Terras. Jaargang 2015 (08-09)

[p. 98]

Tomas Lieske
Gedichten

Vluchteling

Zwart als hij is loopt hij exact het aantal passen
dat hem is opgedragen door in tellen geschoolde geesten.

Maar iedere pas, dwars door de plassen, over het vuil,
doet pijn aan de ogen. Zijn weg wordt een kruisweg.

Zijn aarzelingen maken het lijden helder. Bij elke bocht
lijken verraderlijke beelden door de stoepen heen te breken.

Ieder van ons wordt eens geslagen door het visioen
van een geliefde in tranen achtergelaten in het thuisland.

Op onverwacht dreunende momenten keert zij terug
in ons hoofd, zien we haar tot in de liefste details.

Heel kort, dan lost zij op in de rook van het razend verkeer,
in de gillende woorden van anderen, in de klinkende telefoons.

In het grafzwart donker na onze dood zal de tijger
van dat onverhoeds aanstormende beeld ons bespringen.

Staat de geliefde dan voor ons, troostend en stralend,
terwijl wij, deels al vergaan, wachten tot de eeuwigheid nadert.

[p. 99]

De heilige herinnering

Er is dit jaar geen sneeuw in Egypte gevallen.
Wij keken achter beslagen glazen naar de lage bewolking,

maar altijd weer regen en binnen hingen de lakens te drogen.
Waar bleef de sneeuw dit jaar in Egypte? Pro memorie

vertelden wij over vroegere winters: vroor het niet intens?
Glooide niet wit? Schitterde violet in de schaduw?

Op scherp glinsterende takken een glitter van opstand
samengeperste poeder van koude precisie.

De wasvrouw had één exacte vlok sneeuw gezien,
hoe die daalde, dwarrelde met wiskundige vormen.

[p. 100]

De brandende kever

Met afhangende klompen en een kleppend geluid vloog hij
voor ons langs. Iets schroeit. Plotseling helder ontvlamt

de kever. Als gids boven de woestijn, een baken
bij hoge golven. En wij die de langdurig brandende chitine

zagen vliegen, herinnerden ons hoe wij in onze jeugd
een kap over het hoofd trokken om ons te beschermen

tegen de bijen, hoe wij de honing uit de korven haalden,
hoe wij sliepen naast onze zusjes in intieme omarming

de handen, de oksels, het geluk en de vrede, terwijl wij
geen enkele imker kenden, nooit een zusje hadden.

De brandende kever wekte herinneringen aan bedachte
losse kelders, aan avonturen die wij niet hadden beleefd

met beelden die ons vreemd waren, maar waarvan de geur
ons bekend leek en was dat een afdruk van onze vingers?

De kever een heldere bol vuur 's nachts en overdag
een naar petroleum ruikende zwarte streep van rook.