De Stem. Jaargang 1

[p. 673]

Gedichten
door W. Uittendal

I

De schemeringen dalen eerder,
De lucht wordt teerder
En hunkert naar den nacht.
Dra zal het licht van onze oogen duistren,
Maar ons verhevigd fluistren
Wordt tot een storm van klacht.
Al werelds winden voeren onze beden
In heesche klanken tot uw hoogen troon,
Aandoenlijk dwaas, en soms als wreede
Wanhopige hoon:
Wanneer, wanneer! laat onze ellenden
Toch eindlijk enden!
Den dood van onze broeders wreekt gij niet.
Achter den hoogen heg
Van onzen angst en hunne zonden
Schuilen wij weg.
Sluw overleg
Heeft ons nog niet gevonden.
Ach, met één greep hebt ge ons bevrijd.
Ruk ons toch tot uw zaligheid.

II

Red ons toch van den waan, Heer, dat wij u behagen.
Gij walgt van ons.

[p. 674]

 

De edikspons

 

Gedrenkt in mirre onzer zonden

 

Heeft uw geplaagde

 

Lippen gevonden.

 

Ze trokken zich ontzet terug,

 

Zóó zuur, zoo wrang,

 

Zoo ruw en stug

 

Wrong

 

Doods droesem op uw tong

 

Zich tot een heuvel, en zijn bang

 

Huiveren trok uw lichaam door.

 

Zult ge nu nóg uws harten wijn

 

Ons willen schenken,

 

Dat, wie uw leven krenken,

 

Uw bloed deelachtig zijn?

 

 

 

‘Als gij mijn dood berouwvol durft gedenken,

 

En mij uw driftig bloed

 

Tot een stil offer doet,

 

Zult gij mijn smartelijk beminde zijn.’