Streven. Jaargang 22

[p. 337]

[1969, nummer 4]

[Inhoud]

Is leven alles?, p. 341

Als in een pluralistische en steeds evoluerende wereld zoals de onze bijna alle waarden in Frage gesteld worden, is er dan misschien nog één die algemeen als absoluut wordt erkend: de waarde van het menselijke leven? De auteur meent dat we daar voorzichtig mee moeten zijn. Leven is niet alles: het waarom van het leven is belangrijker dan het leven. De conclusies die daaruit getrokken worden, lijken op het eerste gezicht misschien wat hard. Maar een ernstige overweging van het betoog loont beslist de moeite.

Wat is een kritische universiteit?, p. 349

Wie opbouwende kritiek wil uitoefenen op de nota Posthumus, moet met een alternatief komen. De auteurs trachten de oorzaken van de ontstane kortsluiting met de studenten op te sporen en zij pleiten voor een full-time onderzoek-instituut, niet slechts per faculteit, maar ook algemeen en integraal aan iedere universiteit.

Religieus geloof in een seculiere wereld, p. 356

De moderne mens ervaart zichzelf als iemand die aan zichzelf niet genoeg heeft - en dit besef neemt toe naarmate hij in zijn activiteit meer autonoom wordt. De tegenstelling tussen transcendentie en menselijke autonomie drijft de mens niet in de armen van een almachtige God - zoals dat misschien vroeger het geval was. Ze plaatst hem alleen in een situatie die hem dwingt te kiezen.

Gesprek met Christo, p. 363

Christo is de man die fietsen, flessen, kinderwagens, meisjes, lucht, tijdschriften, matrassen, bomen, gras, kusten, gebouwen, wolkenkrabbers in min of meer doorzichtig plastic verpakt, oude of nieuwe olievaten staand of liggend op elkaar stapelt, leegstaande winkelpuien nauwgezet reconstrueert. Daarom wordt hij door velen, ook door Geert Bekaert die met hem een gesprek had, als een van de belangrijkste kunstenaars van vandaag beschouwd. Gek? Misschien is de vrijheid die Christo zich ten aanzien van onze systemen permitteert niet gekker dan onze slaafsheid er tegenover.

De nieuwe man in het Witte Huis, p. 373

Op grond van feiten en houdingen uit zijn leven wordt Nixon getekend als iemand die vooral goed is in ‘mondwerk’, een intelligent man die hard werkt, een voorvechter door dik en dun van het ‘goede’ en bestrijder van het ‘kwaad’. Over zijn staatsmanskunst blijkt weinig gezegd te kunnen worden, daar het hem aan langdurige ervaring ontbroken heeft.

[p. 338]

Mao tegen de jeugd, p. 378

Het interessante van dit artikel, dat de harde maatregelen van Mao tegen de intellectuele jeugd beschrijft, is hierin gelegen dat het zich baseert op Chinese kranten en radioberichten van de laatste tijd. Zo komt de auteur heel wat aan de weet wat Peking eigenlijk wilde verzwijgen.

Mens en interieur, p. 392

De designer, die tot voor kort nog zo goed wist hoe het interieur van de hedendaagse mens er uit moest zien, is het noorden kwijt: hij weet niet meer waar hij aan toe is, beseft niet meer wat voor zin het heeft te werken voor een gemeenschap die met zijn ontwerpen niet wil of niet kan leven. Hij voelt zich geconfronteerd met het industriële produktieproces. Simon Mari Pruys, die op het ogenblik een boek over deze problematiek gereed heeft, spreekt in zijn slothoofdstuk over de ‘bijzonder kwaadaardige crisis’ van het interieur, die noch min noch meer is dan een crisis van de persoonlijkheid.

De Amerikaanse intelligentsia, p. 403

Het geruchtmakende opstel van Noam Chomsky, de hoogleraar aan het Massachusetts Institute of Technology, over ‘De verantwoordelijkheid van intellectuelen’, staat niet alleen. Velen in Amerika bezinnen zich over de keuze waarvoor de intellectueel, vandaag meer dan ooit, gesteld wordt: tussen engagement of onthechting, tussen een zich-geven-aan-zijn-tijd of zich-erbuiten-stellen. Enkele recente studies over dit probleem worden hier onder de loep genomen.