Onze Taal. Jaargang 35

Bep

In ‘dit, dat, dot, daad, deed, dood(t), duid(t), duit, dut’
kan het plofferspaar d, t met één vocaal
de kortste woorden tien keer in totaal
ons presenteren, zeggend: ‘Spreek, klein grut’.
Het tweede ploffersstel, de b en p,
steekt daarbij jammerlijk wel pover af.
Zij voelen dit gelukkig niet als straf
maar wijzen fier op Bep, hun coryfee.
Verschoven energie mismaakt zeer veel
de p tot b wanneer die staat aan het end
van het ene woord, en dan haar aandacht wendt
naar klinker in het volgend rededeel:
U staat altijd op orde? Wees maar blij
wanneer op borden staande, u niet valt.
Op orde? Zorg dat p, geen b hier knalt.
Op borden? b in: pb zij aan zij.
Wij horen p: in subtiel en observant,
obstructie, abnormaal, substraat, absces;
- in opzienbarend baart zij tevens s -
en b bromt: obligatie abondant.
Gespelde p in opdruk en opdat
klinkt b vóór d; en immer luidt de b
als p vóór s: obscuur doet hier ook mee;
ja, zelfs op v heeft p opvallend vat.
Zo ‘switchen’ b en p naar hartelust
maar onafhankelijk van willekeur:
zij stellen minnaars dáárvan vlot te leur
en kenners van hun spelsysteem gerust.
De spelling biedt ons dikwijls geen houvast:
het is enkel zien, geen horen, dat vergaat.
Daarom is luisteren de éérste daad
en tweedens plaatst zich onze sprekerslast.
Flink oefenen blijft steeds noodzakelijkheid,
want elke tong-, mond-, kaakspier heeft een taak
die zij voldoende aan kan als ze vaak
aan het werk gesteld wordt met de grootste vlijt.
De sluiting van de lippen bij b, p
is wat van ieder spreker moeite eist.
Waar wie zich die getroosten wil, bewijst
dat hij niet aanstonds roept van ach en wee.
Steeds lozen velen loze d's en t's:
ze lijden aan articulatievrees
en gaan al dood voordat ze er zijn gewees'.
De b's en p's treft vaak een dergelijk lot:
half open lippen maken p van pot
zo zwak en kracht'loos als het dooiste bot.

Drs. T. Noordermeer, O. Carm. (Oss)