Het Taelverbond. Jaargang 6

[p. 410]

De magt des lieds, door P. Génard.

Zy zong een lied. - 't Was zoet als 't ruischen Zephyrs
Die, 's avonds in den zomertyd, op 't groen
Der boomen danst; of als de klank der harpe
Die in de verte, doof, geheimvol trilt!
Zacht, roerend zacht klom 't lied uit haren boezem.
Het klonk zoo zoet dat 't hert, 't versteende hert
Zich opende, en indrukken mogt ontvangen,
Indrukken die het nooit genoten had!
Doch nu zingt zy in volle, in zware akkoorden;
In toonen waer 't verrukt gemoed by beeft,
De wereld vlucht en werpt zich in 't oneindige;
En ah! dit lied, dit hemelsch lied was: Hoop!

Verrukt bleef ik den lieven zang aenhooren:
Hy was my duer gelyk het eerst geluid
Dat 't moederhert verneemt uit 's wichtjes mond,
Met zaligheid als nektarteugen opdrinkt.
Ik beefde, ik knielde: ja, die toon was hemelsch;
Het scheen my dat onze aerde was vergaen;
Dat 't vorig Eden weêr was opgerezen;
Dat 't ryk der heem'len vóór my openlag!
Op gouden wolken daelden de eng'len neder
En dáér, vóór my, in vollen gloed zag ik
Den troon van Hem, van d'ongeboren nadren,
God! op dien stond zong 't eng'lenkoor ook: Hoop!

[p. 411]

 

Lang bleef ik in verrukking gansch verslonden.

 

Nog immer ruischten zael'ge zangen voort;

 

Nog immer hoorde ik eene zoete stemme

 

Die murmlend hoop en troost in 't herte drong.

 

Doch plotseling ontwaekte ik; goede hemel,

 

De stem was stil! zy was voor my vergaen!

 

Vergaen! vergaen! en ach! misschien voor immer!

 

Voor immer! o dit denkbeeld was my wreed!

 

Ik zag de schepping zich op nieuw ontkleuren;

 

Het leven werd my yl, ja yslyk wreed.

 

Myn droom van hooger heil verzwond als nevel:

 

De wanhoop zonk verplettrend op my neêr.

 

 

 

Hoe weinig kende ik toch de kracht der liedren!

 

Hoe dwaelde ik toen ik dacht dat hun gebied

 

Met hen verdween! O telkens my de smerte

 

Klemt, als de wanhoop my omvatten wil,

 

Dan hoor ik eensklaps eene hemelstemme

 

Zoo zachtjens zingen! - 'k hoor, ik blik vóór my;

 

Ik zie de woorden: Hoop en hoop steeds voort,

 

In gouden stralen voor myne oogen glansen!

 

By dit gezigt, voel ik het bloed in de adren

 

Opbruizen, 'k hef het hoofd met fierheid op,

 

Myne oogen schittren, 'k stort met nieuwen moed

 

In 't weif'lend ryk van 't onbekende voort!

Augustus 1850.