Vibreeren
De dichter is ‘dankbaar, maar niet voldaan’. ‘Kan vibreeren nu transitief gebruikt worden, ja of neen’, vraagt hij, en als het niet kan, waarom dan niet?
Wij kunnen daarop slechts antwoorden dat voor ons, gewone menschen, vibreeren niet overgankelijk is; denkelijk omdat wij het uit het Fransch hebben, fr. ‘vibrer’ is intransitief. Waarom vibrer intransitief is, terwijl toch lat. vibrare transitief gebruikt wordt, weten wij ook niet. In kwesties van idioom, dunkt ons, is een vraag naar het ‘waarom’ bijna altijd misplaatst. In iedere taal zit een element van grilligheid, dat weten we allemaal als we probeeren ons het idioom van een vreemde taal eigen te maken. Van schijnbare grilligheid; natuurlijk is er een oorzaak, voor elk verschijnsel, maar als die oorzaak zoo diep schuilt dat wij er niet bij kunnen, dan moeten wij er ons verder maar niet naar over maken.
Maar nogmaals: laat de dichter zich niet door ons oordeel laten afschrikken. Een dichter staat los van de conventie. Wil hij vibreeren transitief gebruiken, hij ga gerust zijn gang. Een lezer blijft altijd nog vrij om zijn gedicht niet mooi te vinden.
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd