De Stem. Jaargang 19

[p. 396]

Verzen
Door H.G. Hoekstra

Het meisje in den trein

De maan danst door het water naast den trein,
in Haarlem bleef zij wachten tot ik kwam,
samen zijn wij op weg naar Amsterdam,
een maan en een man in de maneschijn.

De zondagavond is bijna voorbij,
de winkeliers, de klerken, de soldaten
en ik, we keeren weder naar de straten,
naar 't dagelijksch leven bij Rokin en Y.

Een meisje tilt haar koffertje uit het net,
zij danst voorbij, ik zie haar oogen glanzen.
't Leven is goed, dat met de maan kan dansen.
Ziet, hòe zij op dat leven heeft gewed!

[p. 397]

Dit uur

Op andere fronten gingen in dit uur
steden ten onder, landen knechtten landen,
zwaardvechters kampten met den dood op handen,
kind'ren speelden in tuinen met de lente,
goudzoekers zochten goud, begeerig vuur
en gulzig water sloopten wensch en waarde,
d'aarde kreeg versche merken, vrouwen baarden.
Over dit aardspel speelden de elementen.

Hoe is zich 't hart bij thuiskomst dan te moede,
door geen dan de eigen onrust verontrust,
dat slechts bezeten was van de eigen lust,
en dat om één vergat àl 't wereldwoeden.

[p. 398]

La Argentina

Wat te zeggen van haar
tegen anderen, later...
Aan wie vraagt wie zij was...?

Wie kan dit gebaar
in woorden verraden...
wie leest een vuur terug uit zijn asch...?

Al wat rest is gestold tot portret,
tot een ranke vrouwenbeeltenis,
tot een dame, die geen voet verzet...
Roerloos... en dìt is dan het gemis.

Wat te zeggen aan wie vraagt, na jaren?
‘Ze was een danseres, ze danste goed’,
o doode woorden nu met haar voorgoed
ontweek het heldere schoonschrift der gebaren.

[p. 399]

Het venster

Langsgaande aan het raam
heeft hij omhoog gekeken.
Een shawl. Een blauwe deken
hangt uit. Hoe was haar naam?

Haar rok droeg bonte bloemen,
haar enkels waren smal.
Maar hij weet eens voor al
den naam niet meer te noemen,

van wie hij eens bezat:
't lijf zonder ziel of oogen,
door eender vuur bewogen,
door eender drift omvat.