Het groote Tafereel der dwaasheid

Let op 't end.

MEt Muts, en Pekbroek is het vry gewest gewonnen;

Riep onlangs een Matroos. Maar 't zal langs deze baan,

Die Deugt, en Dapperheit doet agter 't Neefschap staan,

Door broekjes van Fluweel wel haast zyn afgesponnen.

Nog zag men 't daar door, niet ten enden âam geronnen

Viel geen vergifter pest op zyne welvaart aan;

Zag men de Baatzugt niet in Zee-en Standert vaan,

Die hem de magt sterkt, en vernagelt 's Lands kanonnen.

Om die te styven, en met magt te treên op zy

Rees deze dolle Rook-en Windverkoopery,

Een woede, daar het Regt de kroon spand, niet te dulden.

Maar wie zal van't gemeen den Paus doen in den ban?

De Hofplaim ryst'er door, het Koorkleed groeit'er van.

En, mist de kaats, men hangt hier niemand om zyn schulden.