wijl hij met haar sprak, trof hem nog meer haar kiesheid en lieftalligheid. En in zijn

[p. 296]

hart leefde maar één wens meer: dat Amelberga de vrouw zou worden van Karel, zijn zoon.

Als hij alleen was met de edelen, sprak hij daarover en vroeg, zooals het moest, dat ze hem zouden raden. En allen zochten in de edele stammen van het rijk der Franken en nog verder. En zei daar een:

- Geen jonkvrouw ken ik van zo luisterrijk een stam als zij.

Een andere:

- Geen zo bevallig en mooi!

En weer een andere:

- Geen zo zacht en zo goed!

En nog een andere:

- Geen met zo uitgestrekt een erfgoed!

Allen waren het eens, om Amelberga boven alle door hen gekende jonkvrouwen te prijzen. Dan stond Hunrod recht en zei:

- Heer Pepijn, onze machtige meier, onze onoverwinnelike vorst,

wijs in uw verlangen en rechtmatig!

Wij allen wensen dat de edele dochter van Kristiaan de bruid worde van Karel, onze prins,

want we weten, dat zij hem brengen zal de eer en het geluk, die een zoon van onze roemrijke meier verdient.

En Pepijn was tevreden. Hij dankte de edelen.

Dan klepelde het klokje. En ze gingen naar de kapel voor het avondgebed.

Pepijn, waarom denkt ge nu enkel aan de mensen, wijl ge zoo hoopvol inslaapt? De adel wenst het, en Amelberga zal gelukkig zijn om zijn voorstel. Dat kan niet anders. En als het zo niet was? Och, dan zou ze toch niet durven weigeren, omwille van zijn macht.

En 's morgens, vooraleer te vertrekken, liet hij Amelberga nog eens bij hem komen. En met gesluierde woorden sprak hij over zijn zoon. Amelberga bloosde eerst want ze voelde waar hij heenwou. Dan verbleekte ze en haar oogen keken schuw. Maar toen ze zag, dat Pepijn een antwoord verwachtte (ze moest haar geheugen geweld aandoen, om zijn laatste woorden te begrijpen) werden haar ogen weer hoog-blauw. En ze wist zich zeggende:

- Mijn hart behoort de ewige Bruidegom: naar zijn schoonheid heb ik verlangd en aan zijn omarming zal hij niemand ontrukken. Ik lig als een zegel aan zijn hart. Zijn stem bedwelmt als de zoetste wijn, en zijn nabijzijn geurt als mirre.

Ik heb zijn bruidschat aanvaard en hem de lelie van mijn reinheid geschonken.

Hoe zal ik de trouw van uw zoon aanvaarden als ik de ring van de almachtige Koning aan mijn vinger draag?

Hoe zal ik de liefde van een mens aanvaarden, als leeft in mij de liefde van mijn God?

Zo heeft Pepijn het niet verwacht. En groot is zijn verbazing over de beslistheid van die zoete stem, die haar liefde zingt. Maar nu weet hij ook, hoeveel schoner nog haar ziel is, dan haar lichaam. En daarom pijnt haar weigering hem nog meer. Maar enkel eerbied ligt er in zijn stem als hij haar zegt:

- O maagd, gij roem der maagden, de hemel woont in U, want God sprak door uw mond!

driemaal gelukkig moet ge zijn dat de H. Geest zo'n klanken op uw lippen legt!

Dan wendt hij zich tot zijn gevolg:

Edele heren, deze jonge, tedere maagd kan zo niet spreken, als de Heer haar deze woorden niet had ingegeven.

Hoe wonderbaar is Hij en roemrijk in zijn heiligen!

Daarom wil ik, dat haar geschiede naar haar verlangen, en ik gebied, dat niemand haar weerhoude.

En Landrada hoort dat Pepijn haar zegt:

- Amelberga van Rodingen zal voortaan mijn dochter zijn. Ik beveel haar aan uw bizondere zorgen.

Hij omhelst nog eens zijn heilig nichtje, en zoent met eerbied haar voorhoofd.

Dan vertrekken ze naar Metz.

Amelberga gaat naar de kapel. En haar gebed is nog eens de belijdenis van haar liefde.