|
| |
| |
| |
De hope des wederziens.
Daar is een troost in 't bitterst lijden,
Die door zijn' heilgen invloed 't hart,
Hoe zwaar beproefd, nog kan verblijden,
Een balsem in de felste smart;
Een troost, ons door God zelv' gegeven,
Die ons met moed en kracht verrijkt,
Als schier 't geloof in ons bezwijkt,
En 't in ons hart weêr doet herleven,
Hoe ook door 't lijden neêrgedrukt:
Het is de hoop, het vast vertrouwen,
Hen in den Hemel weêr te aanschouwen,
Die eens de dood ons heeft ontrukt.
Ja, zaalge hoop! gij blijft ons schragen,
Hoe 't noodlot ons ook tegenstreeft,
Gij doet ons 't leed geduldig dragen,
| |
| |
Dat God ons ter beproeving geeft.
Wat ramp of kommer wij ook tarten,
Gij zijt de star, die voor ons blinkt,
Die door de duisternisse dringt,
En door haar' glans den nacht vol smarten,
Hoe donker die ook zij, verlicht;
Gij geeft ons kracht en moed in 't strijden,
En houdt ons oog, bij 't zwaarste lijden,
Ootmoedig steeds op God gerigt.
'k Zag vele mijner reisgenooten
Alreede ontvallen aan mijn hart;
'k Heb menig traan om hen vergoten,
In 't vol gevoel der diepste smart.
Ik minde vele naamloos teeder,
Geheel mijn harte hing hun aan;
Maar ach! zij zijn mij voorgegaan,
Nooit zie ik hen op aarde weder.
Maar eens, o dag van heerlijkheid!
Eens zal 'k met zaligend verrukken
Hen weder aan het harte drukken,
Dáár, waar ons dood noch graf meer scheidt!
Staan wij, ter neêrgedrukt door 't lijden,
Met diepen rouw op 't grafgesteent'
Van hen, wien we onze liefde wijdden,
Zoo teêr bemind en diep beweend;
Dreigt door de smart ons 't hart te breken,
Daar 't weenend oog geene uitkomst ziet,
| |
| |
De toekomst niets dan lijden biedt,
En iedre troost ons schijnt ontweken:
Dan daalt, als uit een hooger spheer,
Een lichtstraal neêr met hellen luister,
Schiet door 't schier ondoordringbaar duister,
En 't harte juicht: Ik zie u weêr!
Ja, 'k zie u weêr, o zaalge moeder,
Die 'k nog herdenk met diepe smart!
Hierboven bij den Albehoeder
Druk ik u weêr aan 't kinderhart.
Misschien treedt gij mij zelv' dan tegen,
Als eens mijn ziel, ontdaan van 't stof,
Hare intreê doet in 't Hemelhof,
En zijt dan steeds en allerwegen
Met uwe liefde mij nabij:
o Mogt ik eens dit heil erlangen!
Hoe klopt mij 't hart van blij verlangen!
o Zaalge droom! wijk niet van mij.
Wanneer ik aan de vreugd mag denken,
Die mij de toekomst heeft bereid,
Aan 't heil, dat God mij eens zal schenken,
Dat Hij voor mij heeft weggeleid:
Dan kan 'k den wensch niet wederstreven,
Dat ik alreê mijn levenspad
Ten einde toe geloopen had,
Dat reeds de draad ware afgeweven,
Die mij nog aan dit leven hecht,
| |
| |
En 'k in die zaligheên mogt deelen,
Waarvan reeds 't denkbeeld mij kan streelen,
En die ons God heeft toegezegd.
Eens, eens toch zal die heilstond dagen.
Komt, reisgenooten! moed gevat!
De hoop des weêerziens blijve ons schragen,
Zij ons ten leidstar op ons pad.
Dra zal ons 't Vaderhuis vereenen:
Daar, in een hooger, reiner spheer,
Ontmoeten wij die dierbren weêr,
Wier dood wij hier op aard' beweenen;
Daar zullen we aan hun zijde gaan,
Hen aan het zalig harte prangen;
Dan zijn we aan 't eind' van ons verlangen:
o Dag vol heils! breek spoedig aan!
|
|
Auteursrechtvrij