De Tijdstroom. Jaargang 1

[p. 267]

Gedicht   Albe

Als de boom die breken moet
moe van ter sterren te staan wijzen,
buig ik mijn kruin ten val,
over de grenzen Uwer paradijzen

'k Ontzoog het sap de zware aard
met huivring naar de hoogste twijgen:
geen mens beluisterde aan de harde bast
van 't moede bloed het hijgend stijgen.

Mijn kracht gaat breken met het bronzen blad,
dat traag ten donkre grond wil wemelen
en in zijn schommelende val
de kleur wiegt Uwer hemelen.

En wordt mijn kruin te dragensmoe
de weelde van voldragenheid,
zij storte neer...
over de grenzen Uwer ewigheid.