De Nieuwe Taalgids. Jaargang 59

Bij ‘Twee Problemen’ (vorige afl., p. 328-337).

Op pp. 336 en 337 zijn enkele storende drukfouten blijven staan (ondanks ingezonden korrektie van de schrijfster). Het zijn de volgende:

p. 336^d, lees:	‘áfblìjven (àfblíjven?)’ aanhalingstekens sluiten).
p. 336^e, lees:	of wélàllémàchtìg! (lage toon op àl-)
	vérdwìjn! (lage toon op -dwijn)
p. 337^a, lees:	Dát zèi ìk nìét; Maàr Ján ìs ziék; 'k gèloòof hè t niét;
	(resp. lage toon op ìk en is; laag-hoog op
	le nìét en zìék; hoog op 2e niét).

Ten overvloede zij nog vermeld dat de ‘hoog-lage’ glijtonen niet noodzakelijk het laagste stemniveau bereiken; de term geeft slechts de richting van het toonverloop aan. Hetzelfde geldt mut. mut. voor ‘laag-hoog’. Op éénlettergrepige woorden zijn deze stijgingen of dalingen vaak zeer gering en voor het oor van een niet-toontaal-spreker moeilijk te horen. Maar ze zijn er wel, en een instrumentele analyse zal het verschil met hoge (niet-dalende) resp. lage (niet-stijgende) tonen duidelijk te zien geven.

b. siertsema