Biblia, dat is: De gantsche H. Schrifture, vervattende alle de canonijcke Boecken des Ouden en des Nieuwen Testaments

Psalm xcv.

Een vermaninge tot lof, dienst, ende gehoorsaemheyt Godes, van wegen sijne grootheyt: Mitsgaders eene afradinge van het herte soo niet te verharden gelijck Israël gedaen hadde, het welck deshalven niet en is ingegaen tot sijne ruste.

1

¹ KOmt laet ons den HEERE vrolick singen, laet ons juychen den rotzsteen onses heyls.

1 Hier en wort de name Davids niet by gevoeght: maer de Apostel getuyght Hebr. 4.7. dat David d’autheur deses Psalms is, ende dat hy dese woorden tot d’Israëliten gesproken heeft.

2

Laet ons sijn aengesichte te gemoete gaen met lof: laet ons hem juychen met Psalmen.

3

Want de HEERE is een groot Godt: ja een groot Koningh ² boven alle Goden.

2 Dat is, boven alle Engelen, Princen, Regenten der werelt: Ofte, boven alle valsche Goden: Ofte, boven al dat Godt genoemt wort. Alsoo oock Psalm 8. vers 6. ende 96.4, 5.

4

^a In wiens hant de diepste plaetsen der aerde zijn, ende ³ de hooghten der bergen zijn sijne.

a Iob 26.6.

3 Ofte, krachten, dat is, de bergen die krachtigh hooge zijn: Ofte, de seer hooge spitsen der bergen, daer geen mensche te dege by komen kan.

5

Wiens oock de zee is, want hy heeftse gemaeckt: ende sijne handen hebben ’t drooge geformeert.

6

Komt, laet ons aenbidden ende neder bucken, laet ons knielen voor den HEERE ⁴ die ons gemaeckt heeft.

4 Hebr. die onse Maker is: Als of hy seyde, onsen Schepper na den lichame ende ziele, ende die ons oock door sijnen Geest wederbaert, als Psalm 100.3.

7

^b Want hy is onse Godt, ende wy zijn het volck sijner weyde, ende de schapen ⁵ sijner hant: ^{6 c} Heden soo ghy sijne stemme hoort,

b Psalm 100.3.

5 D. die hy gelijck met sijner hant leyt ende stiert.

6 Dat is, soo lange als de tijt duert in welcken hy tot u spreeckt.

c Hebr. 3.7.

8

En verhardt u herte niet, ^d gelijck te Meriba: gelijck ten dage ⁷ van Massa in de woestijne:

d Exod. 17.7. Numer. 20.1, 3, 13. Deuter. cap. 6. vers 16.

7 Dat is, der versoeckinge.

9

⁸ Daer my uwe vaders versochten, ^e my beproefden, oock ⁹ mijn werck sagen.

8 De Apostel dese woorden verhalende 1.Corinth. cap. 10. vers 9. seyt, sy versochten Christum.

e Hebr. 3.9.

9 Te weten, hoe ickse strafte van wegen hare ongehoorsaemheyt: Ende haer wederom genade bewees, doe sy haer tot my bekeerden.

10

^f Veertigh jaer hebb’ ick verdriet gehadt ¹⁰ aen [dit] geslachte, ende hebbe geseyt, Sy zijn een volck ¹¹ dwalende van her-

f Hebr. 3.17.

10 Te weten, aen uwe voorvaders de ongehoorsame Israëliten, doe sy door de woestijne wandelden.

11 Dat is, haer herte ende gemoedt wil al den dwaelwegh in.

[fol. 263v]

ten: ende ¹² sy en kennen ¹³ mijne wegen niet.

12 D. sy en vragender niet na, noch begeerense niet te weten.

13 D. mijne geboden, om daer in te wandelen.

11

Daerom hebbe ick in mijnen toorn gesworen, ¹⁴ Soo sy ¹⁵ in mijne ruste sullen ingaen!

14 Dat is, sy en sullen niet ingaen in mijne ruste. Siet van dese wijse van spreken Numer. 14.23. ende Psalm 89.36.

15 D. in ’t Canaan, als Deuter. 1. versen 34, 35. ende 12.9. het welck de Apostel verklaert een voorbeelt te zijn van het eeuwige leven, Hebr. 4.3.