De vlugtige starren,
door W. Rogghé.
Waerom liet ge, o starren, uw zustren ontvlugten,
Gy die toch malkander zoo liefdryk beschynt? -
Waerom haer nu weigren in 't oord van genuchten
- Genuchten door zuchten noch wee ondermynd?
't Is waer, zy verbroken de zustertrouw ginder -
En daelden - en waenden het heil ook op aerd!....
Maer bant haer niet langer, neen, mint haer niet minder,
't Berouw is ten minste wat meêlyden waerd.
Zy hoorden tot haer eens een liefdezucht klimmen,
En zegden vaerwel aen heur glanzenden troon,
Om needrig uit 't oog van een maegdlyn te glimmen,
Verkiezende de aerde aen heur hemelsche woon.
't Kwam al om dit starrenpaer streelen en stoeijen,
Zy schoten heur glanzen zoo warm en zoo frisch,
En, kreeg elk zyn aendeel in 't liefoogend gloeijen,
Elk voelde ook de kracht zulker lonkjes gewis.
Doch, starren, wilde ooit een van uw gezellinnen
Nog vlugten, - vermaen haer en tracht die gewoont,
Die teedere zucht te bestryden tot minnen,
Want liefde wordt vaek hier met ondank geloond.
| |
Neen, hier gaet het niet gelyk ginds aen de hemelen,
Daer ademt en wazemt slechts liefde en geluk,
Maer hier, hier op aerd', waer de snoodheden wemelen,
Voor 't reinste gevoel huist er weedom en druk.
Zy minden, uw zustren, een wezen der aerde,
Zy, schepslen des hemels, hier neder verdwaeld,
Maer niemand bevroedt hier der engelenwaerde,
Zy voelden 't - en zuchtten: ‘Wy hebben gefaeld.’
En dan, dan verbleekten heur vuerstralen, even
Als de uwe, wen 't reizende wolkje u omhult,
En de oogen, die ze eens en met lachjes en leven
Bezielden, zyn nu slechts met droefheid vervuld.
O! 't harte zou breken by 't zien van haer treuren,
Als 's avonds, wanneer gy de hemelvout tooit,
Zy schamende blikken naer boven toe beuren,
En zien of geen zuster een lonkje haer gooit.....
Of als ze aen malkanderen 't plaetseke toonen
Waer zy ook eens blonken in flonkrend gewaed,
Of smeeken om weêr by heur zustren te woonen,
Al jammerende over heur schuldige daed.
Verstoot haer niet langer, o starren, die arme
Verlatenen, - breek dien wreedhartigen ban,
Dat haer, als voorheen, nog het avondvuer warme,
Och! laet aen uw zy' haer weêr tintlen! - En dan,
Wilde immer nog een uwer zusteren vlugten,
Uit 't oord, waer ge elkander zoo liefdryk beschynt,
Herinnert haer enkel dier ballingen zuchten,
Ja, toont haer hoe gauw het geluk hier verdwynt.....
Gent, 1848.
|
|
Auteursrechtvrij