■ Makkelijkste weg
Deze typische uitspraak valt veel mensen op. Op een internetforum is bijvoorbeeld te lezen: ‘Als Lange Frans praat eindigt ieder woord op -on’, en: ‘En dan hebben we nog mensen als Robert ten Brink, die de e uitspreken als “o”. Ik vind dat ontzettond vervelond om te horen!’, en: ‘Op zaterdagochtond gaat Nico Dijkshoorn ontzettond vroeg naar de Albert Cuyp om voor één achtonnegontig een enerverond pond peron te verslindon. Daar schrijft hij vervolgons een ontzettond mooi gedicht over, dat dan weer wel.’ Het lijkt alsof het steeds vaker wordt opgemerkt, en in het bijzonder bij mannen in de media die afkomstig zijn uit de regio Noord-Holland.
Waarom is het eigenlijk raar dat de stomme e in een o verandert? De stomme e, in de taalkunde ook wel ‘sjwa’ genoemd, is de eenvoudigste klinker om uit te spreken. Je hoeft alleen maar je mond open te doen door je onderkaak te laten zakken, en geluid te maken. In spreektaal worden onbeklemtoonde klinkers of combinaties van klinkers vaak uitgesproken als een sjwa. Bij veel mensen klinkt het woord makkelijk als ‘makkelek’. Sprekers kiezen dus de eenvoudigste weg. Voor het uitspreken van alle andere klinkers, zoals de o, zijn er tal van spieren nodig.
Toch zijn er woorden waarin we allemaal die op zich makkelijke sjwa veranderen in een lastiger uit te spreken klank. Denk maar eens aan hagel en ketel. Het is bijna onmogelijk om daarin de sjwa níét te vervormen tot iets wat op een o lijkt. Dat komt door de manier waarop we de l uitspreken. In het Nederlands kennen we twee variaties van de l: een lichte l, die voorkomt aan het begin van een woord, en een donkere l, aan het einde. Vergelijk die twee variaties maar eens in de uitspraak van bijvoorbeeld lepel. Die donkere l zorgt ervoor dat de sjwa ervóór klinkt als een o.
Iets vergelijkbaars lijkt aan de hand te zijn met de n aan het slot van woorden: bij Lange Frans leidt die tot ‘ochtond’.