Het Taelverbond. Jaargang 5

[p. 273]

De twee broeders,
door J.M. Dautzenberg.

By Valkenberg in Limburg daer lag een pachthofsteê,
Daer huisde al lange jaren een ongestoorde vreê,
Daer huisde met hun gaden een vreedzaem broederpaer
En by hen huisde vrolik een welige kinderschaer.

Den oudsten broeder behoorden die kinders allemael,
Hy was edoch niet immer de zaligere gemael,
Want gemelik somwylen was zyne vruchtbare vrouw,
Doch was het de enkle schaduw op hunne egaêstrouw.

Gelyk het gaet gewoonlik, zoo ging het hier op 't lest,
De vrouwen werden oneenig, en scheiden scheen het best;
Tot hier was 't al gemeengoed, nu wou men 't myn en dyn,
Kortom, men wou voor immer van elkaêr gescheiden zyn.

En na de gewoonte der streke, en op dat er niets en scheeld',
Werd door den oudsten broeder de boedel eerlik gedeeld,
Dan moest de jongste trekken, voor zich, voor zyn genot,
Het langste of korste strooiken, het een of het ander lot.

Nu was 't een zondagmorgen. De vrederechter verscheen.
Er blonk geen vrolik lachjen op 't wezen van groot of kleen,
Een doodsche stilte heerschte, men zweeg van wederzy';
En hoe zich langer bedwongen? De tranen liepen vry.

[p. 274]

 

De jongste broeder eindlik, die koos met bevender hand.

 

‘Ik neem, zeî hy, dit aendeel, dit onvolledige pand!’ -

 

‘Volledig is 't, dat weet ge!’ viel de andere hem in 't woord. -

 

‘Neen, wat ik 't meest beminne, en wat my 't meest bekoort,

 

 

 

Dat feilt aen dezen deele, ik heb het myne niet,

 

Zoo lang ge niet gedeeld hebt het heil, dat gy geniet.

 

Ik eisch de helft der kindren, geef my dees vyven hier,

 

Vernoegt u met uw oudsten, die helpen in 't veldbestier;

 

 

 

Wat ik daer eisch, dat eischet myn vrouw zoowel als ik.’ -

 

Hy sprak 't en tranen omnevelden zyn anders heldren blik.

 

Weêr werd er diepe stilte, weêr werd geen woord gezegd,

 

Doch Aller wensch is plotslik in 's Eenen wensch gelegd.

 

 

 

De neven hechten zich weenend aen hunnen trouwen oom,

 

De vrouwen omhelzen elkander te midden een' tranenstroom.

 

Van scheiden geene spraek meer, maer wel van eeuwigen vrêe

 

By Valkenberg in Limburg op de oude pachthofstêe.