Het Taelverbond. Jaargang 6

[p. 541]

O brieven myner min door J. Lievens.

Oh primavera! gioventù dell'anno.
Oh gioventù! primavera della vita.

ô Brieven myner min, van vroomheid en van jeugde,
Ik heb u dan nu weêr! Ik tril nog by uw vreugde;

'k Herlees u op myn knien.

Ja, laet my, voor een stond, uw ouderdom herkrygen!
Laet thans de stem des heils, laet die der wysheid zwygen,

ô Laet myn tranen vliên!

Ik was dan achttien jaer! vervuld van zoete droomen!
De hoop had zingend my in haren schoot genomen.

Een ster scheen my aen 't oost!

Ik was een god voor u, door myne ziel aenbeden!
Ik was dan ook dit kind, waervoor de man van heden.

Byna van schaemte bloost!

ô Tyd van mymering, van schoonheid en van krachten!
Toen mocht ik ieder nacht een ruischend kleedje wachten!

En zoende een liefdepand!

Toen wilde ik slechts in liefde, in magt en glorie leven!
Toen droomde ik my een staet zoo zuiver, trotsch, verheven,

En vry van allen band!

[p. 542]

 

Doch thans heb ik gevoeld, gezien, 'k heb ondervonden.

 

Wat baet het dat op my min waen wordt neêrgezonden,

 

Als toch myn hert verkwynt!

 

Oh! hoe die vuer'ge tyd, dien ik toen zwart dorst denken,

 

Benevens het geluk dat my thans rust wil schenken,

 

Helschitterend verschynt!

 

 

 

Wat heb ik u misdaen, ô myne jonge jaren,

 

Dat gy met zulk een spoed van my zyt heengevaren?

 

Dacht gy my dan voldaen?

 

Helaes! waerom u nog zoo liefelyk vertoonen,

 

Wanneer uw reine hand myn hoofd niet meer kan kroonen,

 

Wat heb ik u misdaen?

 

 

 

Oh! als die zuiv're tyd, die tyd zoo zoet verdreven

 

Met hagelblanke kleed, waer 't hert graeg blyft aen kleven,

 

Weêr in 't geheugen schiet,

 

Dan klampen we ons aen hem, en dan wat bitt're tranen

 

Op de verslenste flard van ons voormalig wanen

 

Die men nog ov'rig ziet!

 

 

 

Vergeten wy dit al! wen jeugd is heengevlogen,

 

Begeven we ons den stroom die haer heeft weggetogen

 

Aen gindsche donk're kim!

 

Niets blyft van ons hier na; een raedsel is ons streven.

 

De mensch, dit zwervend spook, laet zelfs na zich niet leven

 

Een vattelooze schim!

Naer Victor Hugo.