Streven. Jaargang 84

[p. 861]

Nog steeds geen verpleger

‘Er is te veel gebeurd om alles te vertellen, mama!’

‘Jij bent mijn Henos niet!’

‘Maar jawel, mama!’

‘Ik geloof je niet, jij bent Henos niet!’

‘Toch wel, mama!’

‘Vertel mij dan iets dat enkel Henos kan weten...’

‘Oké, mama, ik vertel je iets dat enkel ik kan weten.’

Dus vertelde ik haar dingen die enkel ik kon weten.

‘Weet je nog, mama? Weet je nog dat Taar recht op de handpalm van een van mijn handen bleef staan en ik hem ronddroeg? Herinner je je dat Taar toen niet lachte, enkel stokstil bleef staan, en nauwelijks adem durfde te halen?’

‘Pfff, dat weet iedereen toch! Iedereen weet dat Henos zot was op Taar! Vertel me iets anders.’

Telkens, na elk verhaal, dacht ik na en zocht ik zoals iemand een rugzak doorzoekt. Ja! Dit is wat ik nodig heb! Dit ga ik haar vertellen! Waarop ik haar terugbelde.

‘Weet je nog toen in het café.? Of op dat feest.? Herinner je je nog de dag dat jij en ik.?’

Ik vertelde haar ons eigen levensverhaal, zodat ze het zich weer helder voor de geest kon halen. Het kon ruiken. Het kon horen. Ons levensverhaal. Maar dan vanuit mijn standpunt, zoals ik het beleefd had.

‘Geloof me nu toch, mama! Ik ben het, Henos!’

‘Mama, weet je nog dat Taar enkel naar mij luisterde om te gaan slapen? Dat ik hem naar zijn bed droeg en dat hij me vroeg nog even bij hem te blijven? Ik ben het echt, mama! Geloof me nou toch!’

‘Ik ben nog niet helemaal zeker. Vertel me nog iets dat enkel hij kan weten!’

Nu gelooft ze me.

Als ik haar opbel, weet ze dat ik het ben.

‘Vertel me eens, zoon, hoe is het leven in België? Ga je nog steeds in een kliniek helpen?’

[p. 862]

Laat me uitleggen wat een kliniek in Eritrea is. In ons dorp hielp ik tijdens de weekends, als er minder dokters en verpleegsters waren, om de wonden te verzorgen. Op zaterdag en zondag deed ik bij jong en oud de wondverzorging. Ik had geleerd om de wonde proper te maken, te verzorgen en te verbinden. Ik had ook geleerd hoe de mensen het best te benaderen. Aan de kinderen zei ik dat het niet lang zou duren en dat het geen pijn zou doen en aan de volwassenen zei ik dat dit alles was en dat het nu vanzelf zou genezen. Ik deed dit graag. Sommige namiddagen kwam er zelfs iemand na school bij mij thuis om me les te geven. Het was duidelijk dat ik verpleger zou worden!

‘Ik ben nog steeds geen verpleger, mama. Eerst moet ik de taal leren. Hier mag je niet zomaar kijken en doen. Je moet de taal kennen en dan naar school gaan om lessen te volgen. Ik ben dus voorlopig iets anders aan het studeren, mama. Maar maak je geen zorgen, mama.’

Mama stelt me vaak vragen die me aan het denken zetten.

‘Heb je al vrienden? Speel je nog voetbal, zoals je hier deed?’

Ik leg haar uit dat je hier enkel voetbal kunt spelen in een voetbalploeg, en dat ik er nog geen gevonden heb om me bij aan te sluiten. Misschien volgend jaar. Ik speel wel in het park, met vrienden uit Eritrea en uit andere landen.

‘En, ja, mama, ik heb een goede vriend. Hij is ook een sporter, hij heet Cobra. Cobra is mijn beste vriend. Dus wees gerust.’

Op een dag vertelt ze mij dat Taar zich mij nog herinnert.

Hoe weet ze dat toch? Hoe weet ze dat dit mij bang maakt, misschien zelfs meer schrik aanjaagt dan wat dan ook? Schrik dat Taar mij niet meer zou herinneren en niet meer zou weten wat we allemaal samen gedaan hebben. Weten moeders alles?

Soms roept ze Taar aan de telefoon. Soms roept ze ook Zebit, de jongste, aan de telefoon, maar haar ken ik niet.

‘Dag Zebit, ik ben jouw oudere broer, Henos.’

En dan hoor ik plots enkele voetstapjes die zich van de telefoon verwijderen.

‘Je zult haar wel eens leren kennen, mijn zoon.’

Extract uit een tekst van Rocio Ferero B. voor het project ‘Me, Myself and Belgium’, op basis van gesprekken met Henos Desbele. ‘Me, Myself and Belgium’ was een samenwerking tussen het Red Star Line Museum en JOBA Vluchtelingenwerk rond de levensverhalen van niet-begeleide minderjarige vluchtelingen.