De tempel der zanggodinnen


Minnezang. AAngenaamste Engel, vermaak van myn leven, Die ik uit diepst van myn hartje bemin, Wil my dog eenmaal uw weermin geven, Schuwt doch die koelheid, wort zagter van zin, Laat my in verlangen, en quelling niet sneven, Maak van myn wellust toch een begin. Wilt gy, ô wreede! dat ik niet zal hoopen, Ooit te genieten dat lieflyk zoet, 't Geen eiders wenschen, en verlangen doet nopen, Het allerschoonste vermaaklyk goet, Zou ik myn vryheid zoo goet koop verkoopen, Houdt gy my voor een onnoosle bloet.
[pagina 67]
Die niet steets hoopt kan onmogelyk beminne, Dat gy noemt liefde dat noem ik een pyn, Nooit kan d'een d'ander onmogelyk bezinnen, Als men niet en hoopt vergolden te zyn, 'k Voel noch myn vuur ontstoken van binnen, Als ik op 't zoet hoop, waar door ik verkwyn. Meent gy dat kusjes myn wonden genezen, Kusjes ontsteken de liefde noch meer, 't Grootste vermaak dat ooit minne kan wezen, Is dat een schoone zich nooit verweer. Laat me myn Engel uw bloempje dan lezen, En met uw uiterste gunst my vereer.