Verknochtheid.
't Was nacht! - maer geen nacht die de ziel zou doen yzen,
Geen nacht waer en stormen en duisternis ryzen;
Geen nacht, die den luister der schepping verdooft;
't Was nacht, - maer een nacht ryk aen starren en stralen,
Aen treffende stilte, aen verborgene talen
Alléén door den dichter gehoord en geloofd.
't Was nacht, - en een lust dien ik liefde zou noemen,
Bewoog my tot mymering midden myn bloemen.....
Wat schenen ze treurig!.... maer immer toch schoon!
Twee lieflingen had ik, twee geurige roozen
Myn vreugde! ach, ook zy schenen zuchten te loozen,
En klaegden op diep ongelukkigen toon:
‘o, Zuster, zei de eene, wat smart voor ons beiden,
Eén nacht nog, een enklen, dan moeten wy scheiden!
Want leven, ach! leven dat kan ik niet meer!’
‘- Ach! lieve, sprak de andre, waerom zoo te treuren?
Wat deert u?.... Wat lust ge om uw moed op te beuren?
'k Deed alles voor u, want ik min u zoo zeer!’
‘- Geen heul heelt myn leed: 'k ben in 't harte getroffen.
De slag is te snerpend, en neêr moet ik ploffen!’
‘- Zeg toch, zusje lief, wat zoo treurig u maekt?’
‘- 'k Dacht steeds te begraven 't geheim van myn rouwen,
Doch 'k wil, vóór ik sterf, myner zuster 't vertrouwen;
Treed by, eer myn stem onbescheidnen ontwaekt.....
Ge kent wel dien vlinder, die stipt alle dagen
My kwansuis wat kleur voor zyn wiekjes kwam vragen?
Vergeef my toch, zusje, 'k misleidde u te lang.
't Was dát niet wat hem aen myn boezem deed kluisteren,
| |
't Was liefde die hy in het oor my kwam fluisteren,
Hy roofde geen kleur - maer een kus op myn wang.
Myn roosje, sprak hy, 'k heb zoo ver al gevlogen,
Maer 'k vond nooit een bloempje, zoo rein aen myne oogen:
Al 't schoone der wereld, by u, schynt me rook!
En als hy dat zegde voelde ik iets aen 't harte,
Dat 'k nooit nog gevoelde by vreugde noch smarte,
Maer 'k kende dat gauw, ik beminde hem ook.
Maer, zie! dezen ochtend naer lieve gewoonte,
Kwam hy om zyn kusje, immer blakend van schoonte;
Doch, onder zyn tooisel van purper en goud,
Verschuilde er iets raers dat my 't harte deed scheuren,
En 'k vroeg, zoo als gy: vriend, waerom dus te treuren?
o, Spreek! want van schrik wordt de boezem my koud!
Ach! roosje, myn roosje, vaerwel! ik moet sterven,
Myn doodsuer is daer, geen genâ te verwerven.....
Maer 'k sterf op uw boezem, zoo'n dood is zoo zoet!
En 'k voelde hem trillen, en 'k hoorde hem zuchten,
Dan zag ik zyn oog 't jongste blikjen ontvlugten.....
En 't koeltje blies zacht - en hy viel voor myn voet!
Neen, leven, dat kan ik niet meer na die proeve,
Doch, zusterke lief, ik ben innig zoo droeve
Alleen u te laten..... De ramp is zoo groot!....
Vaerwel, engelin, tot in betere tyden!....’
‘- 'k Zal, zuster, sprak de andere, uw afscheid niet lyden,
Eén dag groette ons leven, één dag groete ons dood!’
En beide myn roosjes bewogen haer stengels
En bogen, als onder den adem eens engels,
Haer lievende kruin naer elkanderen neêr.....
En de ochtend brak aen, en het twyfelig donker
Verzwond voor 't bezielende zonnegeflonker,
En alles bekwam - maer myn roosjes niet meer.
Gent, 1847.
|
|
Auteursrechtvrij