Het Taelverbond. Jaargang 2

[p. 5]

[Het Taelverbond, 1846, nummer 3]

Grimnis-mál
of Grimner's lied.

Het lied dat wy hier den vlaemsche lezers aenbieden, is een dier mythische gedichten, welke Soemund de Wyze (hinn frodr) in Ysland verzameld heeft onder den titel van Edda. Over deze verzameling heb ik uitvoerig gehandeld in myne vertaling van de Voluspa, welke deel zal maken van de stukken die het Leuvensch Tael- en Letterlievend Genootschap ter perse gaet leggen. Wat de mythologische ophelderingen betreft, verwys ik de lezers naer de vertaling der Edda van Snorre Sturleson door den heer Ph. Blommaert¹, en naer myne aenmerkingen op de Voluspa.

Koning Hrödung had twee zonen; de eene werd Agnar en de andere Geirröd genoemd. Agnar was tien, Geirröd slechts acht winters oud. Beiden roeiden eens in een boot om vischjes te vangen, maer de wind dreef hen in volle zee. In het duistere des nachts leden zy schipbreuk aen het strand van een eiland, waer zy eenen

1 Deze vertaling bevindt zich in het Kunst- en Letterblad, uitgegeven te Gent door den heer Snellaert.

[p. 6]

huttenbewooner¹ vonden, by welken zy overwinterden. De huisvrouw bezorgde Agnar, de man integendeel Geirröd wien hy vele listen en kunsten leerde. Toen de lente naderde, gaf hy een schip aen de twee knapen, en toen hy hen met zyne vrouw tot aen het strand geleidde, sprak hy alleen met Geirröd. De knapen voeren in zee en landden weldra in het ryk huns vaders aen.

Toen sprong Geirröd, die op den voorsteven stond, aen land, stiet het schip in zee en sprak: ‘Zeil nu heen waer de booze geesten u wachten.’ En het schip werd in volle zee gedreven. Geirröd echter begaf zich naer de stad, alwaer hy goed ontvangen werd, dewyl zyn vader gestorven was. Hy werd tot koning uitgeroepen en verwierf grooten roem.

Ondertusschen zaten Odin en Frigga in Hlidskialf en zagen naer alle gewesten rond.

Odin sprak: ‘Ziet gy wel uwen voedsterling Agnar, hoe hy in gindsche holen met eene reuzin kinderen teelt? Maer Geirröd, myn voedsterzoon, is nu koning en regeert over zyn land.’

Frigga sprak: ‘Ja, maer hy is zoo wreed, dat hy de vreemdelingen plaegt, als het hem schynt dat er te veel komen.’

Odin sprak: ‘Dat is eene groote leugen.’

En daerover gingen zy eene wedde aen.

Frigga zond Fulla, hare trouwe kamergodin, tot Geirröd en liet den koning bidden op zyne hoede te zyn voor zekeren tooverkunstenaer die, in het ryk aengeland, hem zou kunnen schaden; en wees hem tot kenteeken aen, dat geen hond, hoe razend ook, den vreemdeling zoude aenvallen. Doch het was bloot een verdichtsel, dat Geirröd niet gastlievend was. Hy liet echter dien man vastgrypen, welken de honden niet aenvallen wilden. De vreemdeling was in eenen hemelblauwen mantel gehuld, noemde zich Grimner, doch liet zich verder niet kennen, hoezeer men er ook op aendrong. De koning wilde hem door pyniging tot eene verdere bekendmaking dwingen, en zette hem tusschen twee vuren, waer hy ook acht nachten bleef zitten.

1 Deze buttenbewooner was Odin zelf.

[p. 7]

Koning Geirröd had eenen zoon, toen acht winters oud, die naer den naem van zynen oom, Agnar heette.

Agnar ging tot Geirröd, gaf hem een' vollen beker te drinken en zeide: ‘De koning handelt slecht met dezen man onschuldig te folteren.’ Grimner ledigde den beker, en ter zelfder stond was de vlamme zoo ver genaderd, dat Grimners mantel reeds vuer vatte.

Toen zong hy:

Heet zyt gy, ik beken het,
ô Vuer! en veel te magtig;
Laet ons nu scheiden, vlamme,
Ik zie, reeds brandt myn kleed;
En vlammen vangt myn mantel,
Al hef ik hem ook op,

Acht nachten vonden my
Alreeds in deze vlammen,
En niemand heeft my drank,
Dan Agnar, aengeboden;
Alleen zal hy daerom
Der Gothen land beheerschen.

Gezegend zyt gy, Agnar,
Want over u vergiet
Der Helden heer zyn zegen.
Een betere belooning
Voor éénen enklen teug
Zal nergens u geworden.

[p. 8]

IV.

 

En heilig is dat land

 

Dat ik naby de Asen

 

En Alfen liggen zie.¹

 

Thor zal in Trudheim² woonen

 

Tot dat eens nadren zal

 

Der Goden ondergang.³

't Paleis dat Uller⁴ zich
Tot woon heeft aengebouwd,
Wordt Ydalir geheeten.
En Alfheim gaven d'Asen
Aen Freyr,⁵ tot tandgeschenk,⁶
In het begin der tyden.

De derde wooning is
Alwaer der Goden mildheid
De zael met zilver dekte.
Het heet Walaskialf
't Paleis dat Odin⁷ zich
In d'eerste tyden koos.

1 Dat land is Asgard, de hemelstreek der noordsche volken.

2 Trudr, of drudr, dapper, sterk, - dus Trudheim huis, wooning van den sterken, - Thor is in de noordsche mythologie de sterkste en dapperste der Goden.

3 Ragnarock of ondergang der Goden zal in de laetste dagen der wereld plaets hebben. De Goden zullen alsdan eenen kampstryd met de Reuzen aengaen en byna allen sneuvelen. Deze mythe van de sterfelykheid der Goden vindt eene uitzondering ten opzigte van Balder, Hödr, Vidar en den grooten Alfaudir.

4 Zoon van Thor, God der tweegevechten.

5 God der zon en der regens.

6 Als de kinderen den eersten tand verkrygen, werd hun in het noorden een geschenk gegeven; dit gebruik bestaet nog heden in Ysland en eenige deelen van Zweden.

7 Odin, de opperste der Goden. Met zyne broeders Vile en Ve, vermoordde hy den reus Ymer uit wiens ligchaem hy de wereld vormde. Zie str. 40, 41.

[p. 9]

VII.

 

De vierde hemelwooning

 

Is Söckwabeck geheeten

 

Waer koele stroomen bruischen.

 

Daer is 't dat alle dagen

 

Met Saga¹ vrolyk drinkt

 

Uit gouden schalen Odin.

En Gladsheim² heet de vyfde;
Daer staet in gouden glans
Het dreunend Walhalla,³
Waer Odin dagelyks
De helden kiest, door 't zwaerd
Gesneuveld in den stryd.

Aen zyne pracht herkennen
De helden ligt 't paleis
Waer Odins zetel is.
Uit lansen is 't gemaekt,
Met schilden is 't gedekt,
En op der banken ryen
Zyn schitterende pantsers.

Aen zyne pracht herkennen
De helden ligt 't paleis
Waer Odins zetel is.
Daer voor de groote deur
Aen 't Westen hangt een wolf
En boven schiet een arend
Zyn snelle bliksems af.

1 Saga is de muse der geschiedenis, by wie Odin uit de gouden schalen van den tyd gaet drinken. Söckwabeck, Sagas wooning, beteekent diepe of stortende stroom.

2 Gladsheim, wooning der vreugde.

3 Walhalla, wooning der gesneuvelde helden. Het dreunt, omdat er dagelyks slag in geleverd wordt door de helden.

[p. 10]

XI.

 

En Trymheim¹ heet de zesde,

 

Waer eens Thiasse woonde,

 

De reus met groote kracht.

 

Maer Skade kamert nu,

 

De kuische godenbruid,

 

In 's vaders oude zalen.

Wordt Breidablick² geheeten
De zevende, waer Balder
Zyn burgt heeft opgebouwd.
Daer in die schoone velden
Daer weet ik wel dat nooit
De tooveryen heerschten.

En Hemelsberg is d'achtste
Waer Heimdal³ zyne kudden⁴
Ter weide voeren zal.
Daer drinkt met volle teugen
De godenwachter vrolyk
Zyn' zoeten honigdrank.

Folkwanger⁵ wordt geheeten
De negende, waer Frigga
Der zalen banken ordent.

1 Trymheim, de donderende, dreunende wooning. Daer woonde eertyds de reus Thiasse, die met Iduna, de Godin der onsterfelykheid, welke hy geschaekt had, eene dochter, Skade, teelde. Deze huwde met Niord, den God der winden, en wordt als Godin der jagt vermeld.

2 Breidablick, de wydglansende wooning van Balder, God der welsprekendheid.

3 Heimdal, de bewaerder der brug (regenboog) die de aerde met den noordschen hemel vereenigt. Hy weert er steeds de reuzen van af, die den hemel willen bestormen.

4 Door deze kudden worden de sterren verbeeld.

5 Folkwanger (volksplaets), wooning van Frigga, de vrouw van Odin en de godin der barende vrouwen.

[p. 11]

 

En daeglyks der gesneefden

 

Kiest Frigga zich de hellicht,

 

Doch d'andre helft heeft Odin.

En Glitner¹ heet de tiende,
Die steunt op gouden zuilen,
Met zilvren dak versierd.
Daer woont de God Forsete
En slyt daer zyne dagen;
Daer zwygen alle twisten.

En d'elfde heet Noatun,²
Maer daer heeft zich Niord
Een groot paleis gebouwd.
Daer heerscht de menschenkoning,
De vlekkelooze koning,
In zyn' verheven' tempel.

En hoog met gras bewassen
En met verheven struiken
Staet Widars groote wooning,³
Daer zal een koene zoon
Van 's rosses rugge klimmen
Tot zynes vaders wraek.

Andhrimner in Walhalla
Laet in Eldhrimners gloed

1 Glitner (glanzend, schemerend), wooning van Forsete (voorzitter), die 't beste onder de Goden vonnissen velt.

2 Noatun beteekent schip-veld en komt dus goed overeen met Niord's betrekking. Deze namelyk is God der winden en der zee.

3 Widar, bygenaemd, de stille, zal zynen vader Odin, die in den laetsten stryd tusschen Goden en Reuzen door den wolf Fenrer van het reuzengeslacht verslagen wordt, in het bloed van den stervenden wolf wreken.

[p. 12]

 

Saehrimner daeglyks koken.¹

 

Dat is het beste vleesch,

 

Doch weten dit zeer weingen,

 

Hoeveel Einheeren 't voedt.

Aen Gere en Freke² geeft
De groote heldenvader,
Gewoon aen zege, voedsel.
Doch eeuwig leeft van wyn
Van wyn alleenlyk, Odin
Roemruchtig in de wapens.

Myn raven, Hugin, Munin,³
Zy vliegen, dag om dag,
Door d'aerdsche velden heen.
'k Bekommer my voor Hugin
Of hy niet wederkome,
Doch vrees ik meer voor Munin.

Gespannen bogen ramm'len,
Doch rustig in den vloed
Speelt nog de wereldslang.
Nog is de stroom der tyden
Te hevig voor den wolf
Walglauma door te waden.⁴

1 De helden uit Walhalla, ook Einheeren genoemd, spysden zich met het vleesch van een wild zwyn dat nooit vermindert. Dit wild zwyn, Saehrimner (waterreus) wordt dagelyks in Eld-hrimner (vuerreus) het onuitbluschbare vuer, door And-hrimner (levensreus), den kok der Goden, gekookt.

2 Twee wolven, Gere (wraekzuchtig) Freke (schaemteloos, onbeschoft). De wolf, als zinnebeeld van het gevecht, was aen Odin gewyd, zoo als ook de raef en de gier.

3 Deze twee raven, Hugin (gedachte). Munin (gemoed, geheugen) zitten op Odins schouders en zeggen hem alles wat op aerde voorvalt.

4 Deze strophe is verschillend uitgelegd geworden. Wy verstaen dezelve aldus: Reeds rammelen de bogen in de handen der Goden en Reuzen. Doch de Reus Jormungand (die onder den vorm van eene slang de geheele wereld omgordt) speelt nog in den vloed; want de tyd is nog niet gekomen, dat de wolf (hier, voor het reuzengeslacht) Walglauma kan doorwaden om de Goden te bestryden. Wat is Walglauma? zoude het de zee der dooden beteekenen, gelyk Graeter het vertaelt?

[p. 13]

XXII.

 

Walgrindel¹ heet het hekke

 

Dat heilig op de velden

 

Voor heilge deuren staet.

 

Betooverd is de grendel

 

En weinigen die weten

 

Hoe zy wordt toegesloten.

'k Geloof dat aen Walhalla
Vyf honderd deuren zyn,
Daerby nog viermael tien.
En acht honderd Einheeren.
Zendt ied're deur wanneer
Zy met den wolf gaen kampen.²

En vyf honderd gewelven,
Daerby nog viermael tien
Gedenkt 't my in Bilskilnir.³
Van alle deze woonen
Die hoog geboogd ik weet
Heeft myne zoon de schoonste.

Voor 's heldenvaders hal
Daer staet de geite, Heidrun,

1 Walgrindel sluit den geheelen hemel om.

2 Dit is, in den laetsten beslissenden stryd tusschen Goden en Reuzen. Daer er 540 deuren aen Walhalla zyn en iedere deur 800 Einheeren uitzendt, zoo zullen er 432,000 helden te velde trekken.

3 Bilskilnir (stormlichter). De zoon die in deze strophe vermeld wordt is Thor.

[p. 14]

 

En plukt van Läraths takken.¹

 

Den beker vult zy steeds

 

Met haren klaren meê

 

Die nimmer zal ontbeeren.

Voor 's heldenvaders hal
Daer staet het hert, Eikthyrnir,²
En plukt van Läraths takken.
Maer 't druppelt in Hvergelmer³
Van zyne hoornen steeds
Waerdoor ook alle stroomen
Van daer hun' vloed beginnen.

Sith en With,⁴
Säkin en Eikin,
Swöel en Gunnthro,
Fïörm en Fimbulthul,
Rin en Rennande,
Gipul en Göpul,
Gömul en Geirwimul,
Omringen 't land der Goden.
Thym en Wim,
Thöl en Höl,
Grath en Gunnthorin.

Winaa heet de eene
En Wegswinn heet de andre,

1 Heidrun (klaerte, glans, rykdom). - Lärath schynt eene streek van den wereldboom Yggdrasill te zyn. - De drank dien de geit levert bestaet uit honig en melk.

2 Eikthyrnir of Eykthyrnir beteekent een boom of een eik met doornen voorzien.

3 Hvergelmer, de bron, waeruit alle stroomen vloeiden.

4 De 27^e en 28^e strophe bevatten namen van rivieren, waervan eenigen by de noordsche aerdrykskundigen bekend zyn.

[p. 15]

 

De derde Thiodnuma,

 

Nyt en Nöt,

 

Nön en Hrön,

 

Slith en Hrith,

 

Sylger en Ylger,

 

With en Wân,

 

Wönd en Strönd,

 

Giöll en Leipter,

 

Die vloeijen by de menschen

 

En trekken dan naer Hel.¹

Thor moet de twee Kerlaugen
En Körmt en Örmt doorwaden
Op iedren dag dat hy
By Yggdrasilles esche
Naer 't oordeel trekken zal;
Want d'Asenburg in vlammen
En heilge stroomen gloeijen.²

Glather en Gyllir,
Glar en Skeidbrimer,
Silfrintop en Simer,
Gisl en Falhafner,
Gultopper en Letfeti. -
Op deze paerden ryden
De Goden iedren dag
Dat zy naer 't oordeel trekken
By Yggdrasilles esche.

Uit Yggdrasille loopen
Drie wortlen naer drie wegen,

1 Hel, Godin der onderwereld.

2 Als Thor, de God des donders en des vuers op reis gaet, zoo beven de bergen, en de aerde wordt door een orkaen bestormd. De hemelwateren, de heilige stroomen verbeelden de wolken.

[p. 16]

 

D'een' wortel bergt de reuzen,

 

En Hela bergt de tweede;

 

De derde bergt menschen.¹

En 't eikhoorn dat steeds rent
Door Yggdrasilles takken,
Wordt Ratatösk genaemd²,
En brengt de tweedragts woorden
Des Arends van den top
Tot Nidhöggslang beneden³.

Er zyn vier snelle herten
Die, rennend, steeds doorknagen
Den hoogen top des booms⁴
Dain en Dwalin
Dunyr en Dyrothror.

En onder zyne wortels
Bergt Yggdrasill meer slangen
Als domme menschen meenen.
Goin en Moin
Dat zyn Grafwitners zonen.
Grabakur en Grafwôlludur,
Ofner en Swafner,
Zy moeten eeuwig knagen
De takken van den boom.

1 De wereld is verdeeld in drie deelen. Het eene deel wordt bewoond door de Reuzen, in het tweede bevindt zich de noordsche Tartarus en in het derde woonen de menschen.

2 Zoude Ratatösk, (het pylsnelle eikhoorntje) de bliksemstrael, het donderwoord verbeelden?

3 Nidhögg is de magtigste draek der onderwereld.

4 De vier winden.

[p. 17]

XXXV.

 

De wereldboom lydt pynen

 

Meer als de menschen weten,

 

Het hert verslindt van boven,

 

Ter zyde teert hy uit

 

En Nidhögg knaegt van onder¹.

Hrist en Mist
Die zullen 't hoorn my reiken.
Skeggôld en Skôgul,
Hlôk en Herfiôtur,
Gôll en Geirôlul,
Randgrid en Ratgrid,
En Reginleif² die schenken
Hun dranken aen d'Einheeren.

Arwaker en Alswider,
Verfrischte rossen, zullen
Den zonnenwagen voeren;
Maer onder hunne schouders
Verborg de milde Godheid
De zoete morgenkoelte.

Swalin, zoo heet het schild
Dat brandend voor de zon,
De gloênde Godheid, staet;
Ik weet het, rotsen, meeren
Geraken zelfs in vlammen
Als 't schild naer onder stort.

1 De beteekenis der strophen 34 en 35 is dat de wereld, al langer hoe meer, tot den dag van haren ondergang nadert.

2 Namen van Walkyriën, zoetzingende maegden, die de zielen der helden, op het slagveld gesneuveld, ter Walhall voerden en hun aldaer het bier inschonken.

[p. 18]

XXXIX.

 

En Skôl, zoo heet de wolf,

 

Vervolgt tot aen het meer

 

Den God met witte stralen¹,

 

Hrodwitners zoon heet Hati

 

En altyd loopt hy voor

 

De zachte hemelsbruid.²

De Goden hebben d'Aerde
Gevormd uit Ymers vleesch,
En uit zyn bloed de zee,
En uit zyn' haren boomen
En uit zyn' beend'ren bergen
En uit zyn hoofd den hemel.

Maer uit zyn' brauwen schiepen³
De milde Goden nu
Midgard den menschenzone,
En uit zyn' hers'nen werden
Gemaekt de zwarte wolken.

Wie my van 't vuer verlost
Zal Ullers gunst verdienen
En die van alle Goden.
Want open staet voor my
't Paleis der Godenzonen
Zoodra van 't vuer de ketels.
Genomen zullen worden.

1 De maen wordt in de noordsche mythologie vervolgd door eenen wolf tot aen den gezigteinder. De zon wordt in deze strophe als hemelsbruid voorgesteld.

2 De wolven, die zon en maen vervolgden, schynen by den Noordmannen de oorzaek der eklipsen geweest te zyn.

3 Wenkbrauwen.

[p. 19]

XLIII.

 

Iwaldis zonen¹ schiepen

 

In d'eersten tyd Skidblatner,

 

Van alle schepen 't beste,

 

En droegen 't op aen Freyer

 

Den schuldeloozen zoon

 

Des zegenryken Njord².

Van alle de geboomten
Is Yggdrasill 't voornaemste,
Skidblatner van de schepen,
En Odin van de Goden,
En van de rossen Sleipner³,
En Bifrast van de bruggen,
En Brage⁴ van de Skalden,
En Habrok van de gieren,
En van de honden Garm⁵,
En Brimer⁶ van de zwaerden.

'k Heb nu den Godenzonen
Myn aengezicht vertoond;
Nu zal ik hulp verkrygen,
Want alle d'Asen zullen
Op aerde nederkomen
Tot dezes Aegirs banken
Tot dezes Aegirs mael.⁷

1 Iwaldis zonen waren, volgens de jongere Edda, de kunstryke dwergen.

2 Skidblatner schynt hier den zonnenwagen (Freyer, God der zon) te beduiden, die over de wolken vaert, gelyk een schip over de zee.

3 Odins paerd.

4 Brage, Idunas gemael, God der dichtkunst.

5 Garm, de noordsche Cerberus.

6 Odins zwaerd.

7 Tot de banken en den maeltyd van dezen dwingeland, namelyk Geirröd. In de volgende strophe verklaert Odin alle zyne namen, waerdoor hy eindelyk, doch te laet, door den koning herkend werd.

[p. 20]

XLVI.

 

Eens werd ik Grim genoemd

 

En Gangleri geheeten,

 

Herian en Hialmberi

 

Thecker en Tridi

 

Thuder en Uder,

 

Helblind en Har¹.

Sather en Swipall,
En Sanngetall,
Herteiter en Hnikar,
Bileyger, Baleiger,
Bôlwerker, Fiôlner,
Grimer en Grimner,
Glapswither en Fiôlswither²

Sithhôlter, Sithskegger,
Sigfauder, Hnikuder,
Alfauder, Walfauder,
Atrider, Farmatyr³,
Met éénen zelfden naem
Werd nimmer ik geheeten
Sins 'k by de volken reis.

1 Beteekenis van Odins namen: Grim, vermomd, behelmd; Gangler, wandelaer; Herian, legerhoofd; Hialmberi, helmdrager; Thecker, vriendelyk; Tridi, drievuldig; Thudr, huilend, tierend; Udr, nat, druipend; Helblind, die de dood verblindt; Har, hoog.

2 Sathr, waer; Swipall, die zich eensklaps verandert; Sanngetall, die het ware weet; Herteitr, strydlustig; Hnikar, overwinnaer; Bileigr, dreigend oog; Baleigr, kogel-oog, bol-oog; Bölwerker, die zorgen, smarten uitdeelt; Fiölner, die veel weet, vele gedaenten heeft; Glapswithr, die de onheilen weet; Fiölswithr, zeer wys.

3 Sithhöltr, met zyden hoed; Sithskeggr, met zyden baerd; Sigfauder, vader van alles; Walfauder, vader der gesneuvelden; Atrider, aengryper; Farmatyr, heer der scheepsvrachten.

[p. 21]

XLIX.

 

En Grimner word ik nu

 

Geheeten by Geirrôder,

 

En by Asmunder, Jalk,

 

Doch heet men my Kialar

 

Waer ik de schepen voerde,

 

En in het oordeel Thror¹,

 

En Wider in 't gevecht;

 

Oski en Ome

 

Jafnhar en Biflind,

 

Harbard en Gôndler zyn

 

Myn' namen by de Goden².

Ik heette Swithr en Swithrir³
Toen by Sôckmimer 'k was,
Waer 'k d'ouden reus bedroog,
En waer ik ook Midvitners
Beroemden zoon vermoordde.

Geirrôder, heeft de wyn
Verdoofd al uwe zinnen?
Heeft u de drank bedwelmd?
Veel hebt gy nu verloren,
De gunsten der Einheeren
En die des grooten Odins.

Weleer zeid' ik u veel
Waeraen gy weinig dacht⁴,
En nu zyt gy verraden

1 Jalk, oud, uitgeput; Kialar, scheepsvoerder; Thror, sterk.

2 Widr, overwinnaer; Oski, gewenscht; Ome, roeper, schreeuwer; Jafnhar, die even hoog is; Biflind, veranderlyk, beweeglyk, onstandvastig; Göndler, tooveraer.

3 Swithr, brandend; Swithrir, verteerend.

4 In het eiland waer hy by Odin zelven en Frigga overwinterde.

[p. 22]

 

Door uwe vrienden zelven

 

Ik zie van bloed reeds druipen

 

En vallen 't zwaerd myns vriends¹

Uw leven ryp voor 't zwaerd
Zal dra aen Ygg² behooren;
De dood snelt toe, ik weet het;
De Nornen zyn vergramd;
Wilt gy nu Odin zien,
Dan nader, zoo gy kunt.

Want Odin heet ik nu,
Zoo even was ik Ygg,
En Thunder nog voordien,
En Waker en Skilfinger,
En Wafuthir, Hroptatyr
En Jalk en Gauter word ik
Geheeten by de Goden,
En Ofnir ook, en Swafnir³.
Dees namen allen duiden,
Geloof ik, my alleen.

Koning Geirröd zat peinzend, en had zyn zwaerd, half ontbloot, op de knieën liggen. Toen hy Odins naem hoorde, stond hy op en wilde den gewaenden Grimner uit het vuer halen. Maer het zwaerd ontviel hem, de koning struikelde, stortte in het zwaerd, dat hem doorboorde, en viel dood.

Toen verdween Odin, Agnar werd koning en regeerde langen tyd en gelukkig.

Leuven.

G.D. Franquinet.

1 Deze twee laetste verzen beteekenen: Geirröd, (myn vriend) gy zult door het zwaerd sterven.

2 Ygg, verschrikkelyk, bynaem van Odin.

3 Thudr, boogschutter; Wakrs, waekzaem; Skilfingr, vinger van het regt; Wafuthir, bewegend; Hroptatyr, roepend God; Gautr, God; Ofnir, verwikkelend; Swafnir, inslaper.