Tiecelijn. Jaargang 8

[p. 1]

Reynaerdiefje

Vele vossefanaten zitten reeds een tijdje te wachten op de nieuwste telg van Tiecelijn. ‘Opgegeten door Reynaert.’ ‘Gevlucht, samen met Reynaert, naar de wildernis’, zo werd door onheilsboden uitgebracht. Vrees echter niet. De nieuwsbode hield zelfs geen winterslaap, maar bereidde intens de toekomst voor.

De strikte timing ‘januari-april-juli-oktober’ uit de eerste jaargangen bleek niet altijd realistisch. Tiecelijn groeide immers van 16 pagina's (eerste nummer) naar minstens 36 (en veelal meer dan 40). Bovendien is het soms opportuun heel even op belangrijk vossenieuws te wachten. Om een zekere speelruimte te hebben werd door de redactie besloten de driemaandelijkse nummers in telkens één der vier seizoenen te verzenden. De redactie werd ondertussen uitgebreid met één eenheid, met name Willy Feliers, jonge zestiger, Reynaerdofiel en exlibrisverzamelaar en reeds jarenlang vakkundig auteur van de exlibriskroniek. Die kroniek heeft voortaan een licht gewijzigde titel. Van de kleine wijzigingen werd ook gebruik gemaakt om de lay-out van Tiecelijn lichtjes aan te passen.

Inhoudelijk worden de grote lijnen doorgetrokken. Sterker nog dan vorige jaren, willen wij ook creatief literair Reynaertwerk een plaats bieden. De nieuwe jaargang opent met een originele Reynaertbewerking van prof. em. J.-J. Reynaerts. In vorige nummers vertaalde en bewerkte hij reeds enkele dierenfabels, nu presenteert hij het Middelnederlandse Reynaertverhaal naar het Comburgse handschrift herschreven in tafereeltjes. We kunnen ze haast als fabels karakteriseren: een korte situering, een klein verhaalfragment met de nadruk op het gesproken woord en tot slot een apologisch spreekwoord. De reeks wordt vervolgd. Deel I loopt tot de aankomst aan het hof.

Verder komt er ook een reeks over de genese en de structuur van de dierenverhalen doorheen de middeleeuwen van professor Jan Goossens. Nummer vier van de jaargang wordt wellicht een themanummer over de wolf. De gewone rubrieken zoals boekbesprekingen, verslagen van Reynaertevenementen, aankondigingen en het (bijna) klassieke Reynaertportret blijven aan bod komen, ook al heeft de redactie zich voorgenomen dat niet elke rubriek in elk nummer dient te verschijnen. Voorts blijft Tiecelijn erg gevoelig voor nieuwe vondsten, interessante (zelfs gewaagde, en af en toe té gewaagde) hypothesen en nieuwe en oude vosse-iconografie.

Concreet wil dit alles zeggen: boekbesprekingen over internationale publikaties, de allerlaatste Reynaertartikels en -studies en aankondigingen van nieuwe publikaties. Een in Reynaertland opmerkelijk (dik) boek is de gepubliceerde tekst van het proefschrift van de Tiecelijn-hoofdredacteur Rik van Daele. Na Muller (1882), Arendt (1965), Wackers (1985), Jonckers (1986), Bouwman (1991) en Schlußemann (1991) is

[p. 2]

dit het zevende Reynaertproefschrift, het vijfde tijdens het laatste decennium. Een primeur voor Vlaanderen. Het boek werd gepubliceerd door het Secretariaat van de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde. Bij dezelfde instelling verscheen in dezelfde reeks in 1910-1912 de Toponymie van den Reinaert van I. Teirlinck.

Het eerste Reynaertportret van 1995 is van Bert Peleman, de oprichter van het Reynaertmuseum en de Orde van de Vossestaart te Rupelmonde. Op Witte Donderdag 1995 wordt hij 80.

In dit nummer verschijnt een ingekort artikel over de Reynaertkinderboeken van Rein (‘What's in a name!’) Kwast. De bijdrage is een door de redactie van Tiecelijn ingekorte tekst van een samenvattend artikel (helaas te lang voor dit tijdschrift...) van de doctoraalscriptie van Kwast te Leiden.

Eveneens over de Reynaertbewerkingen voor kinderen, zal Paul Wackers op 3 juni 1995 te Stekene spreken tijdens de derde Herman Heyse-lezing, die dit jaar opnieuw in het teken van Reynaert staat. De lezing, die opgedragen is aan onze betreurde vriend en redacteur, is een van de hoofdmomenten van het Reynaert-Pinksterweekend 1995. Reeds voor de vijfde maal staat het Pinksterweekend in Vlaanderen in het teken van Reynaert. Tijdens deze lustrumuitgave wordt een nooit ingereden stuk van de Reynaertroute verkend, m.n. de streek tussen Daknam, Destelbergen en Hijfte, eveneens op zaterdag 3 juni, voorafgaand aan de Herman Heyse-lezing.

‘Reynaert op pad’ vond vossesporen in een Duitse exlibristentoonstelling en in de Botanique, het Frans cultureel centrum te Brussel, waar eind februari tijdens ‘Le Festival du Dessin Animé et du film d'animation’ de prent Le Roman de Renard van de Pools-Russische cineast Ladislas Starewitch werd vertoond. De gebruikte poppen werden op hetzelfde moment geëxposeerd in de Brusselse Passage 44.

Bij het begin van de achtste jaargang wil de redactie het Reynaerdiefje besluiten met een woord van dank aan de vele abonnees die hun abonneegeld 1995 reeds betaalden. Dat de overgrote meerderheid 250 BF in plaats van 200 BF stortte, bewijst dat Tiecelijn intens gelezen wordt, en dat doet ons plezier. Groot is onze dankbaarheid aan het adres van de 37 steunende abonnees 1994 en de al bijna 30 abonnees die opnieuw of voor het eerst het tijdschrift financieel steunen (zie de groene bladzijden).

Nog dankbaarder zijn wij het gemeentebestuur van Stekene, dat zich opnieuw bereid toonde Tiecelijn daadwerkelijk en substantieel te steunen bij de verzending van de vier jaarlijkse nummers. Voeg daarbij de gewaardeerde subsidie van 25.000 BF in 1994 van het Ministerie van Cultuur van de Vlaamse Gemeenschap. Zo wordt verklaard dat Tiecelijn het hoofd boven water houdt. Ondanks de lichte prijsverhoging in 1995 blijft het nog steeds een goede koop.

De redactie