Streven. Jaargang 23

[p. 881]

[1970, nummer 9]

[Inhoud]

De Brezjnev-doctrine, p. 886

De grote vemieuwing die Stalin in het communisme heeft aangebracht is het nationalisme: de Sovjet-Unie is de basis van het communisme, het vaderland en het paradijs. Van de toestand en ontwikkeling van de Sovjet-Unie hangt het communisme kortweg af. Daarom is polycentrisme niet slechts een tegenspraak, maar tevens een rechtstreekse bedreiging.

Nixon-doctrine voor Zuid-Oost-Azië: Self-reliance, p. 896

Maakt Nixons voornemen om meer Amerikaanse troepen uit Vietnam terug te trekken, deel uit van een fundamenteel gewijzigde politiek ten opzichte van heel Z.O. Azië? De auteur onderzoekt enkele vooronderstellingen en consequenties van de zogenaamde Nixon-doctrine. Z.O. Azië kan niet meer worden beschouwd als een homogeen blok van uniform gemotiveerde staten. Mogelijk wordt het een confederate waarin ruimte gelaten wordt voor een autonoom Aziatisch pluralisme.

Israël en de Arabieren, p. 906 Vredesduiven?, p. 910

Het is de moeite waard om ten aanzien van de ingewikkelde problematiek van het Midden Oosten ook de stem te laten horen van een Jood die voor de Arabieren is. Naar aanleiding hiervan en van eerdere publikaties van M. van Tijn maakt een tweede auteur, die zelf jarenlang in het Midden-Oosten verbleef en thans zijn studie daarover aan de universiteit van Leiden voltooit, enige kritische kanttekeningen.

Internationaal bedrijfsleven en de ontwikkeling in Afrika II, p. 914

De invloed van het buitenlandse bedrijfsleven op Afrika blijkt uit de betalingsbelans, de werkgelegenheid, de recrutering van kader en managers, de winstoverheveling en de investeringen. Uiteindelijk is de auteur optimistisch gestemd ten aanzien van de ontwikkeling.

[p. 882]

Béjart: Ten Years After, p. 923

Tien jaar nu werkt Maurice Béjart in Brussel met het Ballet van de XXe eeuw. Heeft die activiteit ook een maatschappelijke uitwerking gehad? Je danse, donc je suis. Béjart heeft ons bewust gemaakt van onze lichamelijkheid. Maar het wordt onverdraaglijk als ons dat alleen in de spiegel van het ballet wordt voorgehouden. Wij moeten het nu zelf maatschappelijk gaan realiseren.

Cultuur als mobile, p. 932

Een artikel van E. De Kuyper, ‘Cultuur als fossiel’, in het meinummer heeft een reactie uitgelokt van C. Tindemans. De resten van een voorbije cultuur (van de theatercultuur bijvoorbeeld) moeten inderdaad altijd weer getoetst worden op nun existentieel-politieke actuele functie, maar dat is iets waarmee het ernstige theater wel degelijk altijd bezig is. De essentie van het theater is juist dat het nooit voltooid is, dat het nooit een fossiel wordt.

Jef Geeraerts: Hoe links is een bourgeois?, p. 939

De Staatsprijs die Jef Geeraerts onlangs heeft gekregen, heeft nogal wat deining verwekt: de verontwaardigde persreacties en vragen in het parlement. Bovendien zit er in Geeraerts zelf zoveel tegenstrijdig heid, dat een onvooringenomen zicht op zijn werk moeilijk wordt. Voor Geerts is de tegenstrijdigheid van de linkse bourgeois die Geeraerts wil zijn, te wijten aan een gebrek aan visie: de individuele mythologie krijgt een autonome betekenis, hoewel ze feitelijk afhankelijk is van de maatschappelijke relaties in de wereld.

Paul Tillich: Het credo van de hedendaagse mens, p. 950

Aan de hand van ‘De moed om te zijn’ van Paul Tillich probeert de auteur duidelijk te maken wat geloven nog kan zijn voor de Westerse mens van vandaag. God is voor Tillich ‘de grond van het bestaan’. Geloven is het antwoord op de vraag naar de grond van de menselijke existentie. Die vraag is de mens zelf. Zij moet ontcijferd worden als een onvoorwaardelijk moment in de hele menselijke ervaring.