|
| |
| |
| |
Ter Bruilofte van den Heere Pieter Teyler vander Hulst, en Jongkvrouwe Helena Wynands Verschaave.
DE stuursche Winter grys van kruyn besneeuwt van baart,
Vlied dien hy vlieden deed voor zyn gestrengen aart;
En dreyft zyn muytgespan en blinkende ys gareelen
Na 't buldrent Noorden, om zyn muytrol uyt te speelen.
De bleyde Lente (van den Hemel neer gedaalt)
Komt op haar goude koets daar 't levend vuur afstraalt
| |
| |
Op 't bloozend Aardryk, om haar gaven uyt te deelen,
Het welk haar welkoom heet met duysent dankbre keelen;
Zy spreydt een schoon tapeyt langs 't nuchtren velt, bemaalt
Met bloemen daar Natuur mee sierlyk pronkt en praalt.
Haar volgt de Min-Godes langs 't pat bezaayt met roosen,
Die van haar bloed geverft uyt zuyvre schaamte bloozen:
Verselt van haaren Zoon het dartel Minne Wigt
Dat met zyn toorts alom onblusbre vlamme stigt,
En Bruylofts Galmen wekt, daar kuysche Maagdereien
Al bloozende de Bruyd ter Huwlykskoets geleien.
De Hemel lagt ons toe, voorspelt een zoete vreugd;
Al 't Aardryk speelt, en juygt, als in zyn eerste jeugd.
Heer Bruygom, wat geluk is over U beschooren?
Nu gy ter goeder uur HELEENE uw vytverkooren
Die nooit volpreese Maagt, Verschavens waarde Spruyd
Omhelst, voor 't Echtaltaar als u beminde Bruyd,
Die U, als Cytheree Adonis, zal ontfangen;
In 't bloozend Paviljoen met mirt en roos behangen,
En ofren U haar Ziel wyl gy haar d'uw schenkt,
Tot dat gy kussens zat, in weelde, en vreugd verdrenkt:
Zoo reyst uw Heil Zon op, en lagt met hare straalen
U vrolyk toe, om uw volheerlyk zeegepraalen.
Nu zyn de neev'len die zo vaak u minsiek hart
Beswalkte met een damp, van hoop, en vrees, een smart
| |
| |
Die 's Minnaars Ziel niet baart als onrust, en gepeynsen,
't Geen 't weesen openbaart, en 't oog, niet kan ontveynsen,
Verdweenen door uw Trouw, en onbesmette deugd,
De grondvest van u Min, en sieraat van uw Jeugd,
Die schooner blinkt als 't goud, en hooger is te schatten
Dan al het goed het geen de Waereld kan omvatten.
Gelyk de blonde Auroor (wanneer het tint'lent ligt
Der Motgestar haar wekt, en flikkert in 't gezigt,
Als zy het dons verlaat, en stygt met roose kaaken
Die 's ouden Titons borst van lieflyk vuur doen blaaken,
Op haar robyne koets doorwrogt met purper gloed)
Het Aardryk met haar komst verquikt en juychen doet,
En d'Ooster kimme kroont met bleeke, en roode roosen,
En Hemels spiegelgout, wier weerschyn 't West doet bloozen
Zoo blinkt Heer Bruydegom uw vreugde dageraat
In aanschyn van uw Bruyd, met onbewolkt gelaat:
Die uw verliefden geest in dit gezaligt Paaren
Op wiekjes van gestreel, ten Hemel zal doen vaaren;
Om heyningt met een stoet van blyde minne goon:
Zoo spand standvastigheid, en trouwe Min de Kroon.
Ik zie of ist een Droom? Den grysen Ygodt koomen,
Die milde bestevâer, en grootvorst van de stroomen,
Een goude steeven Kroon drukt zyn ontzaglyk hooft,
Dat hy eer gaf, dan zig zyn vryheid zag gerooft:
| |
| |
De blaauwe mantel die zyn groen bewasse leden
Bedekt, is breet gezoomt van boven tot beneden
Met goud, en water schat aan allen oord gegroeyd,
Zo weyd als d'Oceaan langs strand, en oevers vloeyd;
Vol pragt alom bemaalt met brandende oorlogsvlooten,
En helden daân, wier lof zyn glorie doen vergrooten,
Hy swaayt den schepter staf, daar d'Oceaan voor bukt,
Dien hy Neptunus zelf heeft uyt de vuyst gerukt.
Hy nadert vast, gevolgt van blyde Stroomnajaden
Die ryklyk zyn getooit met dierbre Zee sieraaden,
En veegt het dradig wier, en mosch van zynen mond,
En stort zyn hart dus uyt op 't heylryk Egtverbond.
O teeder minnend Paar! om uw ben ik gekoomen
Van myn kristallen Troon de Zetel van de stroomen,
De zege Zang, en galm van uwen Huwlyks lof,
Klinkt wyd, en zyds alom door 't ruyme waterhof,
Elk spreekt daar breet hoe 't Y zyn roen nu zal ontbeeren,
En 't Spaaren juyghende zyn glory zien vermeeren;
Hoe Haarlem moedig, op de schoonheid van Heleen,
Na 't kroon regt steeken zal van 't hooft der water stêen.
En kom naar morrende op myn Bruyd, (de Keyserinnen
Der steede die ik Min en eeuwig zal beminnen)
Om dat zy niet en voed in haaren ruymen schoot
Een helt die waardig was Heleen, tot Echtgenoot,
| |
| |
Wiens' glory, met haar roem, aan mynen Stroom mogt wassen
Zoo wyd de Zonnekoers rot op haar brandende assen:
Dog wyl de liefde na wiens' pypen 't alles danst
Uw 't Zaamen heeft gevoegd, en met haar loof bekranst,
Zoo ga ô Bruyd! met hem wien s' ziel U heeft verkooren,
Hy is voor U gy zyt voor zyne Min gebooren:
Ga 't zaam ontfonk, en blus uw zuyvre minne gloed,
Die niet te dooven waar met myn geheelen vloed.
Ik zie Uw Huwlyks Zon aan d'onbewolkte kimmen
Met zegen, voorspoed, heil, vermaak, en eendragt klimmen:
Ik zie hoe 't Sparen vast U tragen komst verbeid,
En op zyn stroomkarros langst zilver speelemeid,
En haakt, en blaakt om uw aan zynen boort te ontmoeten,
En met zyn eelgeschenk van zegenwensch te groeten:
Ik zie hoe 't boomrykhout met uwen komst vereert,
Door zyn warandery met loof gehult braveert,
En eere Kranssen vlegt van telge, en weelge bloemen;
'k Hoor Hollands tweede stad, uw echtkoets zalig roemen.
Ga teder minnent Paar, en bezig uwen tyd
Met kusjes, malsch gestreel, gevley en liefden stryd.
Verban de twist, en wilt de zoete vrêe na jagen,
Zoo zult gy zegenryk gewenste vrugten dragen,
Zoo zien wy eer de Maan haar hoorens tien maal sluyt,
Verrysen, uyt dees egt een schoone jonge spruyt,
| |
| |
Die op zyn Moeders schoot als een Adoon zal speelen:
En laghende haar hals en blanke boezem streelen
Als een Cupido, die met zoet uw zorg versagt,
En kroont met eer en vreugd het weeder zeyds geslagt.
|
|
Auteursrechtvrij