Tijdschrift voor Nederlandse Taal- en Letterkunde. Jaargang 38

[p. 1]

Fragment eener zestiendeeuwsche Nederlandsche spraakkunst.

In de Boekerij onzer Maatschappij berust een afschrift, in 1849 door Mr. J.T. Bodel Nijenhuis vervaardigd en geschonken, eener ‘Voorrede’, met het allereerste begin, van eene spraakkunst onzer taal, gedagteekend 1568¹⁾. Vóór in het afschrift staat de volgende aanteekening van B.N.' hand: ‘In een bundel van Collectanea varia (Archief Verheije v. Citters, op Popkensburg²⁾ is een los M.S. stuk in folio, groot 10¼ blz. “Voorreden... enz.” Daarna een tweede stuk, groot 2¼ blz. fol., genoemd: “Voortbrengsel... enz.” is door mij geheel gecopieerd, July 1849’. En aan 't slot van 't afschrift staat, van dezelfde hand: ‘Hier eindigt het handschrift: de beschrijving derhalven van de twee laatste deelen der rede heeft de auteur niet gegeven’. Deze laatste gevolgtrekking is evenwel voorbarig, al schijnt het eindigen boven aan eene blz. (2¼) ze wel te wettigen: immers waaruit blijkt dat het door B.N. geziene en afgeschrevene hs. een autograaf van den steller, geen (gelijktijdig) afschrift is geweest?³⁾ Hoe 't zij, uit navraag bij den Rijks-archivaris in Zeeland, Dr. K. Heeringa, bij Dr. W. Polman Kruseman te Middelburg en bij Jhr. S. van Citters te Arnhem is mij gebleken dat thans noch in het Rijksarchief in Zeeland, noch in de Provinciale Bibliotheek of die van het Zeeuwsch Genootschap te Middelburg, noch ook in het archief der familie Van Citters dit handschrift, veel min een eventueel vervolg er van, meer te vinden is. Wij zullen ons dus moeten generen met het afschrift van Bodel Nijenhuis.

1) Zie Cat. d. Bibl. v.d. Mij d. Ned. Lett. I¹ (Hss.) 1b.

2) Een kasteel op Walcheren, nabij St.-Laurens (zie V.d. Aa, Aardrk. Wdb. IX 247; a^o 1847); sedert gesloopt.

3) Zie beneden, blz. 2, 4 en 20.

[p. 2]

Naar de hoogere herkomst, den tijd en de plaats van het stuk kan men slechts gissen. Naast den titel (van B.N.' afschrift) staat: ‘A^o 1568 geschreven’; waaronder B.N. aanteekent: ‘De woorden: “A.^o 1568 geschreven” en “Voorreden enz.” schijnen van dezelfde hand, doch met lichter inkt, dus iets, of veel, later er boven geschreven door den steller’. Deze dagteekening heeft dus genoegzaam gezag. Voor de plaats of het gewest kunnen in dezen tijd de taalvormen natuurlijk nog van gewicht zijn. Ongelukkig vertoont het stuk in zijn spelling en zijn taal véél grooter oneenparigheid dan men zou verwachten van een taalmeester, althans iemand die zich opmaakt om een spraakkunst zijner taal te geven; en daaronder veelal zulke oneffenheden, als men kwalijk aan de eventueele slordigheid van den negentiendeeuwschen afschrijver Bedel Nijenhuis¹⁾, veeleer aan de willekeurige wijziging van eenen zestiendeeuwschen voorganger zou willen toeschrijven, liever altoos dan aan den opsteller zelven²⁾. Zoowel met het oog op het opsporen van dezen laatstgenoemde als wegens het belang voor de geschiedenis onzer spelling en onzer taal stel ik hier de voornaamste dier oneffenheden, benevens enkele opmerkelijke vormen, bijeen.

Spelling. aa³⁾ n. ae (in gesl. lettergr.) en n. a (in open lettergr.): aansien, gaageslagen, laaken, smaak, smaaken⁴⁾; maar ook ae (in open lettergr.): jaeren, maekt, middelbaere, quaede, verstaene; eindelijk a n. ae (in gesl. lettergr.): ghemact, volmact, onvolmactheden, makselen, onvruchtbar, darin (waarmede toch zeker geen ‘onvolkomen’ à bedoeld zal zijn). - ee n. e (in open lettergr.): duergebeeten, gheleeken, veele, weete(n). - ij n. i (in open lettergr.): -lijk(en) n. -liken. - y n. ie: leer-

1) Die in 't algemeen den indruk maakt wel ‘op de kleintjes te letten’. Maar men had in 1849 over 't algemeen nog lagere eischen van acribie dan thans.

2) Doch zie hetgeen Kooiman, Twespraack 111, opmerkt over Spieghel's gedurig afwijken van zijne eigene spelregels!

3) Ik duid hier en op de volgende blz. met Romeinsche (staande) letters de letterteekens, met cursieve (enkele) de klanken aan.

4) Deze toen nog ongewone spelling herinnert aan Spieghel en de Twespraack; zie Kooiman, a.w. 112-4.

[p. 3]

gyrig. - ie n. ij: sien. - oo n. o: persoone. - oi n. oo: oik. - oe (voor ö, of o?) n. ue, eu: schroemende. - ui n. u: duitsch, gebruiken. - ow n. ou(w): getrowlijken, howt, stowticheyt, vrowe(lijk). - aw n. au: van awdts, hawdt.

-k n.-ck: sulken, ghelijk, gemaklyker, oik. - g n. gh: passim. - -dt n.-t en n.-d: bekendt, bemindt, bevindt (3 sg. praes. en part. praet.), blindt, hawdt, niedt, riedt, van awdts n. howt, woort en n. omhelsd (3 sg. praes.). - -sz, -ss en -z n. -s: huysz, kruyszweghen; unss, wyss; unz. - -ll n. -l: all, sall, will.

Klinkers. á (ae) n. à (a): aerm. - è (e) n. é (ee): sprekt, vremde. - ḗ (of ḕ) (ee) voor r + (dent.) mkl.: keersse (n. kersse), neerstelick, beneerstighe, peert, onweerdigh. - ì n. è (vóór n): bringen, Ingelsch. - é (ee) n. ei: lankheet, bescheet. - ei (ey) n. é (ee): deylen, ghemeynlijken, meynen. - ù (u) n. ò: undersoeke, uns, unser¹⁾; kunnen, kunste; up; doch borgers. - ö (ue) n. o: duer, mueghe, mueghelijk, vermueghen, vuerslaen. - ü of ö (ue) n. u (oe): sueter. - ó n. ò voor r + mkl.: oordeelen, voorder, vervoordering n. orsprong. - u (ou) n. o: proufijt. - ü (u of ui) n. í (ie): duitsch, ruken n. bedyet, -lieden, vyerlicht. - au (au, aw) n. ou: aude, auders, van awdts, hauden, hawdt.

Medeklinkers. šl- (schl-) n. sl: schlecht. - d na harden (geschreven, maar in klank verzachten?) mkl. ghestreckder(?), merkden. - ol n. ou: solden.

Vervoeging. te sijne, doene, stane (verstaene), siene n. te (van) sijn, doen, gaen. - wordt (praes.) n. worden (praes. en inf.). - blijket, hevet (= -etet). - vaten.

Verbuiging. in onser spraken n. vander crachte. - hun dp., voor hun. - hueren = haren. - henlieden, haerlieder. - (n)iemants nom.

Eigenaardige woordvormen zijn de verkleinnamen op -ken en de bijw. op -lijken.

Inderdaad een mengelmoes van spellingen en taalvormen,

1) Verg. b.v. de spelling of de klanken van Jan van Hout (in Taal en Lett. XIII 539-44; Tschr. XXII 227 vlgg.) en die der Nederl. vertaling van Prins Willems Apologie (zie Bijdr. v. Vad. Gesch. 5de Reeks IV, 276); voorts Twespraack 39.

[p. 4]

van alle tijden, maar ook uit alle windstreken. Oogenschijnlijk wijzen b.v. naar (West- of Oost-)Vlaanderen ee n. ei, i n. e vóór n + mkl., ie iplv. u, de verkleinnamen op -ken; naar Brabant een woord als savel; naar Holland u iplv. ie; naar Limburg de d na harden (geschreven) mkl. in zw. praet. en part. pass.; naar Zeeland bikans(?) en daet(?); naar een streek beoosten of bezuiden Holland -eer- n.-aer; eindelijk naar Overland of Oostland de spellingen -sz, -ss, -z, -ll (en ook -dt?), schl-, benevens solden. Wat wil men hieruit nader afleiden dan dat het door B.N. gebruikte voorschrift zelf geen origineel, geen autograaf, maar reeds een afschrift is geweest?

Doch ontstentenis van vaste gegevens belet het gissen niet. Reeds Bodel Nijenhuis heeft bij 't afschrift aangeteekend: ‘kan zeer wel van D.V. C(oornhert) wezen .... Of ook van de Amsterd. (of eene Middelb.) camer van Rhetorica’. Doch daaronder, later: ‘Coornh^ts hand is 't niet’; kennelijk op grond eener vergelijking met ontwijfelbare autografen, die hem, den bekenden verzamelaar van boeken, prenten, kaarten en al wat maar geschreven en gedrukt was, zeker niet moeilijk is gevallen¹⁾. Evenwel, al is 't niet C.'s eigen handschrift, het zou toch zeer wel door hem opgesteld kunnen zijn: wij zagen immers reeds dat het voorschrift van B.N. waarschijnlijk zelf een afschrift is geweest. En Kalff heeft deze gissing ondersteund²⁾ door te herinneren aan C.'s eigen mededeeling aangaande een door hem begonnen, maar niet voltooide Nederlandsche spraakkunst: ‘Waar na³⁾ ick wezende balling in vreemde landen uyt oorzaken voorschreven, beghonnen hebbe ghehad te maken, eenen Neerlandschen Grammaticam, maar door 't ontberen van alle myne armoede, benodicht zynde om

1) Die vergelijking is ook nu niet geheel onmogelijk, daar B.N. aan 't eind van zijn afschrift één regel van 't oorspronkelijke heeft doorgetrokken.

2) Gesch. d. Ned. Lett. III 320.

3) T.w. na zijn in 't voorafgaande verhaalde, in 1583 ‘wel XX. Jaren’ geleden opgevatte plan tot zuivering onzer taal van vreemde ‘onnutte lappen ende vuyle brodden’, gebleken o.a. in zijne vertaling van Cicero's De Officiis (1561). Deze opgaven kloppen dus vrij wel met de dagteekening 1568.

[p. 5]

met mynre handen arbeyd myn kost te winnen, hebbe ick dat myn voornemen anderwerven moeten verlaten enz.’¹⁾. C. nu was in 1568, het in den aanhef van 't stuk genoemde jaar, inderdaad ‘balling slands’ in Kleefsland²⁾. De uitwendige gegevens zijn dus althans niet in strijd met de gissing, dat wij hier een onuitgegeven brokstuk van Coornhert's hand vóór ons hebben. En ook de geest en de stijl, de taal en de spelling van dit fragment schijnen mij met die gissing althans eer te strooken dan te strijden. Wij vinden hier, dunkt mij, denzelfden koelen, klaren, manlijk-wijsgeerigen betoogtrant, denzelfden kloeken, bondigen stijl, denzelfden stevigen, welberaden zinsbouw, die wij van Coornhert, ook uit zijn genoemde Voorreden, kennen. Ook de wensch naar een betere bijbelvertaling, even zuiver als de Fransche, Hoogduitsche en Engelsche, en de droefenis over de ‘scheuringen van religien’ zijn zeker niet vreemd aan C.'s geest. En wat de taal en de spelling aangaat, zou de bevreemdende oneenparigheid, indien niet aan Coornhert zelf, wellicht te wijten zijn aan een niet Nederlandschen, althans niet Hollandschen afschrijver, die, evenals C. balling slands, in den vreemde allerlei taal en spelling voor de oogen krijgende, de kluts kwijt geraakt was, en aan wiens pen dientengevolge allerlei onhollandsche, ja zelfs enkele Overlandsche vormen of spellingen, die hij om zich heen hoorde of zag, ontglipt waren? Dat b.v. de dubbele aa-spelling met C.'s spelling, althans in meergemelde Voorreden, overeenstemt en dat het niet zeer gewone woord opzettig in het Ned. Wdb. ook met eene aanhaling uit zijne werken gestaafd wordt, bewijst, alleenstaande, zeker nauwelijks iets. Doch wellicht zou nadere vergelijkende studie van C.'s stijl, taal en spelling dan waartoe ik nu ‘stade ende stonde’ heb in dezen meer gegevens aan de hand kunnen doen en meer zekerheid verschaffen.

Zeker is de opsteller een geestverwant van Coornhert en Spieghel en van hun Leidschen vriend Jan van Hout geweest.

1) Voorreden vóór de Twespraack van de Nederduytsche Letterkunst (Leyden 1584), viii.

2) Moorrees, D.Vz. Coornhert 37.

[p. 6]

Aan Spieghel zelf zou b.v. het herhaald gewag van het nut eener welgeordende taal ook voor den koopman kunnen doen denken; vooral in verband met de door mij vroeger in dit Tijdschrift (XX 200-9, 290) gemeengemaakte stukken. Doch ook dit blijft een losse gissing. Evenzoo die van B.N., dat het stuk van de Middelburgsche Rederijkerskamer (Het Bloemken Jesse) afkomstig zou zijn; welke gissing denkelijk haar oorsprong vindt in de latere aanwezigheid van het stuk in het archief van het Zeeuwsche geslacht Van Citters: Mr. Jacob Verheye van Citters (1753-1823), eigenaar en bewoner van Popkensburg, was een geleerd kenner en verzamelaar van Zeeuwsche oudheden¹⁾ en zou het stuk allicht uit het archief der (ontbonden of verloopen?) Middelburgsche kamer hebben kunnen verwerven. Misschien is er ook in de taal van het stuk een en ander, dat voor een Zeeuwsche herkomst zou kunnen pleiten²⁾.

Wie echter de schrijver geweest zij, zijn opstel, tot dusverre slechts door zeer enkelen opgemerkt en ingezien, verdient stellig door den druk gemeen gemaakt te worden. Vooreerst omdat het, althans in Holland, de eerste loffelijke poging van dien aard is geweest: immers een 16 jaar ouder dan de Amsterdamsche Tweespraack (1583-4), waarvan het welhaast een voorlooper schijnt³⁾. Maar nog meer en vooral, omdat er denkbeelden in worden uitgesproken, wel ook elders in denzelfden tijd terug te vinden, maar in allen gevalle kenschetsend voor dat tijdperk van snellen, krachtigen, wonderbaren opbloei van Holland en Zeeland op schier elk gebied: nieuwe, frissche, zelfstandige gedachten, die de aankondiging en uitdrukking

1) Zie V.d. Aa, Biogr. Wdb. III 370.

2) Zoo b.v. dat het woord daet, voor: feit, practijk enz., naar het Ned. Wdb. te oordeelen, vooral bij Cats schijnt voor te komen. - Dat bikans een vanouds vooral Zeeuwsch woord zou zijn (gelijk B.N. daarbij in margine aanteekent) is mij niet gebleken. - Mag men ook de vertrouwdheid met het Engelsch temet als een Zeeuwsche bijzonderheid beschouwen?

3) Zelf kent hij, blijkens de bescheiden verontschuldiging van zijn onderwinden, geen voorloopers: noch Joas Lambrechts (1550), noch Abr. v.d. Gueht (1567), noch ook Jan Utenhove (N. Tcst., 1556).

[p. 7]

van een nieuwen tijd zijn, den tijd der Renaissance. Na den classieken titel¹⁾, die reeds aanstonds op de waardij der spraakkunst wijst, de aanloop, uit een algemeen Christelijk-wijsgeerig standpunt, tot een geregeld inductief betoog, gesteund en opgehelderd door vergelijkingen; de hoogschatting der welsprekens- en welschrijvenskunst, bereikbaar door bestudeering van het aloude, onmisbare, maar ook voldoende trivium; de met nadruk uitgesproken behoefte aan orde, regelmaat en stelsel, de afkeer van ‘woestheid’, ‘ongeschiktheid’ en ‘ongestadigheid’ in de taal; de verheffing der ‘geleerden’ boven de kooplieden, ambachtslieden en landlieden, in 't algemeen het ‘ongeleerde’ volk (dat echter onderwezen dient door de ‘geleerden’); de lof der Grieksche en Latijnsche talen en letteren als ‘de fonteinen van alle kunsten’; - maar daarnaast toch ook de warme waardeering der eigen ‘Duitsche’ ‘moeders tale’; de vergelijking van eigen met andere talen (en volken); de aardige waarneming der kindertaal²⁾ en de juiste, ‘inzichtige’ bestudeering van de klanken en de onderscheiden klankwaarden derzelfde letters in verschillende talen; het gewag van het ‘vaderland’ en de spijt over het uitsluitend gebruik der vreemde, vooral der classieke talen voor ‘geleerde’ doeleinden³⁾; de begeerte om mede te werken tot wat later zou heeten het ‘bouwen’ der landstaal, door haar te ‘grondeeren’, hare oude verborgene en als verroeste schatten weer aan 't licht te brengen, vooral ook ten einde ze te zuiveren van het mengsel der vreemde ‘schuim’-woorden; de Latijnsche zinsbouw en stijlwendingen; het breed uitklinkend slotaccoord der voorrede over ‘de fame onzer ouders’ die ‘met de tale zal begraven worden’; eindelijk, in het begin der spraakkunst zelve, de zorgvuldig vooraf aangekondigde

1) Verg. b.v. Hooft's Reden van de waerdicheit der Poesie, achter zijne Brieven, ed. V. Vloten, I 418-32.

2) Een verre voorlooper van Van Ginneken's Roman van een kleuter!

3) Verg. b.v. Van Hout's gelijkluidende klacht in Tschr. XXII 220 (= Prinsen, J. van Hout 116) en de opdrachten der Rederijck-kunst (der Amst. Kamer) aan Jan van Hout en van het Kort Begrip des Redenkavelings aan Curatoren der Leidsche Hoogeschool.

[p. 8]

verdeeling en de uit het Latijn vertaalde grammatische terminologie: het zijn alles zoovele, hetzij deugdelijke of schadelijke, maar altoos kenschetsende en toen nieuwe denkbeelden der Renaissance, zooals wij die in de taalkunde der 16^de en 17^de eeuw telkens ontmoeten. Hetzelfde ontwakende taal- en volksbesef, ondanks den hoogen eerbied voor Romeinen en Grieken, dezelfde nationale trots, dezelfde paedagogische strekking, ten slotte hetzelfde purisme, dat wij ook in de jongere Twespraack en de andere taalkundige geschriften van dien tijd plegen te vinden. Alleen verheft de nadrukkelijke kenschetsing der letters, als slechts dienende om de klanken der taal aan te duiden, het stuk zelfs een eind boven menig later gewrocht der zeven- en achttiendeeuwsche ‘spraakkunstenaren’, waarin aan die letters een onevenredige beteekenis en waarde wordt toegekend. Ja het beginsel, dat ‘alle regelen en geboden van leeringen hunnen oorsprong hebben uit de werkelijkheid, de practijk’, dat taalvoorschriften niet mogen zijn ‘der geleerden opzettige fantasieën’, maar gevonden moeten worden uit de ‘regelen’ die ‘allen dingen van nature ingeboren zijn’, doet reeds in de verte hetzelfde geluid hooren als Lambert ten Kate's gulden ‘Grondslag’: ‘De Tael-wetten, even als de Land-wetten, nu van agteren te vinden en niet te maken’¹⁾; al bevat anderzijds de verwijzing naar de taal der geleerden, als het eigenlijke richtsnoer, ook reeds de kiem, waaruit later, na Vondel - maar ook wel reeds in Vondel's Aenleiding zelve - een bekrompen, star, dor classicisme zou groeien.

Ik laat nu het fragment, in letterlijken afdruk van Bodel Nijenhuis' afschrift²⁾, volgen.

Leiden, Maart 1918.

j.w. muller.

1) Aenleid. I 398; vgl. I 13, 14, 365 en Voorr. (XXII): ‘ik heb de Tael als een Heiligdom van 't Gemeen geschat, daer ik nogte niemand eenig bevoorregt eigendom aen heeft, en daerom getracht de Tael-wetten te vinden en niet naer eigen goeddunken te verzieren’.

2) Ik maak hierbij een erkentelijk gebruik van het (door mij gecollationneerde) afschrift van de hand des heeren C.W. Klomp, litt. neerl. doct^a.., alsmede van enkele zijner opmerkingen bij het stuk.

[p. 9]

A^o 1568 geschreven.

Voorreden van de noodich ende nutticheit der Nederduytscher taelkunste.

Elck verstandich mensche kan wel begrijpen, dat het redelijk verstant (waermede de mensch alle andere leuende creaturen in excellencie te boven gaet) hierin gelegen is, datmen het quaede vant goede het onweerdighe vant weerdighe en costelijke, te rechte te scheyden ende tonderkennen weete, ende dat men onder de goede dinghen oik het allerbeste wete te kennen wt all d'andere, ende onder de schlechtte¹⁾ het allerschlechtste, ende onder de quaede het alder quaetste.

Dit vermueghen heeft Godt den mensche gegheven te dien einde op dat hij tselve verstant gebruike, ende hemselven alle dinghen aldermeest nut make, mits kiesende van als het beste, ende verwerpende het quaede, Ende op dat hij in alle sijn doen hem beneerstighe alderbest te doen dat hem mueghelijk is, ende het qualijk doen opt allerneerstelixte wete te schuwen. Ende alle dit ten aller wtersten einde waeromme de mensche gheschapen is, opdat Godt bekendt, bemindt, geobedieert ende gheeert mueghe worden.

Hoe elk dan meer met verstande begaeft is, dies te meer bemindt ende omhelsd hij in alle dinghen het beste ende volmaekste, niet alleenlijken om der behaechlicheyt wille die daerin gheleghen is, maer ook om der nutticheyt, ende dikwijls, om der nootsakelicheyt wille: ende welke mensche het volmaekste niet meer en bemindt ende soekt ende prijst, dan het middelbaere, vandien secht men dat hij vande wijste noch bescheydenste²⁾ niet en is, tsij duer ghebreck van natueren, ofte van upbringhen³⁾, van leeringe ende van oeffeninghe⁴⁾.

In welken mensche dan sulk gebrek van bescheydenheyt wt der natueren niet en is, dese mach met onderwijsen geleert ende gheholpen worden.

Vele hebben wel van natueren dat sij het beste beminnen, maer hebben het verstant van natueren wat donker, sodat sij het beste niet wel en weeten te underkennen.

Dese donkerheyt van verstande mach met middelen van leeringhe geholpen worden, ghelijk als de duysterheyt der nacht met vyerlicht geweert, ende als het quaet ghesi(cht) der ooghen met brillen versterkt wordt, bij so verre dat⁵⁾ de mensche niet geheel blindt en sij,

1) onaanzienlijk, gering; hier nadrukkelijk onderscheiden van quaet.

2) oordeelkundigste, verstandigste.

3) opvoeding.

4) bezigheid, practijk.

5) voor zooverre, indien althans.

[p. 10]

want alsulken en/helpt keersse noch brill. Ende all ist dat de blinde gheen ghelt voor kerssen noch brillen en soude geven willen, daeraen en stoot hem de ghene niet diese maekt, want andere dien sij nut sijn begherense ende die bate vindt bij 't gebruyk vandien, en sal hem bij den blinden niet laten wyss maken datse onnut, noch veel min datse schadelijk sy.

Alle reghelen ende gheboden van leeringhen hebben haeren orspronk wt der daet¹⁾, so dat men niet en doet noch en laet om des reghels wil, maer men doet alle dinghen omdat ment also begheert oft behoort te doen, ende den reghel en is maer een onderwijs om te weten wat best ghedaen dient. Ghelyk als opt velt, de weghen met gaen gevonden syn, ende deghene diese dukwyls bewandelt hebben, dit weten den onbewandelden²⁾ te raden waerhenen sy gaen sullen: wanneer datter kruyszweghen oft keerweghen³⁾ sijn, dat men wete welke ter plaetse leydt daermen wesen will: Al ist nu so dat de reysige⁴⁾ den wech in gaet die hem geraden wordt duer't beweghen van sulcken raet, Nochtans en sal hem de wech ter begeerder stede niet bringen omdat⁵⁾ de man gheseyt heeft, maer mits dat de wech bij sijn eyghendom⁶⁾ gewisselijken derwaerts leydt, daerom hevet⁷⁾ de man gheseyt. Dit breng ic daerom bij, dat sommighe sch(l)echte⁸⁾ menschen meynen, dat de regelen der Grammatica ende van andere kunsten, niet en sijn dan der geleerden opsettige fantasien⁹⁾, sonder nut¹⁰⁾ ende profyt, opdat sij verstaen, dat de regelen allen dingen van natueren ingeboren sijn, ende datse met experiencie van elken eene beseft ende gevonden worden, ook sonder spreken of schrijven, naerdat elk mensche seer oft luttel, met verstande begaaft is. Ende alsoot nutter, kortter, ende gemackelijker is, eenen leydsman over den wech te hebben, dan alleen te gaen bij der gisse den wech soeken, also ist inde Kunsten sekerder en gemaklijker de regelen aen te sien, ende deselve bij sijn verstant ende oeffeninghe te volghen, dan altyts duer onsekerheyt

1) feit; hier: de feiten der werkelijkheid, der ervaring of practijk; vooral bij Cats aldus (Ned. Wdb. III² 2183).

2) onervarenen, hd. unbewandert; tot dusverre alleen in 't Mnl. gevonden (bewandelt ook in 't Nnl.: zie Ned. Wdb., Verdam en Kiliaan).

3) zijweg, ‘destour de chemin’ (Plantijn), ‘anfractus, viae flexus’ (Kil.). Of zijn hier temet bedoeld: ‘blinde’ wegen, zonder uitweg, die men terug moet loopen, zgn. keereweers?

4) reisvaardige, reiziger.

5) = omdat het.

6) eigenschap, gelegenheid.

7) = hevet het.

8) eenvoudige, onkundige.

9) opzettelijke verzinsels.

10) Er staat: nut, met een bovengeschreven w.

[p. 11]

twijffelachtich ende bekommert¹⁾ te syn, oft duer onvervarene²⁾ stouticheyt³⁾ in dwaling voortgaende, schade oft schande te lijden.

Mits dien dan dat gheen menschelijk vermoghen van natueren so sterk gegeven is noch so volcomen, dat⁴⁾ niet met leeringhe ende goede achtinge⁵⁾ verbetert en worde. So en is het spreken, ende noch veel min het schrijven, ende min wtermaeten⁶⁾, het reden oft bescheet geven⁷⁾ ende⁸⁾ verstaen hieraf gheenssins vrij, maer heeft hulpe van leeringhe so grootelyx van doene, als eenich ander menschelijk vermoghen. Ende het sy luttel oft veel, elk een isser ghebrekelijk inne, want niemants en is, die niet en bevindt dat hij met lang oeffenen⁹⁾, mettertyt ghesthrekder¹⁰⁾ ende sekerder ende onbegryplijker¹¹⁾ in syn woorden werdt, en moet bekennen dat hem te voren wat gebrack, al en wiste hys selve niet, oft dattet andere niet en merkden. Jae all en verstaet hij ook noch selve niet waerin dat tgebrek ende de betering ghelegen is. Men syet dat de steelyeden gemeenlijken beter ter talen syn dan de lantlyeden, mits datse daghelijks inde menichte van geleerde ende ongeleerde¹²⁾ borgers ende buytenlieden veel meer tale ende antwoort gevende, beter ende meer geoeffent worden, dan de lantlyeden: Ende onder de lantlyeden syn deghene gemeenlijk beter ter talen die dikwyls inde steden verkeeren, dan die altyt buyten blijven: Ende onder de steelieden beseft men dat de gheleerde ende opperste gemeenlijken meer beset¹³⁾ sijn in haerlieder sprake, dan de ambachtslyeden: want sy boven¹⁴⁾ de groote conversacie¹⁵⁾ meest met haers ghelyken verkeeren, ende sy hebben de reghelen gheleert, ende sy oeffenense meer dan anderen, met daghelycks handelen van¹⁶⁾ sware¹⁷⁾

1) bezwaard, ongerust.

2) onervaren.

3) roekeloosheid.

4) = dat het.

5) oplettendheid.

6) allerminst.

7) het redeneeren, ‘redekavelen’; verg. beneden, blz. 16, noot 8.

8) ende bij vergissing dubbel geschreven.

9) bezigheid, practijk.

10) Kil. vertaalt ghestrect met: ‘tensus, intensus, extensus’; waaruit een bet. als: glad, effen ontstaan zou kunnen zijn (maar, zooveel ik weet, niet is). Heeft hier (en beneden, blz. 15, zie noot 7) in 't oorspronkelijk misschien gestaan (on)g(h)eschict(heyt)? Zie ook boven, blz. 3-4.

11) onberispelijker.

12) wel en niet onderwezen (nog meer fr. instruit, dan savant).

13) ‘compositus, ... decens, aptus’ (Kil.), hier zooveel als: waardig, beschaafd, ‘deftig’.

14) buiten, behalve.

15) algemeene, gewone omgang.

16) spreken (over), (mondeling) behandelen (van).

17) gewichtige.

[p. 12]

saken, daer d onderscheydt van woorden moet gaa geslagen worden, ende sonderlijken de gheleerde oeffenen hen niet alleen in spreken, maer ook int schryven voorder blijct¹⁾ niet claerlijken, dat de staetsche²⁾ Coopman beter ende besetter spreeckt, dan de ambachtsman, sonderlijken die van sittende ambachten, want hij met alle soorten van volk spreken moet, so dat hij van elken leert, want hij ook sijn profijt met wel spreken doet, mits dat de meeste vervoordering³⁾ van syn gewin schynt int spreken ghelegen te syne.

Als wy ook aansien dat de gheleerden veel voorsichtiger, eygender⁴⁾, claerder ende lieflijker in haer schrijven syn dan de Coopman (die hem selven dikwyls in krakeel bringt duer contracten ende obligacien ende ander schriftueren qualijk te weten stellen), hoewel dat hij dickwyls veel gheduerichlijker⁵⁾ de penne moet voeren, ende met meer schrijven veel rascher van hant geworden is, dan diegene die professie van letteren ende gheschriften maken. Overtuyght ons hier de experiencie niet, dat de reghelen ende leeringhe vant eyghendom⁶⁾ des sprekens ende schrijvens, niet alleen nut ende vruchtbaer, maer oik nootsakelijk syn, jae dat mense niet derven en kan?

Dat het gereghelt⁷⁾ spreken niemant aengheboren en is, mach men aen de kinderen merken, eer sy duer langhe oeffeninge geleert hebben der woorden crachte ende behoorlijke stellinge⁸⁾ te onderkennen. In den eersten so en kunnen sy alle letteren noch alle sillaben niet al even haest wtspreken, ende seggen vaaken moeken kaes fancois fuyte soenen hiem hok ende derghelyken, wanneer sy behoorden te seggen vaarken, moerken, klaes, francois, fluyte, schoenen, riem, rok, enz.

Ten anderen, eer sy weten te seggen ghy, wy, sy enz. sullen medegaen, so noemen sy de persoonen die se meynen met haere namen, seggende: vaerken ende moerken ende pierken ende leynken⁹⁾ sullen medegaen; ende spreken tot hueren vader, als sy seggen willen, ghy

1) = blijket het.

2) aanzienlijk, van stand en rang.

3) bevordering.

4) eigenaardiger, ‘raker’.

5) meer aan één stuk, langer aaneen.

6) aard, wezen, eigenschappen.

7) naar behoorlijke (grammaticale) regels.

8) plaats(ing) in den zin, ‘dispositio’ (Kil.)?

9) Indien aldus te lezen, de verkleinvorm hetzij van den mansnaam Lein (zie Leendertz in Navorscher 1868, 368, verkorting van Gelein?), hetzij van den vrouwennaam Ma(g)dalêen; zie ook Winkler, Friesche Naamlijst 230b. Of zou men toen en daar (waar?) reeds aan een misspelling voor Lijnken, verkleinvorm van Katelijne (< Catharina) mogen denken? In Holland althans toch kwalijk. Maar ook Leysken (het schrift is hier onduidelijk) is mogelijk; verg. Everaert VIII 198: Lysken of Leysken (: meysken), dus in klank, en toch ook in herkomst, wèl onderscheiden van Lijsken (verkl. van Elizabeth, gelijk Leysken van?).

[p. 13]

hebt mij den appel gegheven, so seggen sy (off stamelent), vaerken heeft mij appel geven, ende dierghelijken. Ende dit en gebuert niet alleene den kinderen als die dese wyse noch traech hebben¹⁾ duer ongeoeffentheyt, maer ook wel grooten volwassenen lyeden, die seer wel ter talen syn, wanneer sy een vremde tale spreken willen: Als wij meest aen alle vremde nacien merken die onse duitsche tale spreken willen, dat sy niet nae seggen en kunnen wat wy hun voorseggen; Also françoisen, Italianen ende Spagnarts solden wel kunnen ghelyk wij wtspreken onse duitsche ch, als schachten, wachten, clachten, daer seggen sy schacten, wacten, claketen of noch erger. Item all wat metter w gespelt werdt, als wint, weder, wilt, wachten, daer seggen sy bikans, ende schryvent oik so meest, hoint, hoeder, hoilt, hoachten²⁾ ende ontallige dierghelijken onvolmaktheden mach een yeghelyk aen henlieden wel merken. Wie isser oik van wtlandighe natien die der Italianen che ende chi weet wt te spreken eer hy gheleert heeft, wat wtsprake dat sy met hare letteren beteekenen? Item der Engelschen th ende wh, ende der hoochduitschen z, tz, sch, haer ae ende oe ende alle haere andere vermengde stemmigen³⁾ (die men bijden gheleerden diphtonges noemt) ic gheswyghe haerlieder enkele stemmighen (vocalen naer gewoonte ghenaemt) met veele andere haers schryvens eyghendommen⁴⁾: Ja dat noch schlechter⁵⁾ mach gheacht worden, wie kan der Engelschen enkele stemmighen (ic laete haere vermengde staen dwelck⁶⁾ sonderlyk⁷⁾ syn, ende haere menichfoudighe doodinghen⁸⁾ der letteren, c(aet) / int lesen recht wtspreken, tensy dat hij de cracht en beteekeninghen⁹⁾ van haeren letteren / eerst hebbe geleert tsy met lankheet van tijde, oft cortelyk wt haerlieder beschrevene woorden-reghel¹⁰⁾ voorder, sien wij ook niet hoe quaelyke dat de Walen onse manlyk hy ende vrowelijk sy ende dierlijk het onderscheyden ende onthouden connen ende de sillaba en int einde van veel onser woorden,

1) Kennelijk: deze wijze (van spreken, hier het gebruik der pers. vnw.) nog niet goed beet hebben, zoodat 't niet vlot en glad gaat.

2) ho- is hier denkelijk een aanduiding der halfvocaal of wel van den klank van eng. wh- < ogerm. hw-.

3) Purisme voor of vertaling van (litera) vocalis.

4) Zie boven, blz. 12, noot 6.

5) Zie boven, blz. 10, noot 8.

6) dwelck boven die ick (dat geen zin geeft) geschreven.

7) bijzonder, eigenaardig.

8) het onderdrukken, weglaten, niet uitspreken (als de k in kn- enz.).

9) ‘beteekenis’, t.w. het aanduiden (der klanken) door letter‘teekens’.

10) spraakkunst, zie beneden, blz. 16, noot 2 en 8. Hierachter staat een + en een ×: of hier in 't oorspronkelijke iets ontbroken heeft of onleesbaar geweest is?

[p. 14]

seggende dickwyls tot eenen man sy ende tot een vrowe hy ende tot beyde het, teghen natuere: ende waer wy seggen laaken, smaaken, ruken ende diergelijken daer seggen sy laake, smaake, ruke enz.

Want ghelyk elke verscheydene spraeke, veel verscheydene sonderlyke¹⁾ maniere van gheluyt int wtspreken maect, waermede ander sprake luttel oft niet ghemeens en hebben: ende nadien dat de letteren om der woorden wille gevonden syn, ende niet de woorden nae eenighe letteren gheregelt, also heeft elke natie ende tonghe haere eyghene teekens (welke letteren syn), waer by sy weeten int lesen, wat gheluyt sy maken sullen. Ende al ist so dat verscheydene spraken, al eenderhande makselen²⁾ van letteren hebben, daerwt en volght niet dat deselve letteren vander selver cracht syn in der eene sprake als inde andere. Dat bevindt wel elk een die twee of dryderhande spraken kan lesen ende schrijven. Neemt voor exempel der Engelschen voorseyt th, welk sy sueter³⁾ wtspreken dan wy onz D ende wy sprekent⁴⁾ in onse tale veel harder dan de enkele T. Item sy spreken haer a als de Duitschen⁵⁾ haer ae. Item haer e ghelyk wy ende andere onse i. Item haer i ende y gelyk de hoochduitschen ei⁶⁾. Item haer o meestendeel gelyk wy onse aldergroofste a⁷⁾ ende haer oo ghelyk wy pleghen te spreken het oe, als wy soet, goet, bloet, vroet ende diergelijken lesen, ende en accorderen met ons in gheene vanden stemmighen dan alleenlyken in de v⁸⁾. Ja wanneer wyt alle opt alderscherpste vuerslaen⁹⁾ souden, men soude weinich letteren vinden, oft sy worden anders in eene sprake genomen dan inde andere. Maer ons voornemen en is niet op sulke punten te hauden stane¹⁰⁾, ende alle omstandigheyden¹¹⁾ an die te duercluyven¹²⁾ ofte te disputeren, dan¹³⁾ alleenlyken om den leergyrigen goetwillighen leser de duere te openen¹⁴⁾, ende de gordine wat te verschuyven, die hem letten te siene, wat swaricheyt datter schuylt, ende hoe deselve moghe wech ghenomen worden.

1) Zie boven, blz. 13, noot 7.

2) vorm, gedaante.

3) zachter.

4) T.w. eene (werkelijk?) geaspireerde th (× de Eng. meest zachte spirans th).

5) D.i. zoowel Neder- als Overlanders. Voor ‘ae’ met de klankwaarde eener (gerekte) è, zie Twespraack 35, Kooiman 138-9.

6) Eng. ‘i’ en hd. ‘ei’ duidden dus denkelijk ook toen breeder klanken aan dan nl. ‘ei’.

7) Bedoeld zal zijn een klank ao of oa.

8) Bedoeld zal zijn de ù van eng. un-, us, nagenoeg = nnl. ù.

9) Zooveel als: voorstellen?

10) (lang) stil te staan (houden intr.).

11) bijzonderheden.

12) geheel uiteten, plukken, uitpluizen.

13) maar.

14) Verg. b.v. den (jongeren) titel van J.A. Comenius' taalboek Janua linguarum.

[p. 15]

Ende hoe seer wel dat menige syne moeders tale spreken ende verstaen kan, nochtans en kan hyse daerom niet oprechtelyken¹⁾ schrijven, tensy dat hij vaste reghelen oft bij experiencie, oft by aenwysinghe van anderen, wete, waer nae hy hem haude. Ende hierin missen²⁾ oik³⁾ de ghene die voor veel jaeren vaste reghels in haer sprake gehadt hebben, maer en hebbense niet gheleert, oft ummers⁴⁾ niet onthouden.

Nu en kan ic tot den hedighen⁵⁾ daghe toe niet merken, datter eenighen sekeren vasten reghel by eenich ghetal van schryvers int nederduitsche sy onderhouden geweest veelmin anderen te volghen voorghestelt. Hoewel datter veel syn die schryven by henselven eenighen reghel besonder gehauden te hebben. Hierwt compt dat de woestheyt⁶⁾ ende ongesthrecktheyt⁷⁾ ende oik ongestadicheyt⁸⁾ der tale niet en can geholpen worden, dat oik de goede gheesten⁹⁾ van sulcke woestheyt ende onlieflicheit schroemende, hun also aen andere cierlijke spraaken verleckeren, datsy haere eyghene verachten, ende gheen dink min en denken¹⁰⁾ dan in haer eyghene tale te schrijven. Want sy also denken: Ist so dat ic den wech weet om mijne tale cierlijken ende rijkelijken te gebruyken, wie sal mynen sin willen volghen ende de reghels leeren waerby sulke geschriften verstaen ende geoordelt sullen worden? Indien ic ook¹¹⁾ den onghereghelden menschen gereghelde geschriften voorstelle, sy en sullent niet verstaen, maer verwerpen ende bespotten. ende die in Grieks, latyn ende andere schoone spraken geoeffent syn, ende mijn verbetert duytsch geschrift oordeelen konnen, die en begeren het sekere dat sy in andere talen kennen, voor het onsekere niet te laten, niet wetende of sy yet goets int voorschr. duitsch vinden sullen ende also gaet alle mynen¹²⁾ arbeyt verloren.

Meenighe en lesen ook nemmermeer duitsch die andere spraken konnen, om dat in dese tale niemants eygentlyk eenighe weerdighe saken getracteert en heeft (wtghenomen weinich historien ende wat anders) dat eenen mensche vannoden is te weten, ofte sy konnent veel lichtelijker ende vastelijker vaten wt de Grieksche ende Latynsche fontei-

1) op de rechte, ware wijze.

2) falen, een fout maken.

3) Aldus bij gissing; er staat: ick, wat geen zin geeft.

4) althans.

5) huidig, hedendaagsch.

6) onbeschaafdheid, het niet ‘gebouwd’, gecultiveerd zijn.

7) Verg. boven, blz. 11, noot 10.

8) onbestendig-, oneenparigheid.

9) = fraaie geesten, fr. beaux esprits, beoefenaars van letteren en kunst.

10) achten, tellen; of: overwegen, voornemens zijn?

11) bij geval, soms, of: daarentegen?

12) Er staat eigenlijk: niywen; kennelijk mislezen.

[p. 16]

nen¹⁾ van alle consten, ende van aude wonderen in dese vremde spraken leeren sy welsprekenheyt, ende constelijk schrijven duer dat sy de reghelen daer af beschreven vinden. En omdat in onse moedertale alle de nootelixste kunstreghels gebreken, namelijk woorden-reghel²⁾, Reden-reghel²⁾, ende kunste van wtsprake²⁾ (latende de andere vyer vrye consten staen, die dese 3 nochtans oik helpen, ende van desen geholpen worden), so en can de duitsche leser der gheleerden overgesette of Duitsche bewysschriftuiren³⁾ niet verstaen ende qualyken isser oik yemants die wat goets getrowlyken over kan setten. Waeraf wy d'experiencie syen onder anderen bijde menichderhande ouersetzels⁴⁾ der bijbelen in onse tale, waer af noch niet een en is dat mach gheleeken worden by eenich ouersetzel dat oft hochduitsche, oft fransoisen, oft Engelschen in haer tale hebben. En hierwt volghen ende worden versterkt so deerlijke schueringen van religien, sonderlyken in onse Landen meer dan in alle anderen. Want elk wil vast staen⁵⁾ op de scherpe⁶⁾ woorden van sulken oversetzel als hy voort beste hawdt, daer ook well Latynsche, Gryeksche ende hebreusche texten min achten dan de sijne, die nochtans met ontallighe veel fautten besmet is.

Mits dien dan dat noch welbeschrevene kunsten⁷⁾ noch heilighe schriftuyre⁷⁾ wel en kan overgheset worden, noch van eenighe loflyke saken in onser sprake wel gheschreven oft gehandelt worden, noch onse ghemeene man oik gheen welghesproken oft gheschreven redene verstaen noch oordeelen en kan (welke nochtans yegelijk wel te verstaene meint, ende oordeelen wil, dickwyls met grooten laster en schade) tensy dat sy eenen woordtreghel geleert hebben (welk de gheleerden Grammaticam noemen) dien sy eerst vooral volghen, ende daerduer voorder tot Reden-reghel (by den Geleerden Dialecticam) ende eindelijk tot kunste van wtsprake (anders Rethoricam) geraken mueghen⁸⁾.

Ende also tot nu toe niemants vande gheleerde sulks en bestaet, tsy datse vresen van berispt te worden in stede van dank tontfangen, oft datse sulks niet en hopen volcomelyk tot haerlieder lof te connen volbringhen, hebbende daerom liever haeren tyt in andere talen te

1) bronnen.

2) Zie beneden, noot 8: grammatica, dialectica, rhetorica: de drie eerste, laagste der zeven vrije kunsten, het zgn. trivium.

2) Zie beneden, noot 8: grammatica, dialectica, rhetorica: de drie eerste, laagste der zeven vrije kunsten, het zgn. trivium.

2) Zie beneden, noot 8: grammatica, dialectica, rhetorica: de drie eerste, laagste der zeven vrije kunsten, het zgn. trivium.

3) betoogschrift, vertoog.

4) vertaling, translaat.

5) pal staan (op), zich vastklampen (aan).

6) nauwkeurig, juist, precies.

7) leerboeken van (classieke, profane) kunst en wetenschap noch bijbelsche geschriften.

7) leerboeken van (classieke, profane) kunst en wetenschap noch bijbelsche geschriften.

8) De Twespraack verduitscht grammatica, dialectica, rhetorica anders, nl. met ‘letterkonst, redencavelinghe, reden-rijck-konst’ (zie a.w., ed. 1584, 97-9 en de titels der drie daaraan voorafgaande werkjes; verg. Kooiman 82).

[p. 17]

besteden ende sulks te schryven waerby haere geleertheyt bij den gheleerden blyken ende vernaemt werden moghe. Daer¹⁾ nochtans unss naesten ghemeen proufyt ende hyerduer Godts eere meer behoorde gesocht te worden, dan onse eyghene lof ofte proufyt, so hebbe ic dit aensiende beweecht geweest te undersoeken hoemen tot een beghinsselen van desen mochte comen, ende sulks als ic bevinde eenen yghelyken mede te deylen, niet als een volmact werk daermen hem gantselyk up moghe fonderen, sonder voorder te soeken, want ic geenssins sulk gevoelen van my selven en hebbe of ic dat verrichten konde, maer wt liefden heb gaern aldereerst den bot schatten²⁾ willen van yeghelijks berisping, opdat also het eerste quaedt duerghebeeten, alle anderen veroorsaekt³⁾ woorden, duer mijne schande (wt deser mynder stowtheyt ontstaen) om eere te cabelen⁴⁾ tot ghemeen proufyt haers vaderlants/

Ende all en waer dit werk also volmact dat⁵⁾ niet te verbeteren en waere, so en soude mijn voornemen nochtans niet syn, den gheleerden daermede eenich voordeel te doene, die overvloedelyken daermede van awdts begaeft syn. Maer ic meine den schlechten, ongheleerden lyeden te hulpe te comen, die de macht noch tyt niet en hebben om andere talen te leeren, opdat sy eenighen smaak moghen hebben, ende mede eenige krummelkens op lecken, van de soeticheyt die voor hun upghesloten, ende den hoochgeleerden alleene open is. Ende waert sake dat de gheleerden van onsen tyde de helft in haer moeders tale geschreven ende overgeset hadden, dat sy in latyn geschreven, ende wt den Griekschen overgeset hebben, onse tale waere sonder twijfel nu so wel met alderleye schriften begaeft, dat sy de Grieken en Latinisten⁶⁾ in veel saken wel derven soude⁷⁾. Want onse tale so aerm niet en is, noch so onvruchtbar, off men soude wel alle daermede wtrechten wat ander talen gedaen hebben, waert dat mense grondeerde⁸⁾, ende tot ten wtersten aent licht brochte wat schatten

1) terwijl (daarentegen).

2) l.: schutten, den stoot opvangen, keeren (vandaar elders later: het gelag betalen, het bezuren); zie Ned. Wdb. III 675 (schudden), benevens Everaert XVII 431 (scutten), Antw. Spelen v. sinne o i b (schutten).

3) aanleiding krijgen (veroorsaken, ‘occasionem dare, ansam praebere’, Kil.), verg. hd. veranlasst werden.

4) Denkelijk niet meer dan een schrijffout voor cavelen, (eer) bejagen, behalen, ophouden, bewaren; zie Verdam III 1251-2 en 1091.

5) = dat het.

6) Latijnschrijvers, verg. b.v. Ruygh Bewerp 13, Twespraack 56, Bredero II 12 = Latynsche-geleerde (ald.).

7) zou (kunnen) missen.

8) doorvorschte, bestudeerde.

[p. 18]

datter in verborghen liggen, ende verroesten¹⁾ duer dat se niet geoeffent en syn. Maer ist dat wy langer beyden eer wy den roest weren, sy sall so heel opgheten worden vant mengsele der vremder schuijmen die noch daghelyks meer ende meer darin groeyen, dat mense niet meer kennen en sall. Ende de fame unser auders sall met der tale begraven worden.

Woortreghel is een kunste²⁾ om alle woorden wel wt te spreken, te schryven ende te verstaen, sonder welker kunste middele, gheene andere kunsten recht geleert noch int lesen oft aenhooren der leeraers recht wel verstaen kan worden.

Dese kunste bestaet in 4 deelen, namelyk int Beduitsele³⁾, Spellinghe, Wtspraake⁴⁾ ende int Vergaderen⁵⁾.

Dvoornemen⁶⁾ der kunste is, om alle stoffe ende materie te onderkennen, bequaem te maken, ende in ordere te stellen tot eenighe redenen diemen vertellen, schrijven, ofte oordeelen will.

Ghelyk als de stucken van veele verscheyden stoffen syn daer een huysz af ghemact wordt, als steen, howt, kalk, savel⁷⁾, yser, loot ende dierghelyken, also is elk woort dat men sprekt van eenigher sonderlyken aarde van dese naevolghende.

Teweten elk woort is ofte Namelijk⁸⁾, oft Bynamelyk⁹⁾, oft voornamelyk¹⁰⁾, oft Wervich (Dadich)¹¹⁾, oft Bywervich (Toedadich)¹²⁾, oft Wervdeelich (Deeldadich)¹³⁾, oft Aenbindich (Aenvoeghich)¹⁴⁾, oft Voorstellich (Voorsettich)¹⁵⁾ oft invoeghich¹⁶⁾.

1) Een met betrekking tot schatten gebruikelijke (trouwens ook bijbelsche) beeldspraak: zie b.v. Elckerlijc 349, Everaert XV 327, XVI 360, Bredero I 212 (vs. 22 vlgg.).

2) Evenals lat. ars zoowel: kunst als: kunde.

3) beteekenis; hier purisme voor etymologie (vormleer).

4) T.w. der letters, ongeveer: klankleer.

5) = syntaxis.

6) ‘propositum, ... intentio’ (Kil.), hier: doel.

7) zand.

8) nominaal.

9) adnominaal, hier alleen op het lidwoord toegepast.

10) pronominaal.

11) verbaal.

12) adverbiaal.

13) participiaal.

14) conjunctioneel. In de Twespraack 64 worden de Latijnsche termen anders verduitscht dan hier.

15) praepositioneel. Het hier telkens tusschen ( ) achter 't woord staande staat in 't (oorspronkelijke) hs. doorgehaald, het hier vooraan gedrukte daarboven geschreven.

16) interjectioneel.

[p. 19]

Een namelijk woord is, waermede eenich dink genaemt¹⁾ wort dat in hem selven wat is, ende metten verstande mach verstaen of gepeinst worden, tsy dat²⁾ die sinnen begrypen konnen of niet, als Godt, Enghel, Werelt, Deught, Mensche, Dier, Peert oft diesghelyken. Want met elk van sulken woorden naemt ghy wat, ende sulke namelijke woorden sien schier ontallich.

Een Bynamelyk woord is, daer een ghemeynliken voor elk namelyk woort staet, ten sy dat het namelyk woord eenighe eygene persoone bedyet, als een Engel, de Wereld, de Dueght, een mensche, oft de Mensche, een Dier, een Peert, enz. Ghy en segt niedt de Godt, oft de Jan, ten sy by sonderlyke wtnemende reghels als tsynderstede gheseyt sall worden, en dese bynamelijke woorden syn luttel in getal namelijk De, ende Het.

Een voornamelijk woordt is, dwelk in stede des Namelyks ghestelt wordt ende schier van ghelyke macht is, ende syn ook weynich in getal te weten Jc, Ghi, hi, sy, dit, dat, dese, die, wylieden, sylieden, ghylieden, wie, welke, welk, wat, mijn, dijn, syn. /

Een Wervich (Dadich) woort is, dat beteekent met byvalle³⁾ van tyde, doen, oft lyden of gheschieden, als gaen, staen, rijden, schryven, dit heet doen. Item bemindt worden, gheslagen worden, gehaet worden, dit heet lyden. Item Donderen, reghenen, Blixemen, ende dierghelijken, dit heet geschieden. Item elk dadich woord met het, of men, daervoor, als het hagelt, men slaept, dit is ook gheschieden. Een wervich betekent alsook luydt, syn, wanneer yet is. Item werden⁴⁾; ende van deser stoffe isser ontallighe veele.

Een Bywervich (Toedadich) woort is, dwelck byt wervighe ghevoecht, vervult desselven beteekenis oft verandert se, oft vermindertse, als die gheminlyken⁵⁾ einden met dese sillaben lyken, als blydelyken, fellyken, grammelyken, oft een Bywervich woort is dat by het wervighe gestelt wordt om desselven staet⁶⁾ te verclaren⁷⁾ so dat het wervich woort midts desen oft versterkt oft verkrankt⁸⁾ oft verciert, oft mismaect word. Als wanneer men seyt het reghent, so en weet men niet oft seer reghent, off sachtelyk, dit seere ende sachtelyk syn bywervighe woorden, vander crachte als voorschreven. Item wanneer men seyt De man spreekt, so en weet men noch niet of hy wel oft qualyken, oft luyde, oft heymelyken spreekt, dese woorden wel, qualyken, luyde,

1) genoemd, benaamd.

2) = dat het.

3) bijkomende omstandigheid, vertaling van lat. accidens, als wijsgeerige term.

4) zóó zijn of worden als door 't ww. wordt uitgedrukt.

5) l.; ghemeynlijken.

6) toestand, omstandigheden.

7) op te helderen.

8) verzwakt.

[p. 20]

heymelyken, syn bywervighe woorden, syn ook seer veel in ghetalle.

Een Werv'deelich woort is dwelk eersts aansiens¹⁾ alleen namelyk schynt te wesen, maer boven de namelyke crachten deelt ook mede in veel van des wervighen eygendoms want het is vant wervighe, ende heeft meer in van naturen des wervighen, dan vant namelyke. Als sprekende, gaende, staende, gheslagen, ghemact, ghewrocht, commen al van haer wervighe spreken, gaen, staen, slaen, maken, werken, ende int ghebruyk hebbense haer²⁾ als namelyke woorden. Van deser stoffe isser also menich woort alsser menighe wervige is.

Een Aenbindich woort is, dwelk verscheydene woorden also tsamen verbindt, dat de sin vandien oik oft vereenight, oft verscheyden wordt.

Dwelk twee oft meer woorden oft redene also tsamen verbindt, dat deselve blyken oft eenssins³⁾, oft teghen malcanderen, oft verscheyden, oft by redelyke oorsaken d een wt d ander volghende syn.

So dat een dink van hen geseyt oft geloochent wordt oft van teghenheyt (contrarieteit)⁴⁾ verscheydenheit oft eendrachtigheit reden gegeven wordt.

1) op 't eerste gezicht, lat. prima facie.

2) houden, gedragen zij zich.

3) van dezelfde richting of strekking.

4) Verg. boven, blz. 18, noot 15.

Naschrift.

Om misverstand te voorkomen vermeld ik hier nog dat het boven, blz. 1 genoemde ‘tweede stuk, groot 2¼ blz. fol., genoemd: Voortbrengsel enz.’, blijkens de daar nog volgende zes eerste regels hetzelfde is als het hier, blz. 18-20 afgedrukte, beginnende: ‘Woortreghel enz.’; hetgeen zeker geen hoog denkbeeld geeft van B.N.' nauwkeurigheid!