Tijdschrift voor Nederlandse Taal- en Letterkunde. Jaargang 18

[p. 1]

Bijdragen tot de kennis der Noord-Nederlandsche tongvalllen.

I. De Oudgermaansche lange AE.

Bij het bewerken van de bouwstoffen, door het Kon. Ned. Aardrijkskundig Genootschap bijeengebracht voor de samenstelling van een atlas van taalkaarten der Noordnederlandsche tongvallen, bleek het, dat eene volledige bespreking van alle woorden, waarover uit omstreeks vierhonderd plaatsen van ons land opgaven werden ontvangen, te veel ruimte in den tekst van dien taalatlas zou innemen. Voor het vaststellen der voornaamste klankschakeeringen bleken de onderzoekingen naar sommige woorden niet strikt noodig geweest te zijn, omdat men in dezen met op zich zelf staande gevallen te doen had. Toch kon voor de klankgeschiedenis dier woorden zelf door dat onderzoek het een en ander aan het licht komen, wat ik meende niet achter te mogen houden, en waarvoor ik gastvrijheid in dit Tijdschrift heb gevraagd, evenals voor mededeelingen van meer algemeenen aard, die op grond van die dialectstudie reeds door mij konden en vermoedelijk ook later nog zullen gedaan worden.

Voor het oogenblik wensch ik eenige bijdragen te leveren tot de schakeering der Ogerm. lange ae in onze tongvallen; maar omdat tot recht verstand van deze mededeelingen een algemeen overzicht dier schakeering onmisbaar is en niet alle lezers van dat Tijdschrift de taalkaart, waarop deze is afgebeeld, met den toelichtenden tekst zullen kunnen of willen raadplegen, zal ik haar vooraf in breede trekken aanduiden.

[p. 2]

Naar de verschillende klanken, die in deze tongvallen uit de Ogerm. lange ae zijn voortgekomen, kan ons land in de volgende zeven streken verdeeld worden:

1^o.	De streek der heldere â, nam. het Zuiden van Kennemerland en de Westelijke helft van Zuid-Holland benoorden de Maas (met uitzondering van de kuststreken), de stad Dordrecht en eenige andere, met name Friesche, steden, en Ameland.
2^o.	De streek van eej en (vóór nasaal) ā, namelijk West-Friesland met de Zaanstreek, de Noordhollandsche eilanden (bepaaldelijk Marken, Wieringen, Tessel, Vlieland en Midsland op Terschelling), Hindeloopen, Aalsmeer en het Gooi.
3^o.	De streek van ieë en (vóór nasaal) ēa, nam. Friesland, met uitsluiting van het Bildt, Aengwirden, Schoterland, de Stellingwerven en het Oostelijk deel van Kollumerland en Nieuw-Kruisland, maar met insluiting van Ooster- en Westerschelling en Schiermonnikoog.
4^o.	De streek der ae, nam. de Zeeuwsche en Zuidholl. eilanden, het Oosten van Z.-Holland, de Zuid- en Noordholl. stranddorpen (ook Vlaardingen en Maassluis) en het Bildt.
5^o.	De streek der a^o, d.i. der naar o zweemende a, nam. Waterland, Amstelland (met Amsterdam), Weesperkarspel, het W. van Utrecht, het grootste deel van Zeeuwsch-Vlaanderen, het O. van Kollumerland en N.-Kruisland, het NW. van 't Westerkwartier en vermoedelijk Aengwirden, Schoterland en de Stellingwerven.
6^o.	De streek van òa (vóór dentalen) en â (vóór gutturalen en labialen) nam. Urk, het N. van de Veluwe in eene breede strook langs de Zuiderzee, en de eigenlijke Nederbetuwe (dus niet het land van Kuilenburg en de Tielerwaard).
7^o.	De streek der òa-, óa of ō, die het overige, verreweg grootste deel van ons land omvat, bepaaldelijk het O. en Z. De Ogerm. ae klinkt daar meestal als òa (= gerekte ò van tot), in Groningerland meestal als óa (= gerekte ó van op) en in 't Zuid-Oosten (Limburg en Oostelijk N.-Braband) als ō.

[p. 3]

1. Oudere en jongere umlaut der Ogerm. ae of daaruit ontstane klanken.

Klankwijziging (palataliseering) van een' klinker of tweeklank door invloed der i of j eener volgende lettergreep (i-umlaut) is niet in alle Germaansche talen en evenmin bij alle klanken te gelijker tijd opgetreden. Als algemeen Germaansch wordt alleen de i-umlaut van de korte e aangenomen, en als algemeen Westgermaansch alleen die van de korte a, welke echter eerst na de scheiding der afzonderlijke Westgermaansche talen voltooid is: hier te lande in het Friesch misschien wat vroeger (7^de eeuw), dan in het Saksisch en Frankisch (8^ste eeuw). Van later dagteekening dan de i-umlaut der korte klinkers is die van de lange. De oudste Hoogduitsche geschriften, waarin de i-umlaut van â door het schrift is afgebeeld, zijn uit de 11^de of 12^de eeuw (zie Behaghel, Grundriss I², p. 694). In het Oudsaksisch (8^ste eeuw) en Oudoostnederfrankisch (10^de eeuw) komen inderdaad vormen met ê in plaats van â voor, maar evengoed bij nìet als bij wèl volgende i of j, waarom dan ook Dr. W.F. Gombault, De umlaut in OS. en Onfr. geschriften, Arnhem 1897, bl. 85-88, den umlaut van â in die tongvallen betwijfelt en de ê daar als archaisme beschouwt, tegenover Behaghel t.a.p., Kögel, Indogerm. Forschungen III, p. 285 en Dr. P. Tack, Proeve van Onfr. Grammatica, Gent 1897, bl. 15 vlg.

Oogenschijnlijk pleiten de tegenwoordige Nederlandsche dialecten voor de meening van Dr. Gombault, namelijk in zoover als de umlaut van â niet regelmatig optreedt en in sommige gewesten zelfs zeer sporadisch, wat ons dus zou kunnen doen twijfelen, of wij ook hier niet met schijnbare umlauts-vormen, en inderdaad met archaismen te doen hebben. In dit opzicht stem ik dan ook met Dr. Gombault overeen, dat ik geneigd ben, zoowel voor Oudsaksisch en Oudnederfrankisch, als voor onze tongvallen den umlaut van eene lange â, als zoodanig, te ontkennen.

Ik stel mij echter de zaak anders voor. In de Nederlandsche

[p. 4]

schrijftaal heeft geene enkele lange vocaal umlaut, omdat in de Westnederlandsche dialecten de lange vocalen dien niet hebben. Hoogst onwaarschijnlijk mag het genoemd worden, dat overal die umlautsvormen door analogie zouden verwijderd zijn. Voor menigen vorm zou bovendien een analogon moeielijk aan te wijzen zijn. In strijd nu met dezen doorgaanden regel treft men ook in Westnederlandsche tongvallen hier en daar (niet overal) enkele woorden aan, die een' e-achtigen klank hebben, geheel afwijkend van de â, die men er zonder umlaut verwachten zou, of van den klank, die daaraan in die gewesten beantwoordt, en tevens afwijkend van den e-achtigen klank, die daar door i-umlaut uit de korte a is ontstaan. Zijn nu die enkele vormen met e-achtigen klank archaismen? In zekeren zin ja, maar niet alsof in de andere woorden ae tot â zou geworden zijn en in deze enkele woorden alleen niet. Ik veronderstel, dat reeds in het algemeen Germaansch de ae in twee verscheidenheden voorkwam, m.a.w. dat evengoed als de i of j eene voorafgaande korte e maakte tot een' klank, die zich in onze taal als onvolkomen i voordoet, evenzoo reeds in overouden tijd die i of j de lange ae heeft gewijzigd tot een' klank, dien wij in onze tongvallen als ī, d.i. gerekte onvolkomen i, zouden kunnen aanduiden.

Toen nu vervolgens de tijd aanbrak (voor het Saksisch omstreeks de 7^de eeuw, voor het Oudnederfrankisch nog wat later), waarin de ae langzamerhand tot â overging, zal de ī zich in die gevallen gehandhaafd hebben, waarin zij zich tot dusverre gehandhaafd had; maar dat had zij zeker niet overal in dezelfde mate gedaan. Het onderscheid tusschen ae en ī moet gering genoeg geweest zijn om bij menig woord door analogie of ‘ausgleich’ uitgewischt te worden, evenals in vele dialecten het onderscheid tusschen de oorspronkelijke e en de e als umlaut der korte a is uitgewischt. In de buigingsvormen van hetzelfde woord zal dat wel meestal, zoo al niet altijd, het geval zijn geweest. Op deze wijze kunnen wij het verklaren, dat in het eene dialect meer woorden met ī (of dialectische varianten

[p. 5]

daarvan) zijn overgebleven, dan in het andere. In de eej en ā-streek, de ieë- en ēa-streek en de ae-streek zullen deze oude umlautsvormen zich door ī tegenover eej, ieë en ae zijn blijven onderscheiden, met de kans om daarmee ook nog in lateren tijd samen te vallen, toen dat in de â-, a^o- en òa- of óa- streken door het grootere klankverschil reeds moeielijker ging, ofschoon het ook daar blijkbaar niet onmogelijk was. In het Angelsaksisch waren lange ae en ī misschien reeds veel vroeger samengevallen, althans het schrift onderscheidt ze niet meer, maar gebruikt alleen de ae, terwijl de umlaut der uit korte a ontstane korte ae in het schrift door e wordt afgebeeld.

Door vroeger samenvallen van ī met ae konden er dus omstreeks de 8^ste eeuw tal van woorden voorkomen, waarin de toen uit ae ontstane â gevolgd werd door i of j en waarbij zich dus later weer, bv. in de 11^de eeuw, de i-umlaut kon voordoen. Deze jongere i-umlaut nu schijnt zich in het Westnederlandsch bij de â evenmin te hebben voorgedaan als bij de andere lange vocalen. Alleen in het Oostnederlandsch trad deze umlaut op, maar dáár was intusschen de â reeds in òa of ō overgegaan, waarvan de umlautsklank niet ê was, maar öä of eu. Die laatste umlautsklanken worden dan ook vooral (zoo al niet uitsluitend) aangetroffen in meervouds-, verkleinings-, comparatief-, superlatief- en werkwoordsvormen, waarin de oudere umlautsklank de meeste kans had gehad om door analogie weer tot â (òa of ō) over te gaan, en waar dat dan ook inderdaad het geval is in alle streken, die den jongeren umlaut niet kennen.

Tegenwoordig is in onze tongvallen de stand van zaken aldus. De oudere umlaut (ī of de varianten daarvan) ontbreekt geheel of nagenoeg geheel in de â- en de a^o-streek, maar onmiskenbare sporen er van (schoon niet altijd gemakkelijk te herkennen) treft men er van aan in de eej- en ā-streek, de ieë- en ēa-streek en de ae-streek. Een tamelijk groot aantal voorbeelden er van ievert de òa- en â-streek, en vooral de streek, waar òa, óa of ō heerscht. Tot die laatste streek is de

[p. 6]

jongere umlaut (öä of eu) beperkt, en zelfs nog tot een gedeelte van die streek, want op de grenzen van Zeeuwsch-Vlaanderen, in 't Zuid-Oosten van Zuid-Holland, in 't Oosten van Utrecht en het Westen van Noord-Braband komt deze umlaut niet voor, evenmin als in Drente, in het Noorden van Overijsel en in de Groningsche óa-streek. De jongere umlaut wordt dus alleen aangetroffen in Salland en Twente, in Gelderland (behalve in 't Westen van de Veluwe, in de Nederbetuwe en in de Tieler- en Bommelerwaard), in Limburg en in 't Oosten van Noord-Braband.

Bij onze Oostelijke dialecten met ouderen en jongeren umlaut tevens sluiten zich ook de tongvallen der naburige streken van Duitschland in alle opzichten aan. Voor Soest geeft Dr. F. Holthausen (Die Soester Mundart, Norden und Leipzig 1886 p. 6, 19 vlg.) als ouderen umlautsklank ae (als in 't Fr. père, 't Hd. Käse) op, door hem als ē³ duidelijk onderscheiden van den daar uit ai voortgekomen klank en evenzoo van den umlautsklank der gerekte korte a, die in het Soester dialect tot een' tweeklank geworden is (korte heldere i door eene toonlooze vocaal gevolgd). De jongere umlaut van de tot òa overgegane â is in dat dialect öä (omschreven als de eu van 't Fr. peur). Evenals in onze Oostelijke tongvallen het geval is, treedt ook dáár de oudere umlaut op ‘in isolirten formen, die kein ā mehr neben sich haben’, en de jongere ‘überall, wo in demselben paradigma oder in der wortbildung formen mit ā und ē³ neben einander standen’. Voor Mülheim a/d Roer geldt hetzelfde. Dr. E. Maurmann (Die Laute der Mundart von Mülheim a.d. Ruhr, Marburg 1889 p. 21 vlg.) geeft als ouderen umlautsklank ïă op, die, ook volgens hem, alleen voorkomt ‘in isolierten Formen, die kein ô (< ā) neben sich haben’. Deze ïă is in dat dialect ook de klank, die uit Germ. ai is voortgekomen, maar onderscheidt zich duidelijk van den umlautsklank der gerekte korte a, door hem als ê aangeduid. Naast dezen ouderen umlaut komt ook te Mülheim een jongere voor van de in òa overgegane â, namelijk öä, en wel ‘in allen Formen,

[p. 7]

welche unumgelautetes ô neben sich haben’. Beide geleerden echter zien in dien jongeren umlautsklank een ‘auf dem Wege der Analogie neu gebildeten’, terwijl ik hem daarentegen naar mijne boven voorgestelde hypothese als een langs phonetischen weg ontwikkelden klank kan beschouwen.

Voor zoover ik heb kunnen nagaan, stemmen de Zuidnederlandsche tongvallen in dezen, naarmate zij Westelijker of Oostelijker gesproken worden, geheel met die van het Westelijk of Oostelijk Noord-Nederland overeen.

Aan de Oudgerm. ae beantwoordt in West-Vlaanderen hier en daar eene heldere â, maar elders eene òa, evenals in Oost-Vlaanderen en Antwerpen. In Zuid-Braband wordt deze klank meestal als ō gehoord, soms (zooals te Leuven) als lange ü, terwijl in het Hageland en in Belgisch-Limburg de uitspraak ōë of ou is.

De jongere umlaut komt in Vlaanderen en Antwerpen in 't geheel niet voor; in Zuid-Braband schijnt het mij onzeker, of de ö-klank, dien de verkleinwoorden daar hebben, als verkorting te verklaren is of als umlaut van de ō, vóór die, zooals te Leuven, ü werd. Daarentegen heeft het Limburgsch ongetwijfeld den jongeren umlaut, als euë. Schōëp bv. heeft als verkleinwoord in het dialect van St. Truiden scheuepke (zie Winkler Dial. II, bl. 245).

Wat nu den ouderen umlaut betreft, de voorbeelden daarvan zijn voor het Westen uiterst zeldzaam en nemen toe naarmate men Oostelijker komt. Voor West-Vlaanderen geeft De Bo in zijn Westvlaamsch Idioticon alleen leeg op, als uitsluitend voor Nl. laag in gebruik. Kremer, dat Schuermans in zijn Alg. Vlaamsch Idioticon voor Antwerpen opgeeft, zal daar wel door Limburgsche kramers zijn ingevoerd. Komen wij nu tot het Oostvlaamsche Aalst, waar echter reeds een Brabandsch dialect wordt gesproken, dan treffen wij meer woorden met ouderen umlaut aan. Ph. Colinet (Leuv. Bijdragen I, bl. 21, 275) geeft op: liïch, greëf, eëring (= haring), keës, kreëmer, leëk (= bloedzuiger), scheër en den uitgang eër (uit āri). Voor het Zuid-Brabandsch

[p. 8]

van Leuven vermeldt L. Goemans (Leuv. Bijdragen II, bl. 28): liïch, gedwië, giëf, iëring, kiës, kriëmer, šiër, šiëper, vervië(r)t en den uitgang iër. Voor Hageland en Limburg voegt Schuermans er nog gebeere(n) bij, en bepaaldelijk voor Limburg geehonger, dat, volgens hem, in Zuid-Braband gierhonger luidt en daar dus met begieren in verband is gebracht. Met deze opgaven vergelijke men die voor Noordnederlandsche tongvallen in den tekst bij den taalatlas: Oudgerm. ae, II § 4-7.

In overeenstemming hiermee is in onze Mnl. geschriften het aantal woorden met umlaut zeer gering, vooral in het Hollandsch en Vlaamsch (zie Van Helten, Mnl. Spr. bl. 30-33), al vindt men er zelfs enkele bij Maerlant, die echter om het rijm ‘misselike tonghe in boeken’ zoeken moest, zooals leech, trege, wenen, een enkelen conjunctief met ē en eenige malen den uitgang ēre. Wat meer - schoon altijd nog naast vormen zonder umlaut - zijn zij bij Brabandsche schrijvers aan te treffen, zooals bij Boendale, Velthem en Heelu. Bij hen vindt men meer dan eens: geberen, geneme, genedich, geve, greve, kees, leech, scepere, trege, vertregen, ververen, ondedich, hele, mere, vermeert, drossete, ondersete, de conjunctieven were, queme, spreke, leghe, seghe, en het suffix ere. Natuurlijk zijn de Limburgsche schrijvers er nog rijker aan, zooals te zien is uit Dr. J.H. Kern, Limb. Sermoenen bl. 23-25; toch heerscht ook bij hen geene consequentie en komt ook reeds in Middellimburgsche geschriften een zelfde woord niet zelden zoowel zonder als met umlaut voor. Evenals in het Middellimburgsch treft men den umlaut ook aan in het zuiverder of min of meer gemengd Saksisch der middeleeuwen. Zoo heb ik uit de Saksische ‘Griseldis Histori’, door Dr. Gallée in dit Tijdschrift IV, bl. 19-35 uitgegeven, aangeteekend: greve, genedich, geneme, bequeem, meer (tijding), neeste, neeckten en nekenden, selich, ververen en de conjunctieven: queem, quemen, vernemen, geven, weer en weren. Zoo vond ik in de door W.R.E.H. Opzoomer uitgegeven levens der kloosterzusters van Diepenveen de conjunctieven: weer, weren, quemen, nemen, spreken, segen,

[p. 9]

ontsegen, beden, lesen, plege. De door Mr. S. Gratama ('s-Gravenhage 1894) uitgegeven Drentsche rechtsbronnen leveren de vormen: verreder, eerbēre of erbēre en de conjunctieven weer, weren, queme, neme, breke, steke en sete. Daarentegen trof ik in het Stadboek van Groningen slechts eene enkele maal kese, verreder, queme voor quame, were voor ware aan. Uit het feit, dat in de middeleeuwsche geschriften geen onderscheid wordt gemaakt tusschen ouderen en jongeren umlaut, daar beide door e worden weergegeven, make men niet de gevolgtrekking, dat de tegenwoordige öä uit eene oudere e zal ontstaan zijn; want evengoed als in al die geschriften de òa-klank door a werd afgebeeld, zal daarin ook de öä door e zijn weergegeven en dus slechts schijnbaar - uit gemis aan een afzonderlijk letterteeken - op dezelfde wijze als de oudere umlauts-e zijn afgebeeld. Hebben wij bij de Drentsche rechtsbronnen met zuiver Drentsch te doen en niet met eene eenigszins conventioneele taal, zooals men wel vooral in middeleeuwsche staatsstukken kan verwachten, dan zouden zij ons leeren, dat sinds de middeleeuwen het gebied van den jongeren umlaut door analogiewerking is ingekrompen, daar tegenwoordig in Drente alleen de oudere umlaut in eenige op zich zelf staande woorden wordt aangetroffen.

2. De â gevolgd door (u)w.

In enkele woorden werd de lange â (Germ. ae) gevolgd door eene w. Bevond die w zich aan het eind van het woord, dan was die reeds vóór den historischen tijd gevocaliseerd, om later geheel te verdwijnen. Zoo werden Oudgerm. *blaew, *graew, *laew, *hraew in het oudste Nederlandsch bla (Ohd. blâo, gen. blâwes, Mhd. blâ, Ags. blôe), gra (Ohd. grâo, gen. grâwes, Os. grê, Ags. grôeg), la (Ohd. lâo, gen. lâwes), ra (Ags. hrôew). Volgde op die w een klinker, dan ontwikkelde zich vóór die w eene u en kon de â verkort worden: vandaar blauwe, grauwe, lauwe, rauwe, wenkbrauw(e) (Ohd. brâwa, Mhd. brâwe, Ags. brôew) en klauw(e) (Onfr. clâwa, Ohd. chlâwa, Ags. clâ). Naar

[p. 10]

analogie van blauwe, enz. werd ook bla, enz. weder tot blauw. In geen enkelen Noordnederlandschen tongval missen tegenwoordig die woorden de (u)w. De verkorting der â, die in elk geval van jonger dagteekening is, vertoont zich daarentegen niet overal.

In het Friesch zouden wij in deze woorden eeuw of ieuw mogen verwachten. Uit het Oudfriesch zijn er slechts enkele bekend, namelijk grê en brê of brîë (wenkbrauw), en daarnaast blâw. Bij Gijsbert Japiks komt geen enkel woord meer met eeuw of ieuw voor; maar wel blauw, grauw, klauwe, en evenmin in het tegenwoordig Friesch, waarin echter, naar alle opgaven voor het Stads- en Landfriesch, de au in ou is overgegaan: blouw, grouw, klouwe. Alleen te Hindeloopen en op de eilanden Schiermonnikoog en Terschelling (althans op Oosterschelling) is de â lang: daar ten minste wordt blaauw gezegd. Al deze vormen met ou, ău, aau houd ik voor ontleend.

In het Westfriesch der eej- en ā-streek heeft zich de normale klank gehandhaafd. Dr. Boekenoogen (De Zaansche Volkstaal, bl. XXXIII) zegt: ‘Men hoort doorgaans eeu in greeuw, reeuw, wijnbreeuw, kleeuw. Ook hoort men fleeuw naast flauw, welk woord etymologisch nog niet opgehelderd is. Men zegt echter steeds blauw’. Ook wordt in Westfriesland kleeuwe(n) (= krabben) gezegd, en is ankleeuw (= enkel) onder invloed van kleeuw uit Ofri onklef (Ags. ancleow) verbasterd, evenals een in 't Oudnederlandsch en nu ook nog te Urk levend anklaauw. Nog geeft Dr. Boekenoogen verbreeuwen (= zijn gelaat vertrekken, verschieten, Mnl. verbraeuwen = verroeren) op. Ook breeuwen (= de naden dicht stoppen) is zeker Westfriesch, maar ‘door den invloed van de vele scheepstimmerwerven aan de Zaan of der van daar afkomstige werklieden’ nu over het geheele land verspreid, zoodat het als algemeen Nederlandsch kan beschouwd worden. Toch werd daarvoor in de 17^de eeuw te Amsterdam nog braauwen gezegd. Zie Dr. J.W. Muller, Tijdschrift IX, bl. 220-231, waar ook nog een ander, van (wenk)brauw afgeleid werkwoord braauwen (= de oogen der jachtvogels met naald en draad samen-

[p. 11]

hechten) besproken wordt, dat tegenwoordig in de valkenierstaal (bepaaldeliik van Valkenswaard) ook breeuwen heet en dat een Oostnoordbrabandsche umlautsvorm zou kunnen zijn of uit het Hoogduitsch (Mhd. brôewen) overgenomen.

Alleen naar het woord blauw is een algemeen onderzoek ingesteld, en daar dat in Oudfriesch, Landfriesch en Westfriesch met a of o wordt opgegeven, zou men kunnen betwijfelen, of het wel ooit ee heeft gehad, indien niet in ééne der beide opgaven voor Koedijk naast blaauw ook bleeuw werd vermeld. Aan deze alleenstaande opgave zou ik zeker niet veel waarde hechten, als die niet merkwaardig stemde met de beide opgaven blīw en bleejw voor Aalsmeer, waar ook greeuw, wainbreeuwe en kleeuw (ook ankleeuw) wordt gezegd. Overigens is, evenals te Hindeloopen, Schiermonnikoog en Oosterschelling, de a van blauw lang in de opgaven voor Midsland (op Terschelling), Ameland (naar ééne der beide opgaven), Tessel, Marken, Hoorn, Koedijk en Heiloo, en kort in die voor Wieringen, Vlieland, Beemster, Assendelft en Huizen. In andere plaatsen der eej- en ā-streek schijnt reeds blouw gezegd te worden, evenals in de ae-streek. Toch vind ik het woord in de opgave voor Koudekerke en Dirksland met korte a, in die voor Ouddorp zelfs met ae.

Lange â heeft het woord hier en daar in de â-streek, met name te Zoetermeer, korte a te Leiden en Naaldwijk, terwijl voor Rotterdam wordt opgegeven, dat de a bij dit woord ‘ligt tusschen de a als in vat en de a als in vaten’; maar voor andere plaatsen wordt ou opgegeven. In het Rijnlandsch en Kennemerlandsch, dat tot voorbeeld van de beschaafde uitspraak schijnt gestrekt te hebben, zegt men ou.

In de a^o-streek heeft Zeeuwsch-Vlaanderen en het Westen van Utrecht, even als ook Schoonhoven, blouw, en verder ook het Zuid-Odsten van Noord-Holland: 's-Graveland, Naarden, Weesp en Amstelveen; maar voor Amsterdam wordt door den een blouw, door den ander blăuw opgegeven. Ook de Waterlandsche opgaven (voor Durgerdam, Ransdorp, Broek en Edam) hebben blăuw, doch die voor Holysloot heeft blaeuw. Zeker is de

[p. 12]

uitspraak blouw te Amsterdam van jongeren datum. In 1584 werd er nog (volgens de Twespraack) met lange â blaau, graau, raau, paau gezegd, wat toen blijkbaar ook beschaafde uitspraak werd geacht, ten minste ook Van Heule geeft in 1633 die woorden met lange â op; en zelfs nog in 1805 meende Siegenbeek op grond van de uitspraak de spelling blaauw, enz. te moeten voorschrijven, al vond hij tusschen lange en korte a het verschil ook gering. In 1865 daarentegen schreef L.A. te Winkel: ‘de spelling blaauw, flaauw, enz. stelt eene uitspraak voor, die niet de gewone is, in het oor der groote meerderheid onaangenaam klinkt en stellig niet tot de beschaafde gerekend wordt.’ Hij schafte daarom die spelling af, maar bleef blauw, flauw schrijven, ofschoon de beschaafde uitspraak tegenwoordig ongetwijfeld blouw, flouw is, die in de â-streek analogie kan wezen naar trouw, rouw, enz. en in de a^o-streek de oorspronkelijke kan zijn.

Wat de òa- en â-streek betreft, laten de opgaven voor Urk en Veluwe mij in den steek; men mag er echter lange â vóór de labiale w, dus blaauw, verwachten; en dat wordt ook bevestigd door de opgaven voor de Nederbetuwe, waar men, van Maurik af tot Beesd toe, blaauw zegt.

In de òa-, óa- of ō-streek heerscht groote verscheidenheid in uitspraak. Blouw wordt gezegd in een deel van Groningen, namelijk in Hunzingoo (ofschoon voor Warfum blauw en blouw wordt opgegeven), in 't Westerkwartier (met het aangrenzende deel van Friesland: Stroobos, Burum en Kollum) en in de stad Groningen (dáár blōuw) met het Goorecht (doch blaauw te Haren). Daarentegen zegt men in Fivelgoo, Oldambt en Westerwolde blaauw of blăuw. Voor Saksisch-Friesland wordt blouw opgegeven: alleen voor Noordwolde blaauw. In Drente zegt men over het algemeen blòw of blouw, en dat laatste hoort men ook in Utrecht (doch blăuw te Wijk-bij-Duurstede), in Overijsel (doch blaauw te Steenwijk en Lemelerveld) en in het grootste deel van Gelderland. Ook daar beschouw ik, evenals in de a^o-streek, de ou als verkort uit òau, zoodat althans in Salland,

[p. 13]

Twente en de Graafschap de ou-uitspraak pleit voor de oorspronkelijke lengte van de â, want een woord met korte a, zooals dauw, schijnt er meestal au te hebben, ofschoon ook daarin de ou-uitspraak veld wint. Wij moeten dus aannemen, dat de verkorting er eerst heeft plaats gehad, nadat de â er tot òa was overgegaan. In Gelderland heerscht blaauw alleen (afgezien van de reeds besproken òa- en â-streek) in het Land van Maas en Waal (opgave voor Leeuwen), in de Bommeleren Tielerwaard (opgaven voor Varik en Deil) en bovendien ook, met wat kortere a, te Kuilenburg, waarbij zich in Zuid-Holland de vorm blaauw aansluit te Gorinchem en in de streek ten Westen daarvan, namelijk te Giesendam en Sliedrecht.

Het Oosten van Noord-Braband sluit zich met blòauw of blōuw (opgegeven voor Boksmeer, Uden, Zeeland, Deurne, Oosterwijk en Hilvarenbeek) bij de Overbetuwe, de Lijmers en het Rijk van Nijmegen aan. Voor Uden-Zeeland wordt (Onze Volkstaal I, bl. 171) ook klōuw en pōuw opgegeven. Komen wij echter Westelijker in Noord-Braband dan hooren wij overal blaauw, zooals te Heusden, Waalwijk, Woudrichem, Almkerk, Oosterhout, Breda (doch Hoeufft geeft blouw), Baarle-Nassau en Oud- en Nieuw-Gastel; of blăuw, zooals te Rijsbergen, Zevenbergen en Dinteloord. Geheel Limburg zegt blăuw, en daar zal dus de â verkort zijn, vóór zij nog òa geworden was.

Een tweede woord, waarnaar een algemeen onderzoek is ingesteld, is nauw, doch van dit woord is het twijfelachtig, of de a er oorspronkelijk wel lang is en of het wel aan het Gotische nêhws beantwoordt. Zeker is het, dat het nergens eeu heeft, behalve in ééne der beide opgaven voor Koedijk (met nout als een ook van elders, bv. van Aalsmeer en Moordrecht, bekenden bijvorm). Deze opgave meen ik evenzeer ter zijde te mogen stellen, als die van naeuw voor Ouddorp. Overigens heeft het woord overal aau of ău, waar men blaauw en blăuw vindt. Zelfs luidt het ook wel năuw, met korte a, in sommige streken, waar blouw of blōuw wordt gezegd, namelijk in Salland, Twente, de Graafschap, de Oost-Veluwe, den Veluwezoom, de Overbetuwe,

[p. 14]

het Rijk van Nijmegen, de Lijmers en het Oosten van Noord-Braband. Als naauw wordt het opgegeven voor Friezenveen, Gent-Herveld, Overasselt, Boksmeer, Uden-Zeeland, Bokstel, Hilvarenbeek en Tilburg.

Uit het feit, dat in het eigenlijk Saksenland alleen de lange â tot òa is geworden, maar de korte a onveranderd is gebleven, te willen afleiden, dat nauw daar dus wel eene korte a zal hebben en zich daarom van blouw onderscheidt, zou te voorbarig zijn, daar er alle reden is om te veronderstellen, dat het woord dáár, zooals ook in de aangrenzende streken, oorspronkelijk niet te huis behoort. Dat het woord Friesch is, durf ik evenmin te beweren als te weerspreken. In alle opgaven voor Friesland komt het voor als nouw, behalve in die voor Hindeloopen en Oosterschelling, waar ik het als naauw vind. Ook is het als naauw, nauw of nouw in gebruik in Holland en Zeeland, in Utrecht, in het Westelijk deel van Noord-Braband, ten Westen van de Meierij, en ook in het Westelijk deel van Gelderland (Nederbetuwe, Tieler- en Bommelerwaard). Westnederfrankisch is het dus zeker. Daarentegen heb ik van alle andere streken reden om te vermoeden, dat het woord er uit het Westen is ingevoerd.

In geheel Limburg (met Gennep inkluis) is het woord nog steeds zoogoed als onbekend: men gebruikt er eng of ing voor. Van Deurne in Noord-Braband luidt de opgave ook, dat het er niet gebruikt wordt. Voor andere plaatsen in Oostnoord-Braband wordt het wel opgegeven, maar in de uitdrukking ‘nauwe schoenen’ wordt het (voor Helmond, Eindhoven en 's-Hertogenbosch) met eng vertaald, en die vertaling komt nu ook verder in 't Oosten van ons land telkens voor, zoodat ik meen dat wij, waar in diezelfde streken ‘nauwe schoenen’ wordt opgegeven, met boekentaal of Hollandschen invloed te doen hebben. Met ‘eng’ wordt ‘nauw’ vertaald in de opgaven voor Alfen, Dreumel en 's-Heerenberg en in die voor de Veluwe (Renswoude, Scherpenzeel, Voorthuizen, Kootwijk, Garderen, Uddel en Elburg). In de Graafschap wordt ook ‘eng’ gezegd,

[p. 15]

zooals te Doetinchem, Winterswijk en Laren, of ‘kniepend’, zooals te Vorden en Gorsel, of ‘te klein’, zooals te Lochem. ‘Eng’ wordt verder opgegeven voor Holten, Wije, Den Ham, Oldenzaal, Almeloo, Hengeloo, Enschede, Hardenberg, en evenzoo voor Steenwijkerwold, terwijl voor Giethoorn ‘krap’, voor Oldemark ‘klein’ wordt vermeld. In Drente wordt ‘nauw’ door ‘eng’ vervangen in de opgaven voor Schoonebeek, Meppel, Dwingeloo Grolloo, Rolde en Borger; terwijl eindelijk ook in eenige opgaven voor Groningerland datzelfde ‘eng’ te vinden is: in die voor Sellingen, Stadskanaal, Hoogezand, Euvelgunne, Oldambt, Winsum, Hunsingoo. In die voor Grijpskerk staat ‘lutje schoenen’. Aan den klank, dien het woord in al deze streken heeft, is alzoo niet veel waarde te hechten.

Eindelijk is nog een algemeen onderzoek ingesteld naar het vreemde woord paus, uit pawes (zooals het in 't Mnl. luidt) en verder uit *pâbes, Grieksch-Latijn pâpas, waarin de uit b voortgekomen w geheel gevocaliseerd is. Het wordt over het algemeen, ook dáár, waar overigens aau of ău wordt gezegd, als pous uitgesproken. Uitdrukkelijk vermeld met korte ău vind ik het alleen voor Rotterdam, Sliedrecht, Ameide, Wieringen, geheel Waterland en Horst; met lange aau voor Appingedam, Oldambt, Finsterwolde, Hooge Smilde, Gorinchem, Hoorn en Ameland (tenminste in ééne der beide opgaven). Te Deurne schijnt men pèws te zeggen; te Heerlen wordt de Hoogduitsche vorm gebruikt, namelijk paaps met eene ‘a als in 't Hd. pabst’.

3. De â van het Praeteritum Pluralis bij sterke werkwoorden.

De pluralis van het praeteritum der sterke werkwoorden van de 4^de en 5^de klasse, die in 't Oudgerm. lange ae, in 't Nl. â heeft, is onderzocht voor de vormen kwamen, namen, spraken, aten, lagen, zagen en gaven. Daardoor is gebleken, dat in geheel Groningerland, in geheel Noord-Holland, in de â-streek van Zuid-Holland en in West-Utrecht (de a^o-streek) het meervoud zich naar het enkelvoud heeft gericht, zoodat het nu met

[p. 16]

korte a voorkomt als kwamme(n), namme(n), sprakke(n), atte(n), lagge(n), zagge(n) en gavve(n). Voor de Zaanstreek, en eigenlijk voor geheel Noord-Holland, zegt Dr. Boekenoogen (De Zaansche Volkstaal, bl. XIX): ‘In het meerv. van het praet. der sterke ww. van de 5^de klasse is de oude ê niet bewaard gebleven. De vormen zijn gelijk gemaakt aan die van het enkelv. en men zegt dus niet meer we gêve (gaven), maar (in navolging van ik gaf) we gavve. Evenzoo hoort men atte, brakke, kwamme, lagge, lazze, namme, sprakke, wazze, zagge en zatte voor aten, braken, kwamen, lagen, enz.’ Toch vermeldt hij nog stale naast stole en, als verouderd, kwieme. Voor De Zijpe vind ik nog - als alleenstaand - leege voor lagen opgegeven, voor Schermer en ook voor Amstelveen sproke in plaats van spraken. Voor Laren in 't Gooi heeft ééne der beide opgaven spreuken, geuven en eeten, maar voor de andere plaatsen in 't Gooi worden de vormen met korte a opgegeven. In Zuid-Holland heeft zich de analogievorm ook tot de eilanden (een deel der ae-streek) uitgestrekt. Voor Oud-Beierland zegt Dr. Opprel (Het dialect van Oud-Beierland, bl. 5): ‘Verkorting der oorspr. â vertoonen wij, zij brakke, sprakke, gavve, atte, enz.’ Alleen stelen heeft daar stole, maar ook in 't enkelvoud stool. Voor de stad Utrecht wordt naast namme(n) nog een zeldzamer nōme(n) opgegeven, als analogievorm naar het participium, zooals ook stool, stole(n) is.

De analogievorm met korte a heeft zich ook verspreid over Oost-Utrecht en geheel Gelderland, Overijsel en Drente; maar daar komen toch ook nog de normale of anderszins gewijzigde vormen voor. Wat Salland en de Graafschap betreft, geeft Dr. Gallée nâmen, brâken, stâlen, kwamen of kwémen, gaven, aten en maten op, die in elk geval toch niet meer de daar te verwachten òa hebben; maar Draaijer kent voor Deventer alleen stòalen en bròaken tegenover kwammen, nammen, brakken, sprakken, atten, laggen, zaggen en gavven, en de meeste opgaven voor andere plaatsen in de Graafschap, Salland en Twente stemmen daarmee in hoofdzaak overeen.

Bijna geheel vrij gebleven van den analogievorm met korte a

[p. 17]

zijn Friesland (de ieë- en ēa-streek), Zeeuwsch-Vlaanderen, Zeeland en de ae-streek van Zuid-Holland (met uitzondering van de eilanden, dus bepaaldelijk het Strandhollandsch en Oosthollandsch), waarbij zich de òa-streek van Gorinchem, de Vijf-Heerenlanden en het Oosten van de Alblasserwaard aansluit. Ook Noord-Braband en Limburg kennen de vormen met korte a bijna niet, en wanneer men ze daar zegt, zijn zij van elders ingevoerd. Toch vindt men lang niet overal de in die streken aan de Oudgerm. ae beantwoordende lange vocaal, daar daze soms óf verkort is, zonder daarmee nog ă te worden, óf voorkomt met umlaut (in welk geval wij eigenlijk met optatiefvormen te doen hebben), óf zich naar de vocaal van het participium heeft gericht, óf uit andere oorzaak gewijzigd is. Ook hebben in dezelfde streek de praeterita van al deze werkwoorden zich niet op dezelfde manier gewijzigd, zoodat wij van ieder dezer afzonderlijk den vorm moeten opgeven, waarbij wij de opgaven met korte ă kortheidshalve achterwege laten.

Kwamen mist in 't Friesch de w (Ofr. kômon met ó vóór nasaal) en komt over 't algemeen als kāmen voor, maar voor Oosterschelling wordt kōmen, voor Hindeloopen kòamen opgegeven en voor Rottevalle de verkorting kommen. In Zeeland en in 't Oosten van Zuid-Holland wordt kwaeme(n) gezegd, dat ook voor Spakenburg wordt opgegeven, en - als alleenstaande opgave in 't Westen van Overijsel - ook voor Eesveen, waar ae = ă is. Kwåme(n) is de vorm in Zeeuwsch-Vlaanderen en ook te Schoonhoven. Kwòame(n) is over het algemeen de Noordbrabandsche vorm, die ook wordt vermeld voor Kuilenburg, Wijk-bij-Duurstede, Doorn, en verder nog voor Horst. Kwâme(n) vind ik voor een paar plaatsen in Noord-Braband (Grave, Boksmeer en Baarle-Nassau), voor Leeuwen in 't Land van Maas en Waal en voor Roermond. In Zuid-Limburg ontbreekt de w en zegt men kòame(n) te Heerlen en Valkenburg, koume(n) te Sittard. Alleen in de opgave voor Zelhem vind ik den vorm kwēmen, die door Dr. Gallée als algemeen Saksisch naast kwamen en (voor Twente) kwammen wordt gestempeld, en die mij voor-

[p. 18]

komt uit den umlautsvorm kweumen (of kwöämen) ontstaan te zijn. De Twentsche vorm kwammen strekt zich, naar mijne opgaven, ook over Salland en de Graafschap uit.

Namen wordt voor een deel van Friesland (Koudum en Molkwerum, Barradeel, Deinum en Beetsterzwaag) als nāmen, voor een ander deel (Tzum, Hallum, Rottevalle, Bakkeveen en Oosterschelling) als nommen opgegeven, en voor Hindeloopen als nòamen. Het Ofri. had nômin met ô vóór nasaal. De ae-streek, althans Zeeland, het land van Woerden en het Strandhollandsch, heeft naeme(n). In Zeeuwsch-Vlaanderen (en ook te Schoonhoven en te Durgerdam) zegt men nåme(n). Een vorm nōme(n), die wel als analogie naar het participium op te vatten zal zijn, wordt opgegeven voor een paar plaatsen in de Nederbetuwe (Maurik en Beesd), voor Wijk-bij-Duurstede, Hemmen, Leeuwen, en ook voor een paar plaatsen in Noord-Braband (Waalwijk, Grave en Boksmeer), waar de ō evengoed de normale, dáár aan Nl. â beantwoordende, vocaal kan zijn. Overigens heeft Noord-Braband nâme(n) (vooral in 't Westen) en nòame(n) (vooral in 't Oosten), ook wel verkort tot nomme(n) (Bokstel en Deurne). Terwijl nòame(n) verder nog wordt opgegeven voor Doorn, Kuilenburg, Gorinchem en Deil, vind ik den verkorten vorm nomme(n) in de opgaven voor Diedam, Zelhem en Gorsel. Een optatiefvorm nöämen of neumen (met eu voor öä als umlaut van òa) wordt voor Ootmarsum, Lutten en Eesveen opgegeven en verder voor een paar plaatsen in Drente: Havelte, Zweeloo, Beilen en Smilde. In Limburg heerscht de daar regelmatig aan Nl. â beantwoordende klank, nameljik nòame(n) te Horst, Heerlen en Valkenburg, nōme(n) te Roermond, noume(n) te Sittard.

Spraken komt (ofschoon met den bijvorm sprutsen) in 't Landfriesch regelmatig als sprieken of sprieëken voor, en te Hindeloopen even regelmatig als spreeken (naast den verkorten vorm sprekken). Ook in 't Ofri. was het sprêkin. Spraeke(n) hoort men in de ae-streek, språke(n) in Zeeuwsch-Vlaanderen. Een analogievorm naar het participium, sprōke(n), wordt opgegeven voor Wijk-bij-Duurstede, Hemmen, Leeuwen en, als weinig gebrui-

[p. 19]

kelijk (omdat het werkwoord zelf daar, even als ook elders, weinig gebruikt wordt), ook voor de Drentsche dorpen Roden en Eelde en het naburige Haren. Waar in Oostelijk Noord-Braband (Grave, Bokstel en Deurne, en ook te Waalwijk) sprōke(n) gezegd wordt en niet, zooals gewoonlijk, spròake(n), zullen wij wel met de ō-uitspraak der lange â te doen hebben, doch in 't Westen (Oosterhout, Breda en Gastel) zal veeleer eene ō naar analogie van het deelwoord moeten worden aangenomen. Spròake(n) komt verder voor te Doorn, Kuilenburg, Deil en Ede; en de verkorting sprokken te Drempt, Zelhem, Apeldoorn, Haaksbergen, Delden en Ootmarsum. Ook van dit woord komt een met neumen te vergelijken optatiefvorm spreuken (ook spröäken, spruiken of spröken gespeld) voor, en wel te Denekamp, Avereest, Lutten, Eesveen, en verder in Drente: te Havelte, Zweeloo, Beilen, Smilde, Wapse en Eekst. In Limburg zegt men špròake(n) te Heerlen en Valkenburg, špröke(n) te Roermond en šprouke(n) te Sittard.

Aten luidt in 't Landfriesch regelmatig ieten en te Hindeloopen eeten. De ae-streek heeft aete(n) en Zeeuwsch-Vlaanderen åte(n). In Noord-Braband zegt men âte(n) of òate(n), alleen te Waalwijk ōte(n); en verder wordt òate(n) nog opgegeven voor Giesendam, Gorinchem, Kuilenburg, Doorn en Woudenberg. Oostelijker zegt men gewoonlijk atte(n), maar de opgaven voor Apeldoorn en Dieren luiden âte(n). In Limburg vindt men òate(n) te Gennep, Valkenburg en Maastricht, õte(n) te Horst, Venloo, Stamprade, Roermond (doch daarnaast âte(n)) en Heerlen, en oute(n) te Sittard.

Lagen is in 't Landfriesch leien, d.i. analogievorm naar den singularis lei (uit lag); zelfs het Bildt heeft laeien uit het Friesch overgenomen, en misschien is dat ook wel een Noordhollandsche vorm, al vind ik hem nergens opgegeven, daar in elk geval te Amsterdam nog lēj voor lag, lēje(n) voor lagen gezegd wordt, wat de daar heerschende verwarring van liggen en leggen in de hand heeft gewerkt, omdat lēje(n) en leien er ook is ontstaan uit leiden voor legden. Schiermonnikoog onderscheidt zich van het overige Friesland door lieǵen, met normale ie, en heeft ook in 't enkelvoud lieg den klinker van 't meervoud aangenomen.

[p. 20]

De ae-streek heeft laege(n), Zeeuwsch-Vlaanderen låge(n). De vorm lòage(n) wordt opgegeven voor Kuilenburg, Maurik, Amerongen en Amersfoort en verder voor Noord-Braband, ofschoon dáár ook wel lâge(n) voorkomt, zooals ook voor Putten en Renswoude wordt opgegeven. In Limburg hoort men lòage(n) te Weert, Grevenbicht, Amstenrade, Gronsveld en Maastricht, lōëge(n) of lōge(n) te Venloo, Gratham, Neeritter, Buggenum, Oorsbeek, Heerlen en Valkenburg, en louge(n) te Sittard.

Zagen, in 't Ofri. nog sêgin, luidt in 't Landfriesch sēaǵen, maar op Westerschelling sāǵen en in de Dokkumerwoudstreek saeǵen, zooals Siebs ook voor Schiermonnikoog opgeeft, ofschoon mijne opgave voor dat eiland sēaǵen heeft. Deze ēa beantwoordt blijkbaar aan Germ. au, Nl. oo en is zelf, evenals die van het enkelvoud sēach, analogievorm naar flēach, flēaǵen, opgewekt door de gelijkheid van het praesens sjuch en fljuch der werkwoorden sjen (zien) en fljenne (vlien). Een soortgelijke analogievorm, maar met zachte lange ō, kan zōgen zijn, dat voor Deventer, het Geldersche Laren, Vorden, Gorsel, Epe, Vaassen en Voorst wordt opgegeven. De ae-streek heeft zaege(n), Zeeuwsch-Vlaanderen zåge(n). Voor Friezenveen, Almeloo, Hengeloo en Eibergen vind ik den umlautsvorm zöägen, maar voor Kuilenburg, Amerongen, Maurik en Hedel zòage(n), dat ook de vorm voor Noord-Braband is, al komt daarnaast ook zâge(n) voor. In Limburg zegt men zòage(n) te Neeritter, Grevenbicht, Amstenrade, Heerlen, Gronsveld en Maastricht, zōge(n) te Venloo, Weert, Roermond, Oorsbeek en Valkenburg en zouge(n) te Buggenum en Sittard.

Gaven, in 't Ofri. joven (voor *jêven), heeft in 't algemeen Landfriesch joeǵen; maar voor Hindeloopen, Oosterschelling, en ook voor Surhuisterveen wordt jooǵen opgegeven, en voor Schiermonnikoog jüoegen of jüegen. Ook het praeteritum sing. van 't ww. joen is over 't algemeen joech, vermoedelijk analogievorm naar sloech, sloeǵen van slaen. De ae-streek heeft ook hier ae, zooals de å-streek van Zeeuwsch-Vlaanderen å heeft, evenals Schoonhoven. Gaven wordt opgegeven voor Renswoude, Nijkerk, Putten, Elspeet, Apeldoorn en Rheden, gòave(n) voor Giesendam,

[p. 21]

Gorinchem, Kuilenburg, Deil, Wijk-bij-Duurstede, Amersfoort, Woudenberg, Nijmegen en voor de meeste plaatsen in Noord-Braband. Enkele hebben daar gâve(n) (zooals Oosterhout en Baarle-Nassau), andere gōve(n) (zooals Waalwijk en Grave, en ook Leeuwen en Overasselt). In Limburg zegt men gòave(n) te Gennep, Horst, Grevenbicht, Amstenrade, Gronsveld en Maastricht, gōve(n) te Venloo, Gratham, Neeritter, Buggenum en Roermond (daar ook gâve(n)) en gouve(n) te Sittard en Oorsbeek.

4. De â van Maandag.

Het woord maan (Os. Ohd. mâno, Mhd. mâne, Ags. Ofri môna) is op zich zelf niet voor alle tongvallen onderzocht, maar wèl de samenstelling Maandag, waarin de â over het algemeen denzelfden klank heeft als de â van andere woorden in de verschillende streken: dus Maandag in de â-streek, Maendag in de ae-streek, Måndag in de å-streek en Mòandag, zoowel in de òa- en â-streek, als in de òa-, óa- of ō-streek; natuurlijk in de laatste hier en daar Mōndag, en zoo ook op Urk, waar ook in gōn en stōn vóór de n eene ō gehoord wordt. Opmerkelijk is het alleen, dat voor sommige plaatsen in Noord-Braband - niet voor alle - een vorm met verkorte òa wordt opgegeven, dus Mòndag (voor Tilburg, Eindhoven en Uden-Zeeland), en daarnaast Măndag (voor Dussen). Ook voor Nijmegen wordt Mòndag opgegeven, en voor Alfen en Dreumel Moindag.

De verkorting vindt men ook in 't Friesch, maar daar is de vocaal ook verder gewijzigd. Tegenover gân en stân vindt men in 't Oudfriesch, evenals in 't Angelsaksisch, môna, met ô vóór de nasaal, en daarom ook Mônendei, en zelfs met verkorting Monnadei. In overeenstemming daarmee is dan ook moánne of mōene in het Landfriesch, mōne op Schiermonnikoog, en evenzoo in de opgave voor Bergum Moándeĭ, voor Terschelling Moandeĭ, terwijl de verkorte vorm Mondeĭ te Schiermonnikoog wordt gebruikt. Overigens wijkt het Landfriesch af met Mandeĭ of Mandjĭ (voor Sneekerland, Barradeel, Tzummarum en de

[p. 22]

Dokkumerwoudstreek) en Mendeĭ (voor Bakkeveen). Misschien is dat een jongere vorm tusschen het Friesche Mondeĭ en het Nederlandsche Maandag in, met Friesche verkorting en Nederlandschen klinker. Toch is ook een Oudfriesch mâna (met â evenals gân, stân) naast môna denkbaar. Opmerkelijk is dan ook in Saksisch-Friesland een vorm als Mèndag (te Wolvega, Tjalleberd en St. Johannisga), waarin de è de daar algemeen aan gerekte korte a beantwoordende klank is. De gerekte korte a is ook ae in 't Westen van Drente en den Noordwesthoek van Overijsel, en in overeenstemming daarmee hoort men te Meppel, Oldemark, Giethoorn, Steenwijk en Steenwijkerwold Maendag.

In de eej- en ā-streek van Noord-Holland heeft men, evenals bij gaan en staan, eene ā vóór de n, en zegt men dus, naar alle opgaven, maan. Een vorm meen, dien Dr. Boekenoogen (De Zaansche Volkstaal bl. XIX) opgeeft, wordt van elders niet bevestigd. Al mijne opgaven voor 't Westfriesch hebben dan ook, zooals te verwachten was, Maandag, en daarmee komen ook de opgaven voor het Gooi (Hilversum en Laren) overeen, die Mòandag hebben, met Utrechtsche òa voor â. Daar de Zuidhollandsche eilanden door â of òa vóór nasaal, tegenover den overigens regelmatigen ae-klank, zich van de Zeeuwsche ae-streek onderscheiden, die ook vóór nasaal eene ae heeft, kan het dus geene verwondering wekken, dat voor Ridderkerk, 's-Gravendeel en Westmaas Mòandag, voor Oud- en Nieuw-Beierland Maandag wordt opgegeven.

5. De â van Zaterdag en Paschen.

Daar Zaterdag ontstaan is uit Sâturnidag, kan men in dit woord eene lange â verwachten, die dan weer in verschilende tongvallen vóór tr verkort zou kunnen zijn. Uit de vormen Zaterdag in de â-streek, Zåterdag in de å-streek en Zaeterdag in de geheele ae-streek (alleen wordt Saterdag en Soterdag opgegeven voor Ouderkerk aan de IJsel) kan dat na-

[p. 23]

tuurlijk niet blijken, omdat dáár de lange en de oorspr. korte maar gerekte a aan elkaar gelijk zijn geworden, en evenmin uit Zòaterdag in de òa en â-streek (Nederbetuwe, Zuiderzee-Veluwe en Urk), omdat dáár hetzelfde het geval is. Wèl echter blijkt het uit den vorm Zòaterdag in de òa-, óa of ō-streek. Deze heerscht in die streek overal; in 't Oosten van Utrecht, in geheel Gelderland, in geheel Overijsel (maar Zaterdag in de opgaven van Kuinre en Blokzijl), in geheel Drente, in geheel Groningen (maar Zåterdag in de opgave voor Grijpskerk) en in het Saksische gedeelte van Friesland. Ook Limburg heeft òa of de varianten daarvan, zooals Zōterdig te Oorsbeek, Zōëterdig te Valkenburg, waarnaast Zòadeštig te Heerlen. In Noord-Braband is Zòaterdag de gewone vorm; maar de verkorting Sotterdag wordt opgegeven voor Eindhoven en Helmond, en Zatterdag voor Dussen. In Salland, Twente, de Graafschap en Limburg nu zou het woord Zaterdag hebben moeten luiden, als het korte a had gehad.

Die lange a doet zich ook buiten ons land voor. In Westfalen heerscht de vorm Såterdag (volgens Fr. Woeste, Wörterbuch der Westfälischen Mundart, Norden 1882 in voce), te Werden Sôtersdach (volgens Dr. Franz Koch, Die Laute der Werdener Mundart, Aachen 1879, p. 14), en te Mülheim aan de Roer Sôëterdag (volgens Emil Maurmann, Die Laute der Mundart von Mülheim a.d. Ruhr, Marburg 1889 p. 21).

In het Landfriesch is het anders. Het Oudfriesch had Saterdei evenals het Ags. Saeterdaeg (ook Saeternesdaeg) en in overeenstemming daarmee vindt men voor de Dokkumerwoudstreek en Bakkeveen Saterdeĭ opgegeven; maar reeds komt in 't Oudfriesch de uitdrukking a sunna êwenda (= op zonavond) voor, die tot *sn-êwen samensmolt en, met breking, tot *snjiwwen, later snjoen (vgl. joen voor éwend). Dat snjoen nu vindt men bij Gijsbert Japiks en ook in de opgaven voor Bergum en Schiermonnikoog, ofschoon Siebs voor dat eiland snîoen vermeldt d.i. *snêwend zonder breking, zooals wij ook als ouderen vorm van het voor Barradeel opgegeven sneĭn en misschien ook van

[p. 24]

het voor Tzummarum, Sneekerland en Lemsterland opgegeven sneun mogen aannemen. Op Terschelling daarentegen zegt men snjong met breking en gutterale n.

Voor de eej- en ā-streek (Zaanstreek, Westfriesland en de eilanden) hebben de opgaven zonder uitzondering Zaterdag (op de eilanden Saterdag); maar Dr. Boekenoogen (De Zaansche Volkstaal bl. XIX) geeft Zeeterdag op, dus met den aan onze lange â beantwoordenden klank. Onwaarschijnlijk is het niet, dat die klank de oorspronkelijke in deze streek is, maar nu vrij algemeen door den Hollandschen verdrongen, daar het Gooi dezen klank nog heeft: voor Hilversum wordt Zeeterdag, voor Laren Zaeterdag opgegeven.

Ongetwijfeld had bij de invoering in onze dialecten ook reeds lange â het woord Paschen (uit Mlat. Pascha + datief-n), dat echter niet voor alle tongvallen onderzocht is. Zelfs het Landfriesch heeft Pēaske, naast Pâiske te Schiermonnikoog en Pàskn te Hindeloopen (zie Siebs, Zur Geschichte der Engl.-Fries. Sprache p. 67 f.) Terschelling sluit zich met Paaske bij het Westfriesch van Noord-Holland aan. Het Groningsch heeft Pòas of, zooals in 't Oldambt en Westerwolde, Pòaske (zie Molema, Wdb.), doch dat leert ons niets aangaande de oorspronkelijke lengte der a. Wèl doet dat de òa van Pòasen of Pòasken in Salland, Twente en de Graafschap, die op lange a wijst, en evenzoo de òa van Pòaše in het Roermondsch. Evenzoo wijst op lange a Påsken in Westfalen (zie Fr. Woeste, t.a.p.) Pôeše te Mülheim aan de Roer (zie E. Maurmann, t.a.p.) en Pòaskfuir te Soest (zie Dr. F. Holthausen, Die Soester Mundart, Norden 1886, p. 19). Trouwens ook het Fransch heeft lange a in Pâque uit Pâsque.

6. De â van, vragen, hij vraagt, vraagde, gevraagd.

Het zwakke werkwoord vragen heeft, naar het mij voorkomt, in alle tongvallen van ons land een uit Germ. ae (Nl. â) voortgekomen klank, ook in het Landfriesch. Tegenover Dr. Van

[p. 25]

Helten (Altostfries. Gramm. p. 6) neem ik niet een Ofri. fregia (uit fragia) aan, maar frêgia, waaruit de Nieuwfriesche vormen zich volkomen laten verklaren, als wij bedenken, dat het umlautsvormen zijn, zooals bij laag, waarmee vragen in 't Landfriesch over het algemeen goed overeenstemt. In bijna alle opgaven is de inf. freeǵje, 3 pers. sing. van 't praesens freeǵet, praet. freeǵe, part. freeǵe. Eigenlijk zouden zij dus met ēa moeten geschreven zijn, zooals de opgaven voor Sneekerland en Lemsterland doen; maar ook leeg schrijft men meestal met ee. Voor Schiermonnikoog, dat lieg heeft, vinden wij ook hier frieǵjen, frieǵe; en die ie mochten wij ook voor Terschelling verwachten, maar Westerschelling heeft freie, praet. freǵǵe en voor Oosterschelling luidt de opgave: frèǵe frèǵet, froeǵ, frèǵed (‘met è als in père’). Zoowel die ae-klank, als de d van 't part. en de onregelmatige sterke vorm van het praet., die in 't Landfriesch geheel onbekend is, bewijzen, dat wij hier een verbasterd Hollandsch hebben. Hindeloopen onderscheidt zich ook bij dit woord weder eigenaardig van het Landfriesch. Naast freeǵje heeft het friǵje en frijje, naast freeǵet ook friǵǵet, naast freeǵe ook friǵǵe. Ook voor Deinum wordt naast het praet. freeǵe nog friǵǵe opgegeven. Wij hebben hier dus te doen met de verkorting der ī, die, als nieuw bewijs hoe dicht het Hindeloopensch bij het oud Westfriesch staat, teruggevonden wordt in 't Enkhuizensch vrīëge, vrīëgt, (vroeg), vrīëgd.

In de eej- en ā-streek zou men nu verder vreege(n), vreegt, (e)vreegd mogen verwachten, maar dat wordt alleen opgegeven voor Marken en voor Aalsmeer. Daarentegen hebben Westfriesland en de Zaanstreek het Hollandsche vrage(n), dat in het Gooi ook te Huizen gebruikt wordt, tegenover het Utrechtsche vròage(n) te Hilversum en Laren. De ae-streek heeft eenstemmig vraege(n) zooals de å-streek vråge(n) en de â-streek vrage(n) zonder eenig spoor van umlaut. In de òa- en â-streek (Nederbetuwe, Zuiderzee-Veluwe en Urk) moet vóór de gutturaal eene a gevonden worden, en de opgaven luiden dan ook inderdaad vragen. Uddel en Scherpenzeel sluiten zich daarbij aan.

[p. 26]

In de òa-, óa- of ō-streek heeft het woord overal den klank òa, óa of ō, dien men er verwachten mag, en nergens umlaut, waarom dan ook niet als in 't Landfriesch een grondvorm fraegjan (frâgjan) moet worden aangenomen, maar frâgôn, zooals in 't Oudsaksisch, of frâgên, zooals in 't Oudhoogduitsch.

In overeenstemming daarmee moest ook de 3 pers. sing. van het praesens den umlaut missen, maar dat is in een gedeelte van deze streek niet het geval. Blijkbaar heeft daar analogie naar slaapt gewerkt, want ook de klinkerverkorting, die daarbij voorkomt, doet zich ook bij vraagt voor. Men vindt vrög (de t is aan 't einde verdwenen) te Ootmarsum, Denekamp, Nieuw-Leuzen (waarvoor eigenlijk vròg wordt opgegeven), te Avereest, Dalfsen, Lemelerveld, Zwolle en verder overal in Salland, Twente, de Graafschap en het Oosten van de Veluwe (bv. te Apeldoorn).

Zuidelijk langs de IJsel heerscht de variant vrug: te Vorden, Zelhem, Drempt, Doesburg, aan den Zoom te Dieren en Ellekom, en in de Lijmers (Diedam). Afwijkend is de opgave vreeg(t) voor Hemmen in de Overbetuwe en Leeuwen in 't Land van Maas en Waal. Verder vertoont zich de umlaut nog slechts in Limburg, met vröäg(t) te Gennep en Neeritter, vrüeg te Venloo, vreug(t) te Roermond, vreeg(t) te Sittard en vrieëgt te Heerlen. De t wordt over het algemeen in Limburg weggelaten, behalve wanneer het volgende woord met een' klinker aanvangt. In Noord-Braband is Hilvarenbeek de eenige plaats, waarvoor vreugt (doch naast vròagt) wordt opgegeven.

Ten Noorden van de streek, waar wij den umlaut vonden, doet zich, evenals bij slaapt, klinkerverkorting zonder umlaut voor, en wel in den vorm van korte a. De Zuidelijkste plaatsen, waarvoor een vorm vrag wordt opgegeven, zijn Lutten, Zuidwolde, IJhorst, Staphorst, Rouveen, Steenwijk en Eesveen. Verder wordt vrag gezegd in geheel Drente (want eene op zich zelf staande opgave vrög voor Beilen laat ik buiten rekening) en in het Saksische Friesland (opgave voor Noordwolde) vragt. In Groningerland heeft Westerwolde vrag en de rest van Groningerland vragt. Dat daar niet vregt gezegd wordt, evenals

[p. 27]

slept, is hieruit te verklaren, dat het Friesch wèl slept had, maar freeget en niet fregt.

Van het oude sterke werkwoord, dat naast frâgôn heeft bestaan en dat bij ons vrien (of, met j-suffix, vriggen), praet. vrag, vrâgen, part. gevregen (of met analogievorm gevrogen) had moeten luiden, vind ik in geen enkelen tongval eenig spoor. Toch wordt het werkwoord niet overal regelmatig zwak vervoegd. Wèl zijn de vormen vraagde, gevraagd nog overal of bijna overal in gebruik met de daaraan in elke streek eigen vocaal (dezelfde als bij vragen), maar het oude praet. is in verreweg het grootste deel van ons land door een sterken analogievorm verdrongen, en in het Westen van ons land ook het participium.

Naar analogie van sloeg, droeg vindt men overal (behalve in het Landfriesch) als meest gewonen vorm vroeg of varianten daarvan: vrôeg, vroog, vroug en met umlaut vruug, vreug of vrög, vruig. Een andere analogievorm, naar sliep, liet, is vrieg (met de variant vreeg en de verkorting vrig), die bepaald aan Salland, de Graafschap en de Oost-Veluwe eigen is, maar ook voor Elburg, Zwolle, Kampen en Vollenhove wordt opgegeven.

Een zwak vròagde komt nog het meest voor in Oost-Utrecht, het Rijk van Nijmegen, de Bommelerwaard, N.-Braband en vooral in Limburg, waar het de meest gewone schijnt te zijn. Een vorm vraagde is, naast een meer gewoon vroeg, in N.-Holland nog gebruikelijk, terwijl vraegde in de ae-streek, vooral in het Strandhollandsch, met vroeg om den voorrang strijdt; maar elders wordt de zwakke vorm slechts bij uitzondering gehoord.

Het deelwoord, dat te Horst tot gevragd verkort is, heeft den zwakken vorm met normale lange vocaal in het geheele Oosten van het land behouden, behalve in het Noorden van Overijsel, waar met regelmatig lange vocaal doch sterken uitgang evròagen gezegd wordt (met opgaven voor Lemelerveld, Rouveen, Staphorst en IJhorst) of, met umlaut, evröägen (opgaven voor Eesveen en Steenwijk). Gevròage(n) hoort men ook in het Utrechtsch (te Utrecht, Loenen, Doorn, Wijk-bij-Duurstede) en te Leeuwen in het Land van Maas en Waal. In het Zuidwesten van ons

[p. 28]

land is zeer gewoon een analogievorm naar bewogen, gebogen, gelogen, enz., namelijk (g)evroge, dien men gebruikt in 't Westen van N.-Braband (opgaven voor Oosterhout, Zevenbergen, Ouden Nieuw-Gastel en Dinteloord; ook ééne voor 's-Hertogenbosch), in Zeeuwsch-Vlaanderen (opgaven voor Kadzand, Sluis, Aksel en Hulst) en verder in de geheele ae-streek (opgaven voor de plaatsen op de Zeeuwsche en Zuidhollandsche eilanden, voor Sliedrecht, Gouda en Katwijk). Ook te Hilversum zegt men evroge(n), maar te Laren en Huizen met umlaut evreuge(n): een vorm, dien ik ook nog voor Uddel opgegeven vind.

Een analogievorm naar vroeg is (g)evroege(n). Deze komt ook in de ae-streek voor (te Oostvoorne, Bergambacht, Moordrecht, Noordwijk) en verder ook in geheel Zuid- en Noord-Holland. In de â-streek vind ik dien in opgaven voor Waddingsveen, Aarlanderveen, Oudshoorn, Haarlemmermeer, Beverwijk en Heemskerk. In de eej- en ā-streek wordt deze vorm voor verreweg de meeste plaatsen (ook voor Aalsmeer) opgegeven, maar Marken heeft evreegd, Enkhuizen vrīëgd en Tessel en Vlieland fraagd. Eindelijk vind ik gevroege(n) nog te Amstelveen, Groot-Ammers, Maarsen, Loosdrecht, de Vuursche, Eemnes en Ede.

7. De a van praten.

Bij het woord praten doet zich de vraag voor, of wij met eene oorspr. lange of eene oorspr. korte a te doen hebben. Mocht praten een echt Friesch woord zijn en niet uit de schrijftaal of algemeene spreektaal in het Landfriesch ingevoerd - ik houd het echter niet voor Friesch - dan zou de klank dáár voor eene korte a pleiten, want het luidt er prate(n), zelfs op Schiermonnikoog, en ook in het Bildt, ofschoon daar ook praete(n) er naast bestaat. Ook in het Noordhollandsch van de eej-en ā-streek pleit de vorm prate(n), als die ook daar niet uit de schrijftaal of de Hollandsche spreektaal is ingevoerd, eer voor korte dan voor lange a, evenals de aan het Oost-Utrechtsch ontleende vorm pròaten in 't Gooi (opgegeven voor Laren en Hilversum)

[p. 29]

Dat het woord korte a kan gehad hebben, valt op te maken uit het Eng. prattle, Hd. prasseln.

In de ae-streek is het onderscheid tusschen lange en gerekte korte a uitgewischt, zoodat uit den vorm praete(n), die daar gewoonlijk gebruikt wordt, niets is af te leiden. Overigens kan het wel zijn, dat het woord ook dáár niet inheemsch is, omdat er pròate(n) naast wordt opgegeven, en wel voor Arnemuiden, Nisse, Heinkenszand, Westmaas en Sliedrecht. Voor Zuidland en Nieuw-Beierland wordt prate(n) opgegeven, voor Ouderkerk aan de IJsel prate(n) en praete(n). In de å-streek zegt men pråte(n), in de â-streek prate(n), wat ons niet nader inlicht omtrent den oorsprong der a. Evenmin baat ons het feit, dat men pròate(n) zegt in Noord-Braband, op de Veluwe langs de Zuiderzee en aan den Zoom, op Urk, in de Nederbetuwe, de Tieler- en Bommelerwaard, het Land van Maas en Waal, het Rijk van Nijmegen, de Lijmers, tot Terborg, Doesburg en Zutfen toe, en verder in geheel Groningerland, behalve in Westerwolde.

De vorm pròate(n) voor Venloo, Roermond, Buggenum, Valkenburg, Gronsveld en Maastricht zou voor eene lange a pleiten, als wij het woord inderdaad voor Limburgsch mochten houden; maar terwijl in ééne opgave voor Roermond pròate(n) gevonden wordt, lees ik in de andere: ‘praten komt niet voor’, en werkelijk is het dan ook in de opgaven voor Neeritter, Grevenbicht, Oorsbeek, Amstenrade, Sittard en Heerlen door andere woorden, met name door kalle(n), vervangen. De Limburgsche vorm kan ons dus niets leeren; maar opmerkelijk is het, dat in de Stellingwerven, Schoterland en Aengwirden, waar de korte a als ae klinkt, pròaten, dus met lange a, wordt gezegd, evenals te Meppel en in den Westhoek van Overijsel, waar de gerekte korte a ook ae werd. Ook Twente, Salland, de Graafschap en de Oost-Veluwe zeggen (ofschoon kujeren daar meer gebruikelijk is) pròaten, evenals Westfalen (zie Fr. Woeste, Wtb. in voce pråteln = ‘schwatzen’), terwijl het daar praten had moeten zijn, als de a er kort was geweest.

Alzoo schijnt het Saksisch lange a te hebben gehad; voor

[p. 30]

het Friesch is korte a mogelijk, als het woord Friesch is, wat ik betwijfel. Hetzelfde begrip althans wordt in het Friesch ook uitgedrukt door het, ook bij Gijsbert Japiks voorkomende, petēarje(n) (= disputeeren?). Voor het Frankisch moet de quaestie onopgelost blijven. Kiliaen geeft praeten (met lange a) en praten (met korte a) op; maar daarnaast heeft hij ook protelen en preutelen (vanwaar bij klinkerverkorting Nl. pruttelen), en door er verder niets bij te voegen geeft hij den indruk, dat al deze vormen Brabandsch (d.i. Frankisch) zijn. Kiliaen's vorm protelen, met o in plaats van a, maakt, dat wij bijzonder gewicht gaan hechten aan den vorm proten, dien wij vinden opgegeven voor Westerwolde, voor 't Oosten van Drente (Rolde, Borger, Schoonebeek, Dalen), voor Friezenveen in Twente, Den Ham in Salland en voor Giethoorn in den Westhoek van Overijsel. Moesten wij voor praten uitsluitend eene korte a aannemen, dan zouden wij in proten (met gerekte korte o) een oorspronkelijken bijvorm daarvan kunnen zien en in pròaten een gewijzigden vorm daarvan, zoodat dan van lange a geene sprake zou zijn; doch een bepaald oordeel in dezen heb ik niet.

Wèl moet ik in herinnering brengen, dat twee overigens geheel gelijke vormen, de een met gerekte korte a, de ander met gerekte korte o, zich reeds van oudsher naast elkaar hebben voorgedaan bij ons werkwoord halen, dat in 't Os. en Ohd. halôn luidt, maar in 't Ohd. ook holôn, waaruit Nhd. holen, en in 't Ags. geholian. Het Westfriesch van Noord-Holland, het Saksisch en ook het Westfaalsch (zie Fr. Woeste, Wtb. in voce) hebben halen met korte a, terwijl tusschen Weert en Roermond hole(n) wordt gezegd, en in Roermond hòale(n). Het ligt wel voor de hand, in de òa, die voor Roermond wordt opgegeven, veeleer eene variatie van hole(n) te zien, dan de gewone Limburgsche wijziging der lange â. Een Ofri. halia vinden wij met umlaut terug bij Gijsbert Japiks als hellje(n) (praet. en part. helle) en in 't Landfriesch als haelje (praet. en part. haele).

Ten slotte merk ik nog op, dat niet alleen het Saksische schòale, maar ook het Roermondsche šòale voor eene lange â in

[p. 31]

Nl. schaal pleit, die ook voor 't Os. scâla wordt aangenomen tegenover Ohd. scăle. Eierschaal daarentegen luidt in 't Roermondsch šaal, dus met korte a.

8. De a van baard.

Zoowel het Lat. barba (uit Idg. *bhardhâ) als het Ohd. bart, Ags. beard wijst er op, dat aan ons woord baard eene oorspr. korte, later vóór de r gerekte a moet worden toegekend. In het Landfriesch is dan ook inderdaad die a kort, en zelfs niet gerekt, maar, reeds in 't Oudfriesch, waarin het woord berd luidt, in korte e overgegaan. In het Nieuwfriesch is die korte e weer tot onze onvolkomen i of nog liever tot onze onvolkomen u geworden. Zoo wordt voor Bergum bird opgegeven, maar voor de omstreken van Sneek en de Dokkumerwouden bird (‘spreek bud’, waarbij de nauwelijks hoorbare r dus niet is afgebeeld). De opgaven voor Bakkeveen en Lemsterland schrijven zelfs eenvoudig bud. In het Stadsfriesch, het Bildt en op Terschelling luidt het woord beerd, waarbij zich het Schiermonnikoogsch met bèès.(rd = s) aansluit. Wij hebben hier dus gerekte ee uit de oorspr. korte e, die wij ook in geheel Noord-Holland (met uitzondering van Zuid-Kennemerland, Waterland, Amstelland en Weesperkarspel) aantreffen, dus in het oude Westfriesch, met opgaven voor De Zijpe, Schagen, Oude-Niedorp, Medemblik, Enkhuizen, Grosthuizen, Tessel, Vlieland, Wieringen, Marken en ook de Zaanstreek, ofschoon Dr. G.J. Boekenoogen (De Zaansche Volkstaal, bl. XVII) alleen baard vermeldt, en niet beerd. Ook voor het Gooi wordt beerd opgegeven (met name voor Hilversum en Laren). Eene opgave, dat in de stad Utrecht ook wel beerd wordt, of althans werd, gezegd, behoeft ons niet te bevreemden, als wij bedenken, dat Utrecht eenmaal de hoofdplaat van het Friesche bisdom was en dat er in het tegenwoordig Frankisch dialect dier stad wel eenige sporen van een vroegeren Frieschen tongval zullen zijn achtergebleven.

Waar de gerekte a tot å geworden is, zooals in Zeeuwsch-Vlaanderen, het Westen van Utrecht, Weesperkarspel, Amstel-

[p. 32]

land en Waterland, zegt men bård; waar die a in òa of óa is overgegaan, zooals in Noord-Braband, de Neder- en Overbetuwe, Tieler- en Bommelerwaard, 't land van Maas en Waal, 't Rijk van Nijmegen, de Veluwe, 't Oosten van Drente en geheel Groningerland, zegt men bòard (bóard). In het Zeeuwsch, het Strandhollandsch, het Oost-Zuidhollandsch en op de meeste Zuidhollandsche eilanden zegt men baerd, in overeenstemming met den klank, dien de gerekte a daar heeft; maar voor Nieuwenhoorn en Zuidland wordt bòard, voor Hellevoetsluis en IJselmonde baard opgegeven. In Z.-Holland benoorden de Maas en in 't Zuiden van Kennemerland hoort men baard, met den klank der daar heerschende gerekte korte a; en dat is ook het geval in Limburg. Ook wordt ā gezegd in de Lijmers en in Doesburg, waar de gerekte korte a nu eens òa, dan eens ā luidt.

Opmerkelijk echter is het, dat in de Stellingwerven, Aengwirden en Schoterland (met opgaven voor Wolvega, Tjalleberd en St. Johannisga), in den Westhoek van Overijsel (met opgaven voor Kuinre, Blokzijl, Oldemark, Giethoorn, Steenwijk, Steenwijkerwold, Hasselt, Vollenhove, Genemuiden, Kampen en Zwolle), en in 't Westen van Drente (met opgaven voor Dwingeloo, Meppel en Zuidwolde), waar de gerekte korte a den ae-klank heeft, bòard wordt gezegd met den klank, dien dáár de oorspr. lange a heeft. Dat is nog te meer opmerkelijk, omdat in het eigenlijk Saksisch van Twente, Salland en de Graafschap, waar de korte gerekte a duidelijk als ā van de òa uit oorspr. lange a onderscheiden wordt, zonder uitzondering bòard wordt gezegd, evenals ook in Westfalen (zie Fr. Woeste, Wdb. in voce). Zoolang wij die afwijking niet op andere wijze kunnen verklaren, moeten wij dus aannemen, dat in het Saksisch de vorm bòard (dus ook die in Groningerland en Drente) uit een ouder bârd met oorspr. lange â, of althans met reeds in overouden tijd gerekte a, is voortgekomen, terwijl aan het Friesch en Frankisch een vorm bard met korte a ten grondslag ligt.

Amsterdam, Juli 1898.

j. te winkel.