De Tijdstroom. Jaargang 1

[p. 130]

Sonnet   Urb. Van de Voorde

Zoo blijven zwart in mist en kou de boomen
als had geen zon ooit hun zware rust
met d'ijlen, diaphanen slaap doorsust
waar zij hun lentes eindloos in verdroomen.

- Wat baat ook gloed, wat, zomers pure aromen,
voor wie in heerlijkheid en onbewust
Sluimrend aan zich verschemerende kust
wereld en tijd aan zich voorbij laat stroomen?

O donker slapen Gods: o wachtend woud!
Sinds ik steeds weer kom dwalen langs uw dreven
werd veel dat diep en goed is mij ontvouwd;
De oerheilige achtergronden van uw leven,
niet langer deinzend voor mijn eenzaam streven
hebben mij zacht met de eeuwigheid vertrouwd.