Het Taelverbond. Jaargang 4
(1848)– [tijdschrift] Taelverbond. Letterkundig Tydschrift, Het–
Auteursrechtvrij
[pagina 440]
| |
I.'k Heb voor u in bede en zangen
Mynen boezem uitgestort;
Maer by 't smachtend zielsverlangen,
Schoot myn stem altyd te kort.
Toch neemt, in uw glans verloren,
Weêr myn ziele wieken aen,
Om, met alle de Engelchooren
Voor uw aengezicht te staen;
Om te zingen, om te bidden,
By dien blanken stoet geschaerd,
En om weder, ver van de aerd,
My te droomen in hun midden.
Eer myn rede nog ontwaekte,
Stamelde ik uw naem ter eer;
Als ik myne Moeder naekte,
Knielde ik voor uw beeltnis neêr.
Uit haer borst zoog ik uw liefde;
Ik beminde u reeds in haer,
Als haer melk my overbriefde
Uw genâ zoo wonderbaer -
Uw genâ, die my bewaekte
Als ik nog in 't duister lag,
En wanneer ik 't licht eerst zag,
In myn Moeders oog ontblaekte.
| |
[pagina 441]
| |
By myn levenslent verdwenen
Al myn sterren: helsche nacht
Zonk tot tastens rond my henen,
Maer uw naem glom my nog zacht.
Als de zon, klom hy 't al boven,
En myn stappen werd het klaer.
Welke altaren my verstoven,
Eeuwig altaer, stondt gy daer!
Alles wat den zwakken stempel
Van de menschen draegt, brak af;
Gy onttrokt myn rede aen 't graf,
En 't heelal wierd my uw tempel.
In den lykdoek sliep al menig,
Die my zielewellust was,
Maer gy spraekt my; ‘Ik vereenig
U eens weder, spyt die asch’
Driften stormden in myn boezem,
Maer gy klonkt ze aen boeijen vast,
En ontwikkeldet den bloesem
Door den worm al aengetast.
Ik hervond myn kindscheid weder
In 't geloof, dien pelgrimstaf,
Heer, uw oog straelde op my af,
En voor u slechts boog ik neder.
'k Zocht uw naem niet in den hemel,
Tentwyze over de aerde ontplooid,
Noch in 't heimvol stergewemel
Daer verkwistend rondgestrooid,
Noch in tempelfakkelstralen,
Blinkend rondom 't hoogaltaer,
Noch in wondere verhalen,
Noch in veler eeuwen schaer,
| |
[pagina 442]
| |
Ter getuignis opgetreden;
'k Zag u in de zon der plicht -
In der rede godlyk licht,
Alle zielsnacht doorgestreden.
| |
II.Die in 't aenschyn u durft schennen,
Is uw zonnelicht onwaerd.
Die zich in u durft ontkennen
Maekt een helle van deze aerd.
Gy, die 't kleed bereidt der lelie,
Gy, die zalft in 't minste kruid,
Storttet my, ten Evangelie,
't Woord der gantsche schepping uit.
'k Voelde u naderby in smerten,
Troostte vriendschap myn verdriet:
Ik doorpeilde mynen niet,
En vond u in 't diepst myns herten!
Heer, gy schonkt me een wederziele,
Die zich aen myn zwakheid sloot,
En met wie ik, biddend, kniele
Zoo in leven als in dood.
Gy deedt meer, gy spraekt: ‘wees vader!’
Kindren zitten op myn kniên,
En zy huppelen me ook nader
Om uw beeld in my te zien.
Stamelen, leer ik hun mede,
Hem, dien niemand noemen kan,
En gy, baerdet aen den man
Die van goeden wil is, vrede.
| |
[pagina 443]
| |
Liefde, die 't al hebt geschapen,
Zoude ik me eens met bang gemoed
Leggen in uw schoot te slapen,
Liefde, die me ontwaken moet?
Zoudt gy, als een aerdsche wreker,
Doemen ons tot eeuwge pyn?
Zou de volgeschonken beker
Uwer wraek nooit ledig zyn?
Leent men u niet onze snoodheid -
Onzen haet, zelfs op een zerk?
Wie stelt uw genade perk.
In uw liefde ligt uw grootheid.
Gent, 1848. |
|