Onze Taal. Jaargang 34

[p. 67]

Effen vee

Hier verkoop ik effen vee;
toch zijn er nogal verschillen,
die ik toon om uwentwille:
doe een bod op f en v.
D'ene keer is v onmachtig
daar f voor de dag wil komen.
Veelal doet f weifelachtig
als een v in ‘vanaf Rome’.

Spreek een f in: veertig, vijftig,
maar een v in vijf en vier.
Bestudeer daarnaast ook vlijtig
veertien, vijftien: v hoort hier.
Nu moet men er nog op letten
dat v plaats ruimt voor f
wanneer scherpe medeklinker
alles overhoop gaat zetten
door verwaand en met veel lef
vlak vóór v te staan als flinker.
Dus ‘tot vier?’ en ‘met ons vijven’
krijgen f omdat de v
niet in staat is te beklijven
door de scherpe tong van t:
t van ‘tot’ en s van ‘ons’
geven arme v de bons.

Alle visjes (= elk visje)
geven een getuigenisje
dat in juist hetzelfde woord
je nu v, dan f weer hoort,
dat de v na stemklank bromt
en de f na scherpklank komt.
Men noemt dit ‘assimilatie’
- ‘gelijkmaking’ ander woord -
immers taal houdt: ‘soort zoekt soort’
en doorbreekt discriminatie.

Die op asfalt uit de pas valt
vloekt met ‘potver... drie’ werf f;
dat in ‘paffen’ maar één f knalt
vindt bij hoorders goed besef.

Twee v's samen is een weelde
waarin onze taal nooit deelde.
Als 't nu wél kan, trilt één v,
volgens mij, in zo'n woord mee.

Veter blijkt een rariteit
in zover de v altijd,
zelfs na allerzwaarste gromklank,
als f ritselt rein en rank.
Komt hij r-loos staan in vete
dan is hij ook dat vergeten
en volgt de algemene lijn
nu met f, dan v te zijn.

Zwerft hij als een vreter eerloos,
dubbel r-rijk, bij ons rond,
dan rolt v, voor zo'n vent weerloos,
erg belabberd uit de mond.

Gek genoeg is f heel kwetsbaar
als ‘vijf’ zich verbindt met ‘uur’:
‘Is 't vijf uur?’ draait v, f om!

Zeg nou niet zo iets als ‘Klets maar’:
want misschien loopt op den duur
dit raar vaarsje mank noch krom.

'k Waag het amper nog te vragen
of zulk effen vee u zint,
maar wil wijzen op 't behagen
dat men uit goed spreken wint.

Drs. T. Noordermeer, O. Carm. (Oss)