|
| |
| |
| |
De leeuw van Waterloo,
door O.J. Eekma.
Woedend was hy losgebroken
De immer fiere Korsikaen,
En de kryg ving weder aen.
Elke neêrlaeg dient gewroken!
Wie, wie zal dien reus weêrstaen?
Hoort, de wagenraedren rollen!
Ziet, de ruiterbenden hollen!
Weêr ontplooid is de oorlogsvaen!
Hoort, de krygsklaroenen schateren!
En, als opgevlogen wateren,
Ja, van alle kanten komen
Volkren op. Het geldt den loop
Van het weêr verjongd Euroop.
Zal het (als in droeve droomen)
Weêr verliezen al zyn hoop?
Zal het weêr de vryheid derven,
Of zal 't, als de trotsche Leeuw,
Die zyn jongen ziet bespringen,
Zich aen d'yzren band ontwringen,
Onder woedend moordgeschreeuw?
| |
| |
Dood of vryheid! is de leuze;
Dood of vryheid! is de kreet.
Tusschen schande en smaed en leed
En de vryheid is geen keuze!
Weg met kluisters, nauw gesmeed!
Die in rouw en droeve ellend leeft,
En de vryheid eens gekend heeft,
Is verlangend naer haer oog.
Nimmer zal de vrye knielen,
(Dit alleen doen laffe zielen!)
Maer hy staert tot God omhoog.
Ziet de legerbenden schokken,
De oorlogskreet klinkt door de lucht.
Schriklyk is het krygsgerucht.
Ziet ze in vuer die ravenkokken,
Vreeslyk zyn zy en geducht!
Veld, waer zooveel bloed vergoten,
Zooveel hoop is heengevloten,
En vergaen door 't moordend stael,
Gy doet heel myn harte juichen,
Want aen de aerd' kunt gy getuigen
Tweeden Willem's zegeprael!
Wees gegroet en schud uw manen,
Fiere Waterloosche Leeuw!
Hier zaegt gy de treurende Eeuw
Door de ellende een weg zich banen,
Onder woedend krygsgeschreeuw.
Blik vry van uw hoogte neder,
Hier toch zag hy, de alvertreder
Al zyn loop te leur gesteld.
Hier viel hy de nooit verwonnen,
Was zyn gloriebaen volsponnen,
Hier, op 't Waterloosche veld!
| |
| |
't Is alsof gy treurt, verheven
Beeld van de Onafhanklykheid,
Dat, zoo vol van Majesteit,
In 't arduinblok schynt te leven,
Leeuw, het is my, of gy schreit!
Zoudt gy.... neen, gy kunt niet vreezen,
Neen, geen angst kan de oorzaek wezen
Legerdrommen mogen naken,
Gy zult voor heel Neêrland waken
En het suist me in 't oor: Oranje!....
Leeuw, ik ken uw diepe smart,
Neêrland vraegt den held in 't hart,
Die alhier en ook in Spanje
d'Algeweldnaer heeft getart!
Neêrlands hart is thans gebroken!
Hy, heeft tot de ziel gesproken,
Die ons lot in handen houdt,
En wy treuren en wy zuchten,
En wy hopen en wy duchten,
En geheel ons Neêrland rouwt.
Wel doen ons die zilte tranen,
Leeuw, ze spreken tot heel de aerd,
Dat m'in 't hart nog trouw bewaert,
Schoon ook diadeem moog tanen,
En de beul op vorsten staert.
Leeuw, die rouw zegt meer dan woorden,
Dan fluweelen zachte akkoorden
Van een tooverzoete luit,
Zegt: ‘Rukt vry, rukt vry, vermetelen,
Troonen om en vorsten zetelen,
Maer hier wordt uw loop gestuit!’
| |
| |
Leeuw, is Neêrland ook gespleten,
Zyn we in plaets van één thans twee.
Beiden voelen wy het wee:
Hy is ons van 't hart gereten,
Hy, bemind in kryg en vreê.
Willem is deze aerde ontvloden,
Heen gegaen by de eeuwge dooden
In het Delftsche keldergraf.
Ja, begroet hem, grootsche schimmen,
Want hy doet den luister klimmen,
Immer, Leeuw, zult gy getuigen
Tweeden Willem's heldenroem,
Neêrlands kryger's geurge bloem,
Die den Korsikaen deed buigen.
Wie men ook met eerbied noem',
Roemryk veld, wie hier ook sneefde,
d'Immortellen krans zich weefde,
Willem straelt hun luister dof!
Leeuw, wie hier zyn naem ontwyde,
Dat de wroeging 't hart doorsnyde,
Dat niet instemt met zyn lof!
Geschreven aen den voet van den Waterlooschen Leeuw.
|
|
Auteursrechtvrij